woensdag 27 november 2013

De Capricorn loop

Op de weg terug van Mlondozi dam naar ons huisje in Lower Sabie kwamen we oog in oog met deze olifantstier.
Hij zat bijna bij ons in de auto...........
Het is allemaal wel weer goed gegaan, maar zó dichtbij is altijd weer even spannend.


De olifantenpopulatie in het Krugerpark is gigantisch.
Een dag later doemde er weer zo'n enorme bul op. Hij wandelde rustig langs en week niet van zijn pad. Meteen daarna passeeerde een tweede en een derde dikhuid. In ganzenpas liepen ze achter elkaar aan. Dé gelegenheid voor een plaatje van marcherende olifantenbillen!


Vrijdag 15 november waren we op weg naar de Capricorn Loop.
Hier werd de gouden regel van Kruger weer eens bevestigd: Er is geen gouden regel.
Het is een route ongeveer 20 km ten noorden van Mopani en deze staat bekend als rijk aan dieren. Misschien zijn er wel veel, maar nu wij er zijn lieten ze zich in ieder geval niet zien.
Vandaag maakten we dezelfde rit. Nu worden we op onze wenken bediend: achtereenvolgens krijgen we hoornraven te zien, vervolgens een grote trap en daarna zagen we op dezelfde tijd en op dezelfde plaats als vrijdag kuddes zebra's, gnoes, lierantilopen, koereigers en een secretarisvogel in de vlucht.


Al die dieren komen op het water af. Verscholen achter de watertank lagen een paar leeuwen. Eerst zagen we alleen een kop. Toen er een olifant ten tonele verscheen bleken er vier te liggen. Ze stonden op om weg te wandelen. Olifanten en leeuwen zijn absoluut geen vrienden van elkaar. De andere hoefdieren kregen de leeuwen in de smiezen en stoven in volle vaart weg om na enkele tientallen meters verbaasd achter zich te kijken.

Wij hadden inmiddels geconstateerd dat de leeuwen volle, dikke buiken hadden en dus niet echt op jacht waren.
Ze lagen rustig uit te buiken in de schaduw van de watertank....


Bij Mooiplaas kwamen we nog een kudde van honderden buffels tegen en zijn daarna op huis aan gegaan.

Terug in het kamp zorgt een verfrissende duik in het zwembad steeds weer voor aangename afwisseling en een lekkere ontspanning.
Marjo werpt zich daarbij op als een vrijwillige badmeester. Hij geeft zwemles. Er zitten enkele giechelende Afrikaanse dames en sportieve jonge knapen in zijn zwemklasje. Er is veel belangstelling voor; iedere dag komt er wel een nieuwe leerling bij.
Marjo is in zijn schik met zijn nieuwe bijbaantje.


In een internetcafé in Hazyview zie ik eindelijk kans om berichten de lucht in te sturen.

Na de middagpauze werden we verrast door enkele leeuwen, twee mannen en twee vrouwen met welpen. De mannen kregen we goed in beeld, de leeuwinnen met hun kroost lagen nagenoeg onzichtbaar in het gras verscholen.

De volgende dag hebben we opnieuw de Capricorn route gedaan met Wendy. Zij werkt als receptioniste in het kamp en is, zoals de meeste lokale medewerkers, nooit verder gekomen dan de balie van de receptie.
Direct bij het verlaten van het kamp zagen we al snel een heel grote kudde olifanten met ook een baby van enkele dagen. Op de voorgrond kudu's, zebra's en waterbokken...Echt een een paradijslijk Kruger tafereel
Verder hebben we nu de eerste jonge impala's gespot. Het is voorjaar en dan is er veel nieuwe aanwas.
Bij de drinkplaats lagen nog steeds de vier leeuwen achter de watertank.
We zagen ook twee secretarisvogels op een nest op de top van een zes meter hoge boom.
Bij Mooiplaas waren zes bullen aan het drinken, zebra's en een enorme kudde buffels. Een vruchtbaar rondje, alleszins de moeite waard. Wendy was onder de indruk, zoveel wild! En dan gewoon op 'het gevaar' af gaan. Wow!
Marjo geeft vanmiddag de laatste zwemles, want morgen gaan we naar ons volgende kamp Lower Sabie.


Op 17 november begon de ochtend met badende olifanten in de Sunsetdam, krokodillen, nijlpaarden en een heleboel watervogels.
Vervolgens kwamen er twee keer cheetah's op ons pad.
Eerst bij Crocodilebridge, een moeder met twee kinderen en later twee mannen onder een boom op de heenweg naar Mlondozi!
( De foto is van Marleen Huyghe )

Verder ongewoon veel héél kleine olifantjes deze keer en neushoorns in de schaduw onder een boom. Ook veel bavianen, giraffen en rondstruinende struisvogels.
Naast ons huis zitten groenevruchtenduiven en er staat een wilde vijgenboom. Daar komen 's avonds veel grote vleermuizen op af. Gelukkig zitten ze niet bij ons in huis.


Na een nacht met veel onweer, bliksem en regen - het kan hier flink te keer gaan - zijn we op bezoek geweest bij Truus en Arend in Merloth park. Het is altijd weer leuk om bij hen te zijn en te zien en te horen dat zij het nog steeds prima naar hun zin hebben in Afrika.
Ze wonen er sinds oktober nu een jaar en hebben nog geen dag spijt gehad van hun vertrek uit Nederland.

zaterdag 23 november 2013

Shingwedzi

Vandaag, 11 november, is het bewolkt en fris, we zijn op weg naar Shingwedzi.
Het landschap lijkt triest, veel dode- en afgebrande, zwart geblakerde bomen en takken. ( foto van Femke, jan. 2011 )
Ze lopen misschien wel weer uit, maar vandaag is er geen zon en dat is sowieso een somber gezicht.
Het is heel rustig op de weg, weinig auto's. Ook in de kampen is het rustig, in ons straatje zijn we de enige gasten.
We zien veel schildpadden op de weg, het heeft weer geregend. Verder zien we steenbokjes, waterbokken, buffels en nijlpaarden in de Shingwedzi-rivier.


Overal laten zich eekhoorntjes zien, soms van heel dichtbij, zoals bij ons huisje waar ze op voedsel azen.
Hoog in de lucht ontwaren we een vliegende zadelbekooievaar en op de weg bij Shingwedzi spelende bavianen.
Later op de dag bezoeken we Christa, dat gaat gepaard met een hartelijke begroeting over en weer. Ze vindt het erg leuk om ons te zien. Dat is wederzijds.

Onderweg zien we veel "stille getuigen" van de overstroming van het vorige jaar. Positief is dat alle huizen voorzien zijn van nieuwe bedden, tafels en stoelen. Ook het restaurant, de winkel en het kantoor zijn geheel vernieuwd.

Er zijn heel weinig gasten in de huisjes. Op de camping staat een tent en een caravan. Het geheel geeft een verlaten indruk. Al met al een beetje triestig.

Op weg naar huis zien we nog vier grote olifantstieren met elkaar een strijd aangaan bij de drinkplaats, mooie tanden, dat weer wel. Iets verderop staan twee zebra's met ieder een jong.........een leuk gezicht.

De zon laat zich niet meer zien, dus snel een vest aan en een kopje warme thee.

woensdag 20 november 2013

Retour Phalaborwa

Vanaf 10 november heeft Liesbeth voor de verslaglegging uit het Krugerpark de pen van Hennie overgenomen.

Het afscheid bij het vliegveld van Phalaborwa was wel een beetje emotioneel, met name voor de beide broers Wiet en Marjo. Zolang samen op pad was al sinds hun jeugd ( en dat is behoorlijk lang geleden! red. ) niet meer voorgekomen.
Nadat we Hennie, Wiet, Herman en Suus op het vliegveld van Phalaborwa hadden afgezet en uitgebreid afscheid hadden genomen hebben we de 8-persoonsbus omgewisseld voor een kleiner exemplaar.

Tijdens de boodschappen was het opvallend stil in Phalaborwa, echt zondag... erg weinig mensen...

Op de terugweg naar Mopani zagen we maar liefst vier groepen olifanten met kleintjes en verschillende groepen impala's, niet erg spectaculair ( voor doorgewinterde Krugergangers, red. ) maar toch erg mooi.
Daarna drie jonge leeuwinnen op de weg! Geweldig! Zij liggen graag op het asfalt omdat dat warmer is dan de natte zandgrond. Later kregen we zeven hyena's in het vizier; eerst drie, vervolgens twee jonge pups, die de weg over staken en daarna nog twee jongen in hun nest.

Vervolgens vier hoornraven, verschillende zadelbek ooievaars, waterbokken, buffels en veel schildpadden. Net als leeuwen houden ook schildpadden niet van de drassige grond. Asfalt is een stevige bodem voor hun korte pootjes. Het heeft veel geregend de laatste tijd en op het asfalt komen ze beter vooruit......en voor ons beter in beeld.

Ze hebben een prachtig gevlekt schild en vanwege die fraaie tekening worden ze 'luipaardschildpad' genoemd.
Wellicht ten overvloede, maar toch voor alle duidelijkheid: het is niet vanwege snelheid of het brute killersinstinct, dat naar de Afrikaanse neef van Stoffel wordt verwezen.

Veel gezien dus op de terugweg van het vliegveld!!!
Om klokslag zes uur waren we thuis.
Even wennen nu met twee. Winderig, maar we moesten natuurlijk wel buiten eten...
Het is allemaal gelukt, maar de gezelligheid en het gekibbel van zes man missen we wel natuurlijk...

vrijdag 15 november 2013

Mooiplaas

Het Krugeravontuur voor Louis ( Wiet voor familie ), Hennie, Herman en Suus loopt ten einde.
Hun veertien daagse verblijf in het natuurreservaat heeft geresulteerd in 12 boeiende blogafleveringen, dat is bijna dagelijks een verslag uit de nijvere pen van Hennie.
Op de foto geniet deze trouwe Zuid Afrika correspondent nog van het fraaie panorama op Mooiplaas.
Voor hen zit het erop. Marjo en Liesbeth trekken nog 2 weken verder over Ongebaande Paden.

Zaterdag 9 november.

Het einde van onze vakantie begint nu te naderen.
Aanvankelijk wilden we niet meer op pad gaan. We willen morgen graag uitgerust aan de terugreis beginnen.
Toch wist Marjo ons weer over te halen.
Vooruit dan maar............................,op voorwaarde dat we rond 1 uur terug zouden zijn.


Het werd echter iets later vanwege een onverwacht spannend avontuur, dat we achteraf bezien niet zouden hebben willen missen.

We waren naar Mooiplaas gegaan om koffie te drinken op de picknickplaats. Liesbeth was even naar het toilet gegaan en toen ze terugkwam, zag ze op een kleine afstand van ons een olifant staan. Suus en ik stonden meteen in de startblokken om terug naar de auto te gaan, maar dat mocht niet van Marjo. We konden het best zo rustig mogelijk blijven staan, want als de olifant geïrriteerd zou raken kon hij zomaar op je afkomen!!! ( slik! ).
De olifant naderde de picknickplaats steeds verder en op een gegeven moment was hij hooguit 5 meter van ons verwijderd, in olifantentaal is dat dan nauwelijk 2 voetstappen!!
De bewaker van de picknickplaats legde uit voorzorg een stok klaar, maar ging daarna doodgemoedereerd verder met vogels spotten. Wij hielden onze adem in. Gelukkig draaide de olifant zich na verloop van tijd om en liep terug de struiken in. Al met al liepen we hierdoor een half uur uit op ons schema.


Toen we thuis aan het lunchen waren, naderde er een groepje kleurrijke vrouwen, die tot de Venda-stam behoren. De Venda spreken hun eigen Venda-taal.We vroegen of we een foto van ze mochten maken en dat vonden ze leuk. Ze gingen zelfs voor ons dansen.

Een Bantustan ook bekend als Bantu thuisland of simpelweg 'thuisland' was een speciaal gebied bedoeld voor de zwarte bewoners van Zuid Afrika en Zuid West Afrika, het huidige Namibië. De Venda-stam bewoonde hun bantustan in het noorden van Zuid Afrika, op de grens met Zimbabwe.
Het gebied is nu deel van de provincie Limpopo.
'Bandustan' is destijds ingesteld door het Apartheids Regime om de rassenongelijkheid te benadrukken.

Van Tjeerd de Wit ontving ik een interessante aanvulling op de achtergrond van de Venda-stam.
Hij merkt op dat de Venda's, volgens Tudor Parfitt, Professor in Oosterse en Afrikaanse studies aan de Universiteit van Londen, samen met de Lembas van Zimbabwe onder meer wortels in het Jodendom schijnen te hebben.
Over het Apartheids Regime schrijft hij:
"En de grote architect van dat rare Apartheids Regime was de nogal in Nederland (Friesland geloof ik) geboren Hendrik Verwoerd. Doodgeschoten in het Parlement door Tsafendas in 1966. Henk van Woerden beschrijft een en ander uitstekend in "Een mond vol glas". Mensen van alle nationaliteiten bedenken de zotste dingen en Verwoerd zal wel niet de laatste zijn."
Met dank aan Tjeerd voor zijn bijdrage, HH

Het kon nog net in dit verslag, want zometeen ga ik dit verzenden. Het is het laatste verslag vanuit Zuid-Afrika.
De bedoeling is, dat we straks nog even gaan zwemmen en dan moeten de koffers worden ingepakt. Morgen brengen Marjo en Liesbeth ons na de middag naar Phalaborwa. Vandaaruit gaan we met een klein vliegtuigje naar Johannesburg. Om in Phalaborwa te komen, moeten we nog 80 km door het Krugerpark. Dan komen we weer in de mensenwereld terecht en is het uit met de rust. We zullen nog heel vaak terugdenken aan deze bijzondere vakantie.

Krugermuseum

Vrijdag 8 november zijn we naar Letaba geweest, het oudste Rest Camp van het Krugerpark. Onderweg konden we heel even uitstappen op een brug waar we weer krokodillen van formaat zagen. We meenden te zien, dat 1 krokodil maar 3 poten had en vroegen ons af hoe hij zich van het droge naar het water kon verplaatsen. Even later kwam er beweging in en bleek hij toch geen poot te missen.
We zijn 2 keer gestopt voor een prachtige kameleon.
Hoewel je op die plaatsen de auto niet mocht verlaten, ging Marjo er toch uit om de diertjes veilig op een takje naar de overkant van de weg te brengen. Ze zijn namelijk niet zo vlug en kunnen gemakkelijk worden doodgereden.


Rest Camp Letaba ligt in een mooie omgeving.

In kamp Letaba bevindt zich het Krugermuseum.
Hier wordt het leven van de 7 beroemdste olifantstieren van het park the-magnificent-seven in beeld gebracht.
Wat een enorme slagtanden kunnen die dieren krijgen! Wij vielen erbij in het niet.
De slagtanden van deze zeven reuzen worden prachtig tentoongesteld met daarbij een levensbeschrijving van deze dieren. Op één na zijn ze allemaal een natuurlijke dood gestorven.
Daarnaast beschikt het museum over een kompleet olifantenskelet en een collectie schedels van de meeste diersoorten die we in levende lijve hebben gezien.


Na de picknick zijn we naar huis gegaan en hebben allemaal een poosje gezwommen in het zwembad achter ons huis. Er dienden zich enkele gekleurde Zuid-Afrikanen aan die graag zwemles van ons wilden. Ze waren leergierig en maakten snel vorderingen. Ze waren erg dankbaar en zeiden : "God bless you" en vroegen of we de volgende dag weer kwamen. Gelijk hebben ze om kansen te benutten. Het was weer een leuke dag.

dinsdag 12 november 2013

De lierantilope en de zadeldekjakhals

Donderdag 7 november.
Het ontbijt was om 9 uur en daarna hebben we een ritje in de buurt gemaakt. Het was de bedoeling dat we om een uur of 1 weer terug zouden zijn om dan even te kunnen zwemmen en vervolgens thuis uitgebreid te lunchen. We zouden 's avonds namelijk te laat thuis zijn om nog te koken in verband met een avondsafari.


Onderweg zagen we weer een dier dat we tot dan toe nog niet eerder hadden gezien: de lierantilope.


De lierantilope, topi of het basterdhartenbeest - niet te verwarren met het Liechtenstein hartenbeest - is een algemene soort antilope, behorende tot de koeantilopen. Hij komt voor in grote delen van Afrika ten zuiden van de Sahara. Het is een grote, stevige antilope met hoge schouders en een vrij korte nek. De rug loopt vanaf de schoft schuin af, hij heeft een lange kop en een korte, gelige tot paarsachtig rode mahonie- of kastanjebruine vacht. De geribbelde, liervormige hoorns zijn 30 tot 60 centimeter lang. Zijn staart eindigt in een lange, zwarte pluim.

Marjo vertelde dat dit dier een aantal jaren geleden niet meer voorkwam in het Krugerpark. Daarna zijn er 20 lierantilopen van wildfarms op een beschermde plaats van 5 x 5 km in het Kruger uitgezet. De omstandigheden waren dermate goed, dat zij zich wisten te vermenigvuldigen. Toen er 70 waren, zijn ze uit hun beveiligde plaats losgelaten. Aanvankelijk ging het niet goed, omdat ze niet wisten hoe ze zich moesten verdedigen tegen vijanden. Nu gaat het volgens de deskundigen prima met de lierantilope.

Bij "Mooiplaas" hebben we koffie gedronken. Dat is een grote open, tamelijk onbegroeide plaats, waar veel hoefdieren samenkomen om hun dorst te lessen bij de drinkplaats. Het was inderdaad een mooi plekje. Er stond een olifant in het water.
Verder hadden we gezelschap van een eekhoorntje. Het diertje was heel tam. Grappig om te zien.
Haar pasgeboren jong was uit het nest gevallen en lag dood op de grond. Maar moeder eekhoorn vond haar jong nog steeds om 'op te vreten' en at tot onze verbazing letterlijk 'dood-ge-moeder-eerd' met smaak haar jong op.


De avondsafari begon om half 5.
We zaten in een hoge jeep en hadden een goed overzicht. Het was prachtig om met een ondergaande zon door het landschap te rijden. Dat is echt Afrika. We zagen een secretarisvogel in een boom zitten, wat volgens Marjo heel bijzonder is. Het is namelijk een loop-roofvogel.
Verder kwamen we in de schemering een aantal andere dieren tegen die we tot dan toe alleen overdag hadden gezien, zoals olifanten, zebra's, waterbokken, een steenbokje, impala's. Toen het donker werd reden we een avontuurlijk, bijna onheilspellend, landschap binnen. Grote schijnwerpers op het dak van de jeep wierpen lange schaduwen voor ons uit de bush in, die al in het nachtelijk duister gehuld was.


We kwamen een paar keer een zadeldekjakhals tegen, zwervend over de savanne.

Helaas zijn er nogal wat factoren die ervoor gezorgd hebben dat deze jakhals vrij zeldzaam is. Naast overbejaging vallen veel pups ten prooi aan pythons en roofvogels en in sommige gevallen worden zelfs de volwassen jakhalzen vermoord door bavianen.
Soms delen ze hun leefgebied met andere jakhalssoorten.

De jakhals die we eerder deze week zagen, was een zij-streepjakhals.
Ook zagen we een wilde kat, die in korte tijd 2 keer een prooi ving.

And last but not least.........,
vlakbij ons Rest Camp stopte de driver opeens en wees ons op een zeer giftige boomslang, die in een boom naast de weg hing. Brrr.................



Hoewel we op zich niet zo heel veel dieren hebben gezien, vonden we de safari allemaal zeer de moeite waard.

Baden in de bush

Woensdag 6 november moesten we verkassen naar Mopani. De koelkast in Satara was leeg, waardoor we minder vracht hadden dan bij de vorige verhuizing. Voordat we naar het nieuwe Rest Camp gingen, zijn we in Phalaborwa boodschappen gaan doen, een rit van 130 km vanaf Satara over de asfaltweg.

Al heel snel nadat we Satara verlaten hadden, stuitten we op enkele olifanten die aan het baden en spelen waren in de rivier. Een heel leuk gezicht. Een stukje verderop zagen we twee waterbokken in de rivier en lag er een buffel op zijn dooie gemak te genieten van een modderbad.

Geen wonder dat de dieren verkoeling zochten, want het begint zo langzamerhand aardig heet te worden.


Bij Phalaborwa verlieten we het Krugerpark. In de stad was het druk en bloedheet. We hebben er wat rondgekeken en even over de markt geslenterd. Daarna bij Wimpy wat gegeten en vlug boodschappen gedaan.

Onderweg zagen we iets leuks: zwemmende bavianen.
We wisten niet, dat apen kunnen zwemmen. Het was ontzettend vermakelijk. Een baviaan zat in de boom als een badmeester de zwemmers in de gaten te houden en verschillende apen sprongen vanaf een tak pardoes het water in. Leuk, al die apenkopjes boven het water, net een zwembad met kinderen. Een impala stond erbij te kijken. Ondertussen kreeg een van de bavianen het appeltje, dat Herman zat te eten, in de smiezen en ongemerkt zat hij naast het portier.
Herman draaide gauw zijn raam dicht, want hij had liever geen baviaan op schoot.

Marjo verhief zijn stem een paar keer en met tegenzin ging de aap stukje bij beetje opzij.


Na dit prachtige tafereel zijn we naar ons nieuwe Rest Camp gereden.

Herman, Suus, Louis en ik kregen een prachtig zespersoons huis. Marjo en Liesbeth zitten vlakbij in een vierpersoons huis, dat ook heel mooi is. We hadden amper tijd om onze spullen uit te laden, want we hoorden zeggen dat er leeuwen in de buurt waren en die wilden we natuurlijk allemaal heel graag zien.
Dus maar weer de auto in en .................we hadden geluk.
Twee grote mannetjesleeuwen lagen vrij dichtbij de weg te genieten van de late middagzon. Een van de twee keek ons met zijn grote groene ogen loom en hooghartig aan.

Prachtig, wat een kop!

Overigens wel moeilijk om de dieren te fotograferen vanwege hun schutkleur in combinatie met het licht van de ondergaande zon, maar Louis heeft toch wel een aardige foto.


We waren net op tijd weer terug in het Rest Camp en konden nog snel een paar mooie foto' s maken van de ondergaande zon. Ook in dat opzicht doet Mopani beslist niet onder voor Satara. Toen we eindelijk thuis waren, waren wij aan een douche toe.
Al met al stond deze dag dus in het teken van baden-in-de-bush, inclusief het zonnebad van de leeuwen.


maandag 11 november 2013

Nhlanguleni

Dinsdag 5 november.
Vanmorgen zijn we bijtijds vertrokken, want Marjo had een flinke rit in gedachten. We gaan naar Nhlanguleni.

Nhlanguleni Picknick Plaats is een rustige picknick plaats, die ongeveer 3 kilometer van de fraaie Lugmag of Luchtmacht Dam af gelegen is.
Zij trekt als een magneet dieren uit de omgeving aan.


Nhlanguleni heeft geen winkel - alleen een kiosk, waar niet alcoholische drankjes te koop zijn, en gas-braais, waar je naar believen je eigen ontbijt op kan bereiden.
Er staan ouderwetse ijzeren picknick tafels en stoelen. Slechts enkele bomen bieden beschutting tegen de zon.
Omdat Nhlanguleni behoorlijk ver van de grotere kampen gelegen is, trekt de plek betrekkelijk weinig bezoekers. De geïsoleerde ligging geeft die plaats een vredige sfeer. De waterplas, waar de picknick plek op uit kijkt, trekt een aantal dieren aan, van leeuwen, tot olifanten en buffels, soms zelfs een zeldzame sabel antiloop.
Dit maak deze pretentieloze plek tot een favouriete stop voor degenen, die voor de echte wildernis kiezen.


Nhlanguleni Picnic Site, een virtuele tour op locatie.

Het was een spannende rit over een smalle zandweg en langs dichte struiken, van waaruit plotseling voor onze auto een kudu tevoorschijn kwam en met een grote sprong de weg overstak. Zo'n kanjer moet je niet tegen je auto krijgen.
Daarna werd het nog spannender.
Een stukje voor ons, gebaarde iemand dat we moesten stoppen en dat was maar goed ook. Opeens kwam er een grote olifantenstier uit de bush de weg op. Hij ging richting de auto voor ons.
Deze ging met ontzag voor de reus langzaam achteruit. Volgens Marjo precies wat het dier wilde. De olifant bleef doorlopen en leek de mensen in de auto een beetje uit te dagen.
Marjo reed er zachtjes achteraan. Suus en ik waren bang dat de bul zich plotseling zou omdraaien in onze richting. Marjo liet het echter niet zo ver komen en liet de motor, zoals we inmiddels van hem kenden, weer heel hard loeien. Het duurde wel langer dan de vorige keer, maar uiteindelijk koos de bul toch eieren voor zijn geld en ging de bosjes weer in. Pfff............

Op een open stuk zagen we een groep impala's onrustig rennen. Even later ontdekten we de oorzaak: een jakhals. Die hadden we nog niet eerder gezien.

Verder zagen we vandaag ook voor het eerst een zwerm bijeneters, heel kleurrijke vogeltjes en ook de Savanne-arend. ( zie foto )

De bee-eater is opvallende en tropische verschijning die met veel geluk ook in Nederland te zien is: de bijeneter is een vogel die indruk maakt. Bijeneters leven vooral in de warme delen van Europa, maar het lijkt erop dat de verspreiding zich in noordelijke richting uitbreidt.

Ook in Nederland zijn inmiddels broedende bijeneters waargenomen. Enkele broedpogingen waren zelfs succesvol. Bijeneters zijn insecteneters en behendige vliegers, die ook in vlucht insecten te grazen weten te nemen. De aanwezigheid van grote prooinsecten als sprinkhanen, libellen en ook bijen is voor bijeneters een absolute voorwaarde. Deze bonte vogels kunnen vooral aangetroffen worden bij steilwanden aan water; rivieren, plassen en meren, waar ze een nesttunnel uitgraven in een steile wand.

Speciaal voor onze trouwe blogvolger en vogelliefhebber, Gerard Kaal, een filmpje met een kolonie prachtige bijeneters uit Tanzania.



Toen we thuiskwamen, zagen we op het prikbord bij de receptie dat er vandaag leeuwen in de buurt gespot waren. Marjo en Herman zijn samen nog gaan zoeken, maar tevergeefs.

Vanavond is de laatste avond in Satara. Morgen gaan we naar Mopani en het is de bedoeling dat we weer vroeg vertrekken.

zondag 10 november 2013

Hoedspruit bedreigde dieren centrum

Het is maandag 4 november en een behoorlijk warme dag. Zo'n graadje of 30.
We vonden het leuk om een keertje het park uit te gaan.
Suus en Herman hadden van familie een paar tips gekregen, maar dat bleek uiteindelijk te ver te zijn. Punt is dat we op tijd terug moeten zijn in het rest camp, want de poorten sluiten onherroepelijk om half 7 in de avond weer.


Na enig overleg tijdens het ontbijt werd unaniem gekozen voor het Cheetah-centrum in Hoedspruit als alternatief. Het centrum ligt in de provincie Limpopo en is een non-profit organisatie voor bedreigde diersoorten, dat focust op conservatie van zeldzame, kwetsbare en zeldzame dieren. Er wordt gefokt met cheetah's, ook met wilde honden en er is een verweesd neushoorntje opgevangen, dat met de fles is groot gebracht.

Na een ritje van twee en een half uur kwamen we daar aan. We kregen eerst een prachtige voorlichtingsfilm te zien en daarna zijn we met een jeep door het park gereden langs de cheeta's en de andere dieren.

Het Hoedspruit bedreigde dieren centrum biedt al bijna 30 jaar onderdak aan bedreigde dieren. De stichter is Lente Roode, die zich al op 6 jarige leeftijd ontfermde over haar eerste verweesde cheetah cub.

In 1985 begon een project waarbij aanvankelijk alleen op cheetahs gefocust werd. Toen dit initiatief later uitbreidde met onder meer dierartsenij praktijken en andere faciliteiten werd in 2001 officieel het Hoedspruit Endangered Species Centre opgericht.
Met genereuze donaties kon het instituut zich definitief vestigen. In de loop van de tijd groeide het centrum uit tot een vooraanstaande organisatie op gebied van fokprogramma's en onderzoek voor bedreigde dieren. Daarbij is het tevens als een veilige haven voor verweesde dieren gaan dienen.

Het volgende filmpje geeft een goede indruk van de activiteiten in het centrum.




Heel indrukwekkend is de plaats waar slachtafval wordt neergegooid voor de gieren.
Dat is het "vulture restaurant". Er zitten dan ook ontzettend gieren veel en het stinkt er vreselijk. Het "gieren resaurant" is onderdeel van een programma om gieren te beschermen tegen boze boeren.
De gieren gaan namelijk op zoek gaan naar kadavers in de omgeving en houden zich daarbij niet aan privé grenzen of afscheidingen op een boeren erf. Die boeren schieten ze vervolgens zonder pardon af.

Het beschermingsprogramma is opgezet, omdat gieren erg nuttig zijn voor het ecosysteem.

Nadat we gepicknickt hadden bij het cheeta-centrum - wel iets uit de buurt van het 'gieren restaurant' -, zijn we doorgereden naar het centrum van Hoedspruit stad. Hier was volop straathandel in beeldjes e.d. Er was ook een mooie supermarkt, waar we nog even wat boodschappen hebben gedaan. Er was daar ook Wifi beschikbaar en Liesbeth en ik hebben daar gauw even gebruik van gemaakt. Om half 6 waren we weer thuis en Marjo vond het welletjes en ging niet meer naar de Nsemani dam.

Dankzij Louis, Suus en Liesbeth hadden we weer een heerlijke maaltijd.
Na het eten hebben we nog wat gekeuveld om vervolgens weer heerlijk onder de klamboe te gaan slapen.

zaterdag 9 november 2013

Timbavati en Ratelplan view

Op zondag 3 november gingen we, na een relaxed ontbijt, om 11 uur op pad.
Elke ochtend verzorgt Marjo een, zeker voor Afrikaanse begrippen, vorstelijk ontbijt met yogurt en cruesli, vruchtensap en een gekookt eitje.

Nauwelijks onderweg stonden we plotseling oog in oog met twee olifantenstieren waarvan er 1 rechtstreeks op ons afkwam. Met de versnelling rustig in de achteruit is dan de meest gebruikelijke en verstandige reactie.



Olifantenbullen zijn gewend om op hun domein te domineren en dat doen zij in eerst instantie door te imponeren. Het komt voor dat een aantal auto's in colonne 5 km achteruit achteruit rijden. Maar Marjo geeft zich, als expert in olifantengedrag en geroutineerd Krugerganger, niet graag gewonnen in dit spel van 'Who is the boss?'. Hij laat de motor van de auto luidruchtig loeien. Hij imponeert terug; het is natuur tegen techniek en het loopt goed af. De olifant liep de bosjes in.
Een goede afloop is echter niet vanzelfsprekend dat het zo afloopt. Zonder geluk vaart niemand wel.

advies:
Probeer dit zelf niet!

In 2011 heb ik met Marjo iets dergelijks meegemaakt. Lees hiervoor 'Een close encounter of a dangerous kind'.

Vervolgens zijn we doorgereden naar Timbavati en kwamen, zoals elke dag, zebra's, giraffen, wrattenzwijnen, kudu's, impala's, kafferbuffels, gnoes, waterbokken, steenbokjes, struisvogels, bavianen, neushoorns, mangoestes, etc. tegen. Op de picknickplaats liepen twee bushbocks, net wat groter dan steenbokjes.

Na de maaltijd zijn we naar Ratelplan Viewing gegaan en spotten daar krokodillen, nijlpaarden, maar ook de Goliathreiger oftewel de reuzenreiger, die net zo groot is als wij. Onderweg naar huis waren er prachtige vergezichten en zijn we enkele malen gestopt voor een foto.

We zagen ook nog de Kori-trap oftewel de "grote trap", een vogelsoort die in 3 maten voorkomt.

Verder zien we een gier met haar jong op een nest. Met de verrekijker zien we dat de jonge gier een gele band om haar kale nek heeft met daarin uiteraard een chip. Gieren worden op die manier door een ornithologen programma van het Krugerreservaat 'gevolgd' om hun broed- en vluchtgedrag te bestuderen.
Op de gele nekband stond de letter "A" te lezen, bijgevolg werd zij door ons "A. de Gier" gedoopt.

Achter ons huisje zagen we verder een wilde kat wachten op de zwaluwen, die uitgevlogen waren om hun kroost te fourageren. In een fraaie duikvlucht komen ze op hun netsje terug. Marjo zag, dat de kat opeens in de lucht sprong en er eentje te pakken had. Volgens de wetten van de wildernis overleven de sterksten en de slimsten.

Louis ging vandaag om half 6 met Marjo mee naar Nsemani en toen ze terugkwamen, was ik erg jaloers. Ze hadden namelijk 4 leeuwen gezien. Daar zitten we al enkele dagen tevergeefs naar te speuren.

' s Avonds om 10 uur zijn we met onze zaklantaarns en mijnwerkerslampjes naar de afrastering gegaan om hyena's te spotten. We hoorden van de campinggasten dat er eerder die avond 4 hyena's langs de omheining liepen. Zij kwamen af op de geur van het vlees van de barbecue. Wij hebben geen enkele hyena gezien, maar hebben ze al wel een paar avonden gehoord. Moe en voldaan zijn we gaan slapen. Alweer een dag voorbij.

vrijdag 8 november 2013

Olifants

Onze Zuid Afrika correspondent Hennie is weer on-line.

Inmiddels is het zaterdag 2 november.
Vandaag staat Olifants op het programma, een Rest camp 50 kilometer ten noorden van Satara en tevens de naam van de rivier die daar langs stroomt. Op de heenweg komen we een kudde van honderden buffels tegen, die we een poos aandachtig hebben gadegeslagen. Heel bijzonder!
Camp Olifants heeft een mooie picknickplaats, waar de rivier langs meandert en door het prachtige landschap snijdt. We zien er veel grote vogels: de witruggier, de visarend, 'n wahlbergsarend en de Afrikaanse nimmerzat.

Volgens Liesbeth is de winkel bij Olifants vernieuwd, tijd voor souvenirs. Shoppen dus!

Op de terugweg werden we plotseling gevolgd door twee flinke olifantenstieren met wapperende oren. Volgens Marjo was er niks om ons zorgen over te maken, maar stiekem waren Suus en ik toch een beetje bang. We waren blij weer mooi op tijd en heelhuids bij het huisje aan te komen.
Marjo gaat elke dag om half 6 nog even naar Nsemani, een dam in de buurt van ons Rest Camp, want daar is volgens hem altijd wel wat te beleven. Om de beurt gaan we een keer mee. Gisteren was Herman meegegaan en hij kwam terug met prachtige foto's van enkele grote Zuidelijke hoornraven.


Afhankelijk van de hoogte van het waterpeil aan de Nsemani dam kun je vanaf de asfaltweg redelijk dichtbij komen en heb je een goed zicht op nijlpaarden in het water en waterbokken aan de oever. Bovendien is het een geschikte plaats om ijsvogels, reigers en plevieren te spotten. In en om de plas is altijd wel wat te beleven.

Het is een favouriete drinkplaats voor olifanten, wildebeesten, zebra's, waterbokken, bij gelegenheid een verlegen nyala en vaak een leeuw of een luipaard.

Het volgende filmpje van olifanten, die een bad nemen aan de Nsemani dam, heb ik van internet geplukt.



Vandaag was ik aan de beurt om met Marjo mee te gaan. Heel leuk was het om te zien dat er drie jonge nijlpaarden aan het stoeien waren. Ze renden elkaar achterna het water in en uit. Tot dan toe had ik nijlpaarden alleen in het water zien liggen of rustig aan de kant zien staan.

Wat verder prachtig was, was de zonsondergang waar ik nog snel even een paar foto's van heb gemaakt.

Sinds de 1ste november hoeven we pas om half 7 binnen te zijn. Het eten stond klaar en konden meteen aan tafel.
Echt vakantie.


Tot zover weer onze belevenissen in het Krugerpark.
Bij toeval ondekte ik dat er in een winkelcentrum dat Wifi beschikbaar is, dus kan mijn verslag de lucht in.
Tot de volgende keer.

woensdag 6 november 2013

Krugerpark on the road

Tijdens het ontbijt zagen we in een boom bij ons huis een visarend, die communiceerde met een soortgenoot.
Mooi om te zien dat hij daarbij zijn kop helemaal achterover gooide.

Hierbij volgt weer een verslag van Hennie en zij ontpopt zich daarbij als een geoefend natuur waarneemster.

Op donderdag 31 oktober maakten we vóór ons laatste ontbijt in Skukuza eerst een wandeling langs de Sabie rivier, die voor ons huis langs loopt. We ontdekten schuin tegenover ons huis enkele flinke krokodillen en nijlpaarden.

Het typische geknor van de seekoe, zoals een nijlpaard op z'n Afrikaans heet, herinnert ons er direct aan dat we midden in de wildernis wonen. De krokodillen, die hier leven zijn nijlkrokodillen en kunnen wel 5 meter lang worden.


Om half 11 vertrokken we richting Satara. Het was een hele verhuizing; onze bus zat tjokvol met levensmiddelen voor 6 dagen, koffers, tassen en niet te vergeten 6 personen. Het moeilijkst was het vervoer van vlees en vis. Dat kwam uit de diepvries en moest gedurende een uurtje of vier in een bloedhete auto worden vervoerd. We hadden het spul in koeltassen gedaan met grote zakken met ijsklonten en flessen bevroren water.
Toen we om half 3 in Satara aankwamen konden we gelukkig meteen in ons huisje en was alles nog bevroren.
Het was een overgang om van zo'n groot huis weer in het rondaveltje te komen. De huisjes hebben wel een gezellige buitenkeuken.



Onderweg hebben we weer veel dieren gezien en ook een kadaver van een giraffe waaraan de hyena's zich nog tegoed konden doen. Verder lag er een cobra op de weg, die kennelijk net was doodgereden.

Rest Camp Satara is rustig en er zijn weinig voorzieningen. Er is ook geen Wifi beschikbaar en het versturen van een sms is vaak ook niet mogelijk vanwege slechte verbindingen.
Maar ja, wat wil je, we zitten tenslotte midden in de natuur.
De kookploeg slaagde er ook deze keer weer in om met minimale middelen een heerlijke maaltijd te fabriceren. Tijdens en ook na de maaltijd kwamen er veel insecten op het licht af en moesten we onze lichaamsdelen dus goed bedekken: sokken over je broek, handdoek of sjaal om je nek, want er kruipt zomaar iets griezeligs over je lijf.
In het huisje bewijst de klamboe zijn nut. Toen we op bed lagen hoorden we allerlei geluiden, zoals het "lachen" van hyena's, die volgens Liesbeth en Marjo 's avonds vaak langs de afrastering lopen vanwege de geur van de barbecues.


We zijn teruggegaan naar de hyena die we eerder deze week hadden gezien. Dat was de moeite waard, want tot onze grote verrassing bleken er geen 2 maar 3 jongen te zijn.
Ze zagen er schattig uit.


Hyena's hebben in het huidige Afrika op sommige plaatsen een beetje een imago probleem.
Zij worden door verschillende lokale bevolkingsgroepen in verband gebracht met toverij en soms met VooDoo-achtige praktijken. Zo vreesden de Zoeloes onder Shaka Zoeloe de vermeende macht van hyena's.


Nog veel meer over deze typische dieren is te lezen op hyena's.
In deze blogaflevering wordt iets meer verteld over deze dieren en wordt er afgerekend met de vele - meest onsympathieke - vooroordelen, die de ronde doen over de gevlekte hyenahond. Zo wordt hyena gezien als een laf dier. Hij is een aaseter en men zegt dan ook dat de hyena geen levende dieren aandurft.

We hebben gepicknickt op een prachtige plaats, N'wanetsi en genoten daar van het schitterende uitzicht. Het was een uitdaging om met de verrekijker dieren in het vizier te krijgen. In de verte graasden kudu's en sprongen bavianen in het rond.
Niet al te laat naar huis gegaan om bij nog daglicht de groenten schoon te maken. Hier is het om half 7 donker.
In de avond, tijdens ons eten, kwam er een honingdas nog even langs ons terras wandelen. Dit exemplaar is 's avonds op zoek naar eten in prullenbakken en containers, die rond de huisjes staan.
We lagen niet te laat in bed en hebben lekker geslapen.


Tot zover weer onze belevenissen in het Krugerpark.
Tot de volgende keer.

maandag 4 november 2013

Krokodillentranen

Met een flinke zoomlens is het mogelijk 'De Schrik van Sunset Dam' in het vizier te krijgen.

Voor de niets vermoedende toeschouwer oogt het meer aan Sunset Dam idyllisch en vreedzaam, maar dat is een verraderlijk beeld.
In werkelijkheid is het een onheilspellende waterplas.
Aan de kant liggen enkele gigantische afschrikwekkende pré historische monsters zich in het zonnetje op te warmen.Eenmaal onder het wateroppervlak voeren zij een waar schrikbewind uit, waar geen enkele viervoeter, die daar zijn dorst komt lessen, veilig voor is.


Grote hoefdieren als zebra's en giraffen, zelfs leeuwen worden onder water gesleurd, schreef ik in de vorige blog. Met hun krachtige kaken en meerdere rijen tanden scheuren zij het vlees van hun prooi af, waarbij zij zichzelf om hun lengte as omdraaien om kracht bij te zetten, de zogenaamde 'death-roll'.

Naast een beet kan een krokodil ook levensgevaarlijke verwondingen met zijn staart toebrengen. De nijlkrokodil is een van de gevaarlijkste soorten en verantwoordelijk voor honderden doden per jaar in Afrika. Ook mensen kunnen het slachtoffer worden van deze veelvraten. Dit is gelukkig niet het geval in het Krugerpark, waar je om die reden niet de auto uit mag. Op de korte afstand zijn krokodillen erg snel en kunnen zelfs een stukje rennen. Krokodillen zijn opportunistische jagers die in een hinderlaag op een prooi wachten of er onder water geluidloos op af glijden en snel toeslaan. Vaak wordt een prooi door meerdere krokodillen tegelijk aan stukken gescheurd.

Van onze trouwe correspondent uit Pretoria, Tjeerd de Wit, kreeg ik een reactie op de voorgaande blogaflevering, Krokodil, als koning der trotse dieren: 'Krokodil of niet, ook hij moet soms het onderspit delven.', scheef hij.
In het volgende filmpje, dat hij opstuurde, zijn de rollen omgedraaid.
Daar helpt geen krokodille-moedertje lief meer aan en passen slechts krokodillentranen: de geveinsde tranen, die gehuild worden bij gehuicheld verdriet of gespeeld berouw. Er wordt gezegd dat het de gevoelloze tranen zijn die een krokodil die laat vloeien tijdens het opeten van een prooi.