zaterdag 17 mei 2014

Top-15 killers

De open bek van deze witte haai laat weinig ruimte voor enige twijfel over de moorddagige potentie ervan. Ironisch genoeg zal een witte haai - letterlijk - een vlieg weinig kwaad doen.

De haai ( Foto: BRANDON COLE ) staat wel in de lijst van de 15 meest gevreesde killers.
En wel - verrassend genoeg misschien - op de laatste plaats, lager dan de meeste mensen zouden verwachten.
Verhoudingsgewijs wordt hij jaarlijks verantwoordelijk gehouden voor ten minste 'slechts' tien mensenlevens.

De Killer top-15 is een lijst, die Bill Gates - jawel, de Amerikaanse ondernemer die vooral bekend is als boegbeeld en medeoprichter van de firma Microsoft - op 25 april in een grafische voorstelling het licht liet zien.
De vraag waarom juist deze man zich met een dergelijk lijstje bezig houdt lijkt mij alleen maar voer voor psychologen of wellicht interessant voor zijn concurrenten bij IBM, Apple en Samsung. Maar dit terzijde.
Naar verluid besteedt Bill overigens ook veel van zijn vermogen aan goede doelen. Way to go Bill....... zou ik zeggen.

14 ) De wolf deelt met de haai de laatste plaats, die ook 10 mensen per jaar op zijn moorddadig geweten heeft.
13 ) Vervolgens komt de leeuw met 100 mensen, die het loodje leggen tegenover de koning der wildernis.
12 ) Een olifant kan vervaarlijk uit de hoek komen, wanneer die kwaad is; dat kost 100 mensen het leven.
11 ) Het nijlpaard lijkt een koddige dikkerd, maar is een killer in vermomming: 500 doden per jaar.
10 ) De krokodil, meedogenloos en goed gepantserd, staat met 1.000 slachtoffers op de 8e plaats van de ranglijst.
9 ) Lintwormen zijn parasieten en leven ten koste van hun gastheer, dat kost 2.000 mensen per jaar het leven.
8 ) De ascaris rondworm, jaarlijks sterven 2.500 mensen door ondervoeding vanwege deze grootste parasiet.
7 ) De zoetwaterslak veroorzaakt bij maar liefst 10.000 mensen jaarlijks de dodelijke ziekte schistosomiasis.
6 ) De moordwansen of assasin bugs maken via Chagas disease ook 10.000 dodelijke slachtoffers per jaar.
5 ) De tsetse vlieg is de veroorzaker van de dodelijke slaapziekte, 10.000 mensen overlijden er jaarlijks aan.
4 ) De hond is als aaibare huisvriend ook een potentiële killer, 25.000 mensen overlijden jaarlijks aan rabies.
3 ) De slang is voor 50.000 mensen per jaar noodlottig.
2 ) De mens voert op één na deze macabere lijst aan - met 475.000 slachtoffers, die vallen door geweldsdelicten.
1 ) Muskieten blijken met 725.000 dodelijke slachtoffers per jaar de onbetwiste leider van de dodenlijst.

Het aantal jaarlijkse doodsoorzaken - 475.000 - door geweld, oorlogen en vetes vormen ongetwijfeld een moreel menselijk dieptepunt zonder weerga, maar het aantal doodsoorzaken door schijnbaar onbenullige muskieten gaan werkelijk ook alle voorstellingsvermogen te boven.
Is de ziekte niet dodelijk dan is het verloop desalniettemin desastreus.
Muskieten dragen verschrikkelijke ziekten bij zich, zoals malaria - meer dan 600.000 doden per jaar - denguekoorts, Riftdalkoorts, gele koorts, chikungunya virus, West Nijl virus, lymphatische filariasis, en de zogenaamde Japanse encephalitis.

De uitdrukking 'Het zijn de kleine dingen, die het doen',
krijgt hiermee wel een heel morbide betekenis.......

Het dodelijkst is malaria, een parasitaire infectie, die muskieten direct in de bloedstroom injecteren wanneer zij bijten. Deze vermenigvuldigen zich in de lever en verwoesten de rode bloedlichaampjes in de bloedstroom.
Afrika ten zuiden van de Sahara tot Zuid-Afrika en Namibië, India en noord Brazilië kennen de meeste slachtoffers.

Niet iedereen is even gevoelig voor de dodelijke bloedzuiger. Bacteriën, of microben produceren per individuele persoon verschillende chemicaliën op de huid waarvan sommigen meer aantrekkelijk zijn voor de muskieten dan andere, aldus microbioloog Rob Knight. Een kleine minderheid van de mensen heeft een grotere diversiteit microben aan de huid, waardoor zij anders 'ruiken' en daardoor minder attractief zijn voor muskieten.
Over deze geluks-minderheid is op deze pagina meer te lezen .

Voor het volledige artikel kunt u klikken op de websitepagina.

maandag 12 mei 2014

Hachelijke oversteek in de Chobe rivier

De Chobe rivier ontspringt als Kuando in de hooglanden van Angola, vormt een natuurlijke grens met Zambia, stroomt vervolgens in zuidelijke richting door de Caprivistrook van Namibië naar het moeras van de Linyantirivier, vormt hier de grens tussen Namibië en Botswana - waar zij haar naam geeft aan het Chobe National Park en stroomt uit in de Zambezi waardoor zij de indrukwekkende Victoria Watervallen voedt.

Met een lengte van 1.500 km heeft de Chobe rivier een stroomgebied van 96.778 km2.


fotografie is van Marcus Westberg

Bij de oversteek van de grens tussen Zimbabwe naar noord Botswana besluit een groepje reizigers een omweg te maken. Aan de oevers van de Chobe rivier - nauwelijks 20 minuten rijden - bestaat een redelijke kans om een van de laatste grote olifanten kuddes op aarde te spotten. Het blijkt de moeite waard. Eenmaal aan boord van een cruiseboot van Chilwero Sanctuary Retreats wacht hen een onverwacht schouwspel.

Bij zonsondergang maakt een kudde olifanten aanstalten om de Chobe rivier over te steken richting Namibië. Tot twee keer toe waagt de kudde zich in het sterk stromende water, maar ze keert terug op de oever. Er is een aantal jonge kalveren in de groep en de volwassenen raken geïrriteerd door een kudde buffels, die ook de rivier op dezelfde plek probeert over te steken. De olifanten jagen de buffels terug, die een veilige overtocht voor de olifanten hinderen en de zanderige oevers te veel omwoelen.

Net voordat het echt donker begint te worden ondernemen de olifanten opnieuw een dappere poging om de rivier over te steken. Alleen de topjes van de slurven steken als beweeglijke snorkels nog boven het woelige water uit. Hun grote lijven, compleet ondergedompeld in het water, vormen een beschermende cirkel rond de jonge kalveren, die net met hun slurfjes boven het wateroppervlak uitkomen.



De kudde olifanten klimt na deze hachelijke oversteek veilig en wel aan Namibische zijde van de rivier aan wal. De jonge kalfjes worden door de moeders geholpen de oever op te klauteren. Een altijd weer even aandoenlijk gezicht. De ondergaande zon reflecteert paarsrood in de waterspiegel.

In een park met een geschat aantal van 50.000 olifanten is het geen verrassing om een olifant in het vizier te krijgen. Het fascinerende is toeschouwer te zijn van de bijzondere interactie tussen de twee grootheden van de BIG five, de olifant en de buffel. Beide willen de rivier oversteken, op hetzelfde moment en op dezelfde plek. Beide willen ook hun jongen veilig naar de overkant brengen. Uiteindelijk blijkt er niet genoeg ruimte voor beide kuddes. De olifanten halen de overtocht succesvol met hun slurven omhoog, de buffels zien van de oversteek af en wachten op de volgende dag.

Moraal van het verhaal: op de kortste weg van A naar B is het altijd het drukst :-)

Kijk voor de bron van deze blogaflevering op de site van Africa-geografic.

zaterdag 10 mei 2014

China beschermt haar wilde olifanten

Pogingen om de paar honderd nog in het wild levende Chinese olifanten te beschermen lijken succesvol te worden, hoewel de bezoekers van het Wild Elephant Valley Park in de Provincie Yunnan er waarschijnlijk nauwelijks een te zien krijgen, omdat de dieren zo diep in het oerwoud verblijven.

De meeste bezoekers nemen genoegen met entertainment shows, waarbij getrainde olifanten op het podium hun kunstjes uitvoeren. Ook maken ze graag een ritje op de rug van een echte - gedomesticeerde - olifant.
Met duizenden tegelijk wordt het Wild Elephant Park bezocht. Chinezen zijn dol op olifanten.

In een tijd dat er tienduizenden olifanten uit Afrika worden geslacht om de bijna onverzadigbare honger naar ivoor voor de Chinese markt te stillen, blijken tegelijkertijd de tropische wouden in de provincie Yunnan van zuid-west China de beste plaats te zijn voor wilde olifanten om te overleven. Het aantal Aziatische olifanten in Yunnan blijkt tijdens de laatste 20 jaar te zijn verdubbeld tot zo'n 300 exemplaren. Dit dankzij door de regering gefinancierde voedselprogramma's, pogingen tot wildlife educatie en in de rest van de wereld ongeëvenaarde strikte olifantenbeschermingswetten. Voor stropers geldt de doodstraf in China.
Sinds 4 mensen voor een vuurpeloton in 1994 werden geëxecuteerd vanwege het doden van een olifant, zijn er slechts enkele olifanten gestroopt voor hun ivoren slagtanden. In de laatste tien jaar is er zelfs niet één olifant gedood, volgens de staatsnieuws media.

"Olifanten hebben het hier behoorlijk goed," zegt lokale ranger Chang Zongbo van het Wild Elephant Valley Park, "het is veilig en ze hebben hier volop te eten. Wanneer de olifanten eenmaal over de grens zijn van Laos, waar de jacht op olifanten nog is toegestaan, willen ze nooit meer terug."



De grootste bedreiging voor de wilde olifanten in China is het verlies van hun natuurlijke habitat.
De uitgestrekte wouden worden hand over hand geëxploiteerd voor rubberplantages en andere cultuurgewassen. Olifantenfamilies raken geïsoleerd op locaties die niet met elkaar verbonden zijn, met als gevolg dat er geen natuurlijke genetische uitwisseling kan plaatsvinden. Verlies aan genetische diversiteit maakt de dieren kwetsbaar voor ziektes.
Tegelijkertijd leidt de groeiende bevolkingsaanwas tot human-elephant conflicten zoals die ook in Sri Lanka plaatsvinden. In de laatste vier jaar hebben drie mensen hun leven verloren, doordat zij onder de voet gelopen zijn door olifanten. Plaatselijke boeren ondervinden veel hinder van wilde olifanten, die hun suikerrietplantages, rijstvelden en ananasvelden plunderen.

De autoriteiten proberen de pijn van de verloren oogst voor de boeren te verzachten door ze financieel te compenseren voor de geleden schade. In 2012 werd $480.000,00 vergoed via privé verzekeringsmaatschappijen. Desondanks klagen de betrokkenen dat deze schadevergoeding niet opweegt tegen de marktwaarde van hun verlies.
Daarnaast worden in dichtbevolkte gebieden waar veel olifanten rondstruinen zogenaamde 'olifanten-restaurants' ingericht, waar mais, bamboe en andere gewassen - waar olifanten gek op zijn - geteeld worden, om de dieren te verleiden hier te komen foerageren. Anderzijds worden boeren gestimuleerd en ondersteund in de verbouw van thee, een winstgevend cultuurgewas waar olifanten niet op afkomen. Ook worden oplossingen gezocht door het aankopen van gecultiveerd land door grote internationale milieugroeperingen met de bedoeling om ze terug te geven aan de natuur. Met de aanleg van corridors, doorgangen die de natuurgebieden met elkaar verbinden, wordt er ruimte gemaakt voor het herstel van het natuurlijke leefgebied van de wilde olifant.

Allemaal initiatieven die hoopgevend zijn voor de overleving van de bedreigde wilde olifanten in China.

Wat lastiger te organiseren is, is de liefde van de bevolking voor olifanten. Overigens wordt daar door de toeristenindustrie hard aan gewerkt, die de olifant als een onweerstaanbare marketing mascotte gelanceerd heeft.

“Wie houdt niet van olifanten?”
Er rest in China nog wel een oud Aziatisch sentiment: de olifant als geluksbrenger. Het is een haat-liefde verhouding.
Aan de ene kant gedupeerde boeren en aan de andere kant de burgerbevolking, die door de van overheidswege gestuurde populariteitscampagne in toenemende mate de nationale mascotte omarmt.
In Jinghong, de hoofdstad van Xishuangbanna ( uit te spreken als: she-shwang-ban-na ), waar een gigantisch resort in constructie is, bevindt zich een heuse stoet van stenen olifantenstandbeelden het stadspark.

Hoewel, in het populaire Wild Elephant Valley Park vinden de meeste ontmoetingen tussen mens en dier plaats in een stoffige circusarena, waar talloze liefhebbers voor $5 per persoon een ritje op de rug van de dikhuid maken. Anderen zien de suf getrainde dieren graag op hun achterste poten staan. Of die liefde dus wederzijds is.....???

De inhoud van deze blogaflevering is ontleend aan een artikel uit de New York Times van Gilles Sabrie.
Met dank aan Gerard Kaal voor de tip.

dinsdag 6 mei 2014

Virunga

Nationaal Park Virunga is een nationaal park in het oosten van de Democratische Republiek Congo, tegen de grens met Oeganda en Rwanda. Het park werd in 1925 in het toenmalige koloniaal gebied Belgisch-Kongo gesticht als Nationaal Albert Park ( naar koning Albert I van België ) en was daarmee het eerste nationaal park van Afrika.

In 1979 is Virunga door UNESCO op de werelderfgoedlijst geplaatst. In 1994 werd de status veranderd naar 'bedreigd'.

In het Nationaal park Virunga leven vele diersoorten die met uitsterven bedreigd worden. Het meest bekend zijn de extreem zeldzame berggorilla's. Over een oppervlakte van 7800 vierkante kilometer strekt het zich uit van het vulkanische Virunga-gebergte in het zuiden tot het Rwenzori-gebergte in het noorden en het omvat daarbij de volledige westelijke oever van het Edwardmeer.

Met name stroperij en illegale houtkap voor de productie van houtskool vormen een grote bedreiging. Ook werd het park tijdens en na de Congolese Burgeroorlog door rebellen gebruikt als toevluchtsoord.

DIT JAAR IS DE DOOR MEERDERE FILMFESTIVALS BEKROONDE FILM VIRUNGA VERSCHENEN.

In augustus 2008 werd de Belgische prins Emmanuel de Merode aangesteld als parkdirecteur. Hij leidt een team van ongeveer 700 gewapende parkwachters. Het Virunga National Park, diep in de oerwouden van oost Congo, is een van de meest bio-diverse plaatsen ter wereld en het thuisland voor de laatste berggorilla's. In deze wilde, maar betoverende omgeving, beschermt een klein strijdbaar team van parkrangers, samen met een ex-kindsoldaat die ranger werd, een verzorger van gorillawezen en een Belgisch conservator, dit UNESCO werelderfgoed gebied tegen gewapende milities, stropers en de duistere machten die vechten om het beheer van Congo's natuurlijke rijkdommen.
Wanneer de nieuw geformeerde M23 rebellen groep in mei 2012 de oorlog verklaart, bedreigt een nieuw conflict de levens en de stabiliteit van iedereen en alles waar het rangerteam zo hard voor gewerkt heeft.
In juni 2013 bevestigde het Werelderfgoedcomité de status van bedreigd erfgoed. De bedreiging van officiële zijde nam toe, wanneer de Congolese regering vergunning verleende aan het Britse bedrijf SOCO International om in een deel van het park onderzoek naar oliewinning uit te voeren.
Op 15 april 2014 werd Emmanuel de Merode in een hinderlaag gelokt en door een groep gewapende mannen beschoten. Zwaar gewond werd hij overgebracht naar het hospitaal van Goma.



De film VIRUNGA ( 2014 ) is een ongelooflijk verhaal over een groep dappere lieden, die hun leven op het spel zetten voor een betere toekomst van een door de wereld vergeten deel van Afrika en een aangrijpend relaas over de realiteit van het leven in Congo.

maandag 5 mei 2014

Wounded lioness

Al eerder schreef ik over de moed, die een leeuwin aan de dag kan leggen. Het is voor een volwassen leeuwin de normaalste zaak van de wereld om zich voor om het voortbestaan van de groep zich - niets ontziend - in de strijd te werpen. Om het leven van hun welpen veilig te stellen zullen leeuwenmoeders zonder enig voorbehoud regelmatig hun eigen hachje in de waagschaal plaatsen.
Leeuwen brullen vooral imponerend om rivaliserende mannetjes op afstand te houden, maar de leeuwinnen gaan echt op jacht.
Zie daarvoor bijvoorbeeld een vorige blogaflevering.

Deze keer had een groep leeuwinnen het voorzien op een buffel. Een buffel is een niet geringe, maar ook erg gevaarlijke prooi. Leeuwin Siena van een bekende leeuwenfamilie uit de Masai Mara raakte door een buffelhoorn ernstig gewond aan haar rechter flank. Siena had drie kleine welpen. Het leven van vier leeuwen stond nu op het spel. De wond was diep en de huid was gedeeltelijk gevild, maar er was gelukkig geen maagperforatie ontstaan bij de buffelaanval en alle botten zaten nog op hun plaats.


Siena lag onder de schaduw van de bomen haar wonden te likken, toen een chauffeur van Governers Camp haar vond in het gezelschap van de andere leeuwinnen van de groep.
Snel werd dierenarts Dr Njoroge van de Kenya Wildlife service ingevlogen. Hij landde tegen lunchtijd op de Musiara airstrip. Siena lag nog in de schaduw te rusten. De behandeling werd gestart met een injectie, die op afstand ingeschoten werd. Even later kwam er een halfvolwassen leeuwin uit de groep op Siena af om de injectienaald met haar tanden uit de rug van Siena te trekken - over sociaal gedrag in een groep gesproken!!! - maar de drug had zijn werk al gedaan.
Na anderhalf uur was de wond effectief gehecht en gesloten.


Ongeveer 48 uur later werd Siena 2 km van de plek waar zij was behandeld gesignaleerd. Zij deed het opmerkelijk goed. Ze wandelde weer met haar drie welpen rond en kon ook weer hurken om te plassen. Allemaal tekenen van herstel.


Het medisch team van de Kenya Wildlife Services had snel en doeltreffend gereageerd op de gewonde Siena.
Zonder die ingreep zou Siena haar verwondingen zeker niet overleefd hebben en ook haar welpen zouden nog maar een kleine overlevingskans hebben.
Goed dat er Kenya Wildlife Services is....het leven is hard in de jungle.....

Het volledige artikel is terug te lezen op Africa-geografic.