Actie voor Centre Simama, Kisangani Congo

Een tussenstand 

Het derde jaar van de actie voor Congo gaat binnenkort van start. Voor het derde en voorlopig laatste jaar zetten vrijwilligers zich in om de medische en educatieve programma's van Centre Simama in Kisangani een steuntje in de rug te geven. Ook nu weer - sneeuw, ijs en corona dienende - gaat de werkgroep Actie voor Congo in 2021 aan de slag om het centrum financieel een riem onder het hart te steken*. De vele vrijwilligers en weldoeners, die enthousiast meewerken aan de actie, maken dit mogelijk.

Door financieel substantieel bij te dragen, materialen aan te schaffen die ter plekke niet beschikbaar zijn en door kennisoverdracht krijgt het centrum meer armslag en geniet het een groeiende bekendheid in een steeds wijdere omgeving. In het afgelopen jaar is het vanwege de reisbeperkingen die Corona wereldwijd heeft opgelegd niet gelukt het centrum te bezoeken.

de vissers van Boyoma aan het werk

Vanwege de coronacrisis onderhouden we nu via email en WhatsApp het contact met de Congolese medewerkers van het centrum. Alles (voor zover we er melding van krijgen) lijkt goed te gaan, behalve dat de plaatselijke bevolking steeds meer van haar koopkracht verliest. De toch al instabiele economie hinkt op één been en loopt alleen door met kleinere particuliere initiatieven. Hierdoor wordt er minder gebruik gemaakt van de diensten die het revalidatiecentrum aanbiedt aan de lokale bevolking. Scholen zijn gesloten en activiteiten van de doorgaans ondernemende bevolking zijn afgenomen. De vissers bij de Boyoma watervallen kunnen wel aan het werk blijven. Klik hier en hier om te zien hoe ze dat doen.

Afgelopen maand stuurde Centre Simama het volgende bericht:

Wij zijn bezig met de voltooiing van de renovatie van het ziekenhuis. De werkzaamheden vorderen zeer goed. Daarmee kunnen we patiënten onder de juiste omstandigheden opnemen en iets meer verdienen aan de inkomsten van het ziekenhuis. 

Onlangs hebben wij onze vestiging Monzoto in Basoko bezocht. Dat ligt 300 km. van Kisangani. Hier hebben wij de reeële behoeften van gehandicapten goed in kaart kunnen brengen. We varen op de Congo-rivier met een boomstamkano die uitgerust is met een buitenboordmotor. We denken aan de aankoop van een grote prauw om de activiteiten van de mobiele klinieken, die stroomopwaarts tussen Kisangani en Basoko liggen, beter en sneller te kunnen organiseren. Hierbij gaat het voornamelijk om het opzetten van een nieuwe fysiotherapie-eenheid, de energievoorziening van het medisch gebouw en het renoveren van de kleinere gebouwen. Verder is het de bedoeling om de klinieken van de nodige gebruiksgoederen te voorzien, materiaal voor heropvoeding aan te leveren en de lokale gemeenschappen te sensibiliseren om gehandicapte kinderen en volwassenen een volwaardige plaats in de samenleving te geven.

Mede dankzij onze Hollandse vrienden kunnen wij, in verhouding tot de middelen die wij mogen ontvangen, nu doeltreffende oplossingen aandragen. 

Overtocht over la Fleuve, de rivier de Congo, per piroque, een kano van een uitgeholde boomstam

Ondertussen gaan opnieuw, heel voorzichtig, onze gedachten uit naar een bezoek aan het centrum. Onlangs bereikte ons het heuglijke bericht dat er een nieuw gastenverblijf is gerealiseerd op het terrein van Centre Simama, met het uitdrukkelijke verzoek om een kijkje te komen nemen. Zij gaven aan dat een delegatie uit Nederland meer dan welkom is. Graag zouden we aan dat verzoek willen voldoen wanneer de gelegenheid zich daartoe voordoet.  

Wordt vervolgd.

*Voor de taalpuristen onder ons: Hennie, die de tekst altijd erg zorgvuldig op taalfouten nakijkt, wijst erop dat 'een riem onder het hart steken' niet gebruikelijk is. Dat klopt; 'een hart onder de riem steken' is gebruikelijker. Deze laatste uitdrukking komt uit de tijd dat militairen moed ingesproken werd, om het hart, dat onder de dwarse borstriem van het uniform klopt, aan te steken, te versterken. Een 'riem onder het hart' is bedoeld om de moed niet tot in de schoenen te laten zakken. En daarmee werden dan boeren, burgers en buitenlui aangesproken. Het verschil dateert dus uit de tijd van een standenmaatschappij.