Verslag van twee jaar Actie voor Centre Simama

Het tweede jaar van onze actie voor Centre Simama in Kisangani wordt met een mooi resultaat afgerond. Juist nu in deze coronatijd hadden wij er een hard hoofd in. Al vroeg in het jaar moest de reeks van voordrachten over het wel en wee van het centrum worden afgeblazen. Maar de vrijwillige medewerkers hebben niet stil gezeten. Er zijn huis-aan-huisflyers rondgedeeld. Toen we begin september de balans opmaakten, bleek er sprake te zijn van een verrassend respectabel resultaat. Maar liefst € 16.163,00. 

Dat is zelfs meer dan de € 11.540,00 die we het eerste jaar naar Centre Simama overgemaakt hebben. Het blijkt dat de actie dankzij de medewerking van velen een groot vertrouwen geniet en veel goodwill krijgt. Zonder strijkstok kun je geen muziek maken, wordt er wel gezegd. Maar dat geldt alleen voor violen en cello's. Met gepaste trots kunnen we zeggen, dat er van die spreekwoordelijke strijkstok geen gebruik wordt gemaakt. Overigens werd daar nooit die muzikale snarenstok mee bedoeld. Het ging om een maatstok waar gevulde maten van graan, rijst en droge waren mee afgestreken werden. Blijkbaar wisten gewiekste kooplui de strijkstok zo te hanteren, dat zij 'ongezien' met hun vingers wat van de koopwaar af konden romen en zo hun clientèle tekort deden. Uitgaven voor drukwerk, het verspreiden ervan en ook vliegtickets voor de actie gaan niet ten koste van de actiegelden die opgehaald worden. 

Dank voor de spontane en bereidwillige medewerking van het actieteam en dank aan allen die zo genereus hebben bijgedragen aan dit prachtige resultaat. Het is een substantiële bijdrage aan de exploitatie van het centrum, dat het nu tijdens de pandemie extra zwaar te verduren heeft. De inkomsten van betalende patiënten zijn minder. De zorg voor hen gaat echter door, ook wanneer die niet vergoed wordt. Een extra steuntje in de rug komt dus goed uit. Daarnaast wordt het meeleven en het meedenken over de professionele ontwikkeling van het centrum erg op prijs gesteld.

De communicatie verloop nu vooral via e-mail en whatsapp. We 'bespreken' digitaal hun wensen en onze verwachtingen over de besteding van de gelden. In goed onderling overleg met de Congolese broeders, die het revalidatiecentrum ter plaatse beheren, wordt bepaald waar het centrum mee gebaat is. Het focuspunt daarbij ligt bij onafhankelijk functioneren. Onafhankelijk van bijdragen uit het buitenland. Met verdergaande professionalisering van het centrum kan het een medisch centrum worden dat vanuit de wijde omtrek, denk daarbij aan afstanden tot 300 tot 500 kilometer, aan de vraag naar kwalitatief verantwoorde zorg kan voldoen. Onder meer met hoogwaardige diagnostische apparatuur. 

Een heikel punt bij deze werkzaamheden blijft altijd het enorme, nauwelijks overbrugbare cultuurverschil. Alle goede bedoelingen ten spijt, het blijft lastig om de Europese bril, waardoor wij kijken, af te zetten. Het oorspronkelijke plan om het centrum van zonnepanelen te voorzien, ligt na onderling overleg niet meer zo voor de hand. Het brengt kosten voor onderhoud met zich mee en expertise die er waarschijnlijk niet is. Zonnepanelen zouden ingevoerd moeten worden. Daar zijn we ook geen voorstander van, omdat daar invoerrechten over betaald moeten worden. Verder werden we er voor gewaarschuwd dat het niet denkbeeldig is, dat de panelen gestolen worden. Stelen wordt hier vaak - heel verzachtend - delen genoemd. Dat brengt kosten van bewaking met zich mee. Iets geven omdat wij vinden dat zij het nodig hebben, getuigt niet van een evenwaardige relatie. Dat draagt niet bij aan de ontwikkeling zoals zij die voor ogen hebben. We willen absoluut niet iets aanbieden zonder dat erom gevraagd is en waarvoor dan ook nog dankbaarheid verwacht wordt. Dat riekt naar neokoloniale bemoeienis van goedbedoelende en beterwetende 'blanken'. 

Er wordt nu overwogen om medisch diagnostische apparatuur bij de tijd te brengen en een speciale ruimte in te richten voor gehandicapte kinderen. Speciaal voor dat doel draagt Stichting Bisschop Bekkers €2.500,00 bij. Met een laptop en een beamer kunnen de therapeuten op aanschouwelijke wijze informatie geven aan moeders om hun kinderen met een motorische achterstand bij te staan. Met het oog op de wens van de directie om in de toekomst onderdak te bieden aan psychiatrische patiënten, wil de directie het terrein van 3 ha met een muur gaan omheinen. De orthopedische instrumentmakers zouden gebaat zijn bij de uitbreiding van de mogelijkheid gehandicapten aan orthesen te helpen. 

  .        

Dit jaar laat de corona situatie niet toe om naar Congo af te reizen. Hopelijk zijn de omstandigheden volgend jaar beter. Voor 2021 leggen we de lat hoog, dat weten we. Maar het is ook realistisch, gezien het succes van de voorgaande jaren. Het is de derde en laatste keer dat we onder de vlag van de Bisschoppelijke Vasten Actie actie voor Centre Simama kunnen voeren. De afdeling caritas van de gemeente Oosterhout voegt 35% toe aan hetgeen de actie opbrengt. De BVA verhoogt dit totale bedrag nog eens met 50%. Dat wil zeggen dat iedere euro uiteindelijk bijna verdubbeld wordt. Zo komen we voor de begroting van 2021 uit op maar liefst € 24.000,00 voor Centre Simama. WE GAAN ERVOOR.

  

Ongebaande paden lopen niet dood .......

............. eigenlijk tegen alle verwachtingen in, is deze website OngebaandePaden onder de aandacht gekomen van een wereldwijd lezerspubliek. Op 4 mei 2020 staat de teller met bezoeken aan de website om 16.00 uur op 100.000. Een respectabel en onverwacht groot aantal. Reden om even stil te staan bij de geschiedenis van de OngebaandePaden blogspot.

Het begon allemaal op zondag 12 december 2010 met de eerste tekst op deze site. Omdat moeder benieuwd en oprecht geïnteresseerd was naar wat haar twee jongste zonen daar in dat verre Afrika allemaal zo trok, ontstond het plan om daar dagelijks een verslag van te maken. Dat resulteerde in Ongebaande Paden, als uitnodiging om deze reis van een maand naar het Krugerpark in Zuid-Afrika virtueel mee te beleven. Aanvankelijk was dit bedoeld om alleen familie en vrienden, als 'achterblijvers' op de hoogte te houden van onze belevenissen in het Zuid-Afrikaanse wildpark. Mijn broer Marjo en ik doken een maand lang onder tussen de wilde dieren van het Krugerpark en ik vond het leuk al die belevenissen met de mensen uit onze omgeving te delen.

Eenmaal terug in Nederland bleek dat niet alleen de 'achterblijvers' virtueel met ons meegereisd waren. De OngebaandePaden-site was in die maand maar liefst 5.000 maal bezocht. Tot onze grote verbazing én verrassing was de site niet alleen gevonden door bekenden, die van onze reis afwisten. Met behulp van de vertaal-button werden - en worden nog steeds - de verhalen in alle windstreken wereldwijd gelezen. Het Nederlandse publiek maakt dan weliswaar het grootste deel uit van de top-10 van  bezoekersaantallen, maar daarnaast volgen de Verenigde Staten, Rusland, Frankrijk, België, Canada, Duitsland, Oekraïne, een onbekend gebied en Zuid-Afrika. Het bereik op internet gaat ver over onze landsgrenzen, dat is bekend maar ook verrassend wanneer je dat ziet gebeuren. Verrassend is ook het grote aantal, vaak heel aardige reacties, ook van onbekende lezers. Allemaal heel erg onvoorzien, en tegelijk een stimulans om steeds nieuwe verhalen te blijven schrijven.

Een vriend, webmaster van beroep, keek ook naar de site. De content vond hij prima, maar de titel ongelukkig gekozen. Wie vindt dat nou? was zijn reactie. Ongebaande paden, want dat waren het voor ons, leek toepasselijk genoeg. Maar hij ontwierp een site met Krugerpark-Afrika-Wildlife in de titel en transporteerde de inhoud naar de nieuwe site. Die wordt nu gebruikt voor verhalen die met de titel corresponderen en telt bijna 1.500.000 bezoekers. Dat is werkelijk boven elke verwachting.

Ongebaande paden lopen niet dood ...... maar gaan de hele wereld rond..... dat lijkt me een hoopvolle en redelijke constatering en nu, in deze bizarre corona-tijd, meer dan ooit toepasselijk. In een tijd waarin we op anderhalve meter nieuwe paden moeten bewandelen, zijn wellicht met de nodige creativiteit, inzet en veerkracht ook nog ongebaande wegen te vinden. Het zij zo.

met dank namens Centre Simama, Congo

Mede dankzij de bereidwillige medewerking van de landelijke Bisschoppelijke Vasten Actie (BVA) is het eerste jaar van onze actie voor Centre Simama - eigenlijk onverwacht - een eclatant succes te noemen. Ook de Stichting Bisschop Bekkers uit 's Hertogenbosch heeft daar in belangrijke mate aan bijgedragen. Net zoals de niet aflatende inspanningen van de leden van de caritas afdeling van de H. Catharina parochie in Oosterhout en niet te vergeten de spontane inzet van al die vrijwilligers, die meededen aan de huis-aan-huis actie in Dorst. Ook dank aan diegenen die met hun financiële bijdrage of goede medische hulpmiddelen het centrum hebben willen steunen.

Dank dus - op het gevaar af hierbij mensen te vergeten - dank aan Dick, Paul, Wilbert, Henk, Frank, Gemma, Kees, Thomas, Gerard, Trees, Marian, Franca, Corry, Hans, Han, Peter, Jan, Maria, Nan, Dion, Simone en de kinderen, en de vele anderen die niet bij name genoemd zijn. Zonder al die bereidwillige medewerking had deze actie geen enkele kans van slagen.

Ook dit jaar weer wordt, onder de vlag van de BVA, een actie voor Centre Simama op touw gezet. Deze keer doet de gemeente Oudenbosch mee. Daar zijn we erg blij mee. De inwoners van Oudenbosch hebben van oudsher goede contacten met pater Martien Konings. Om ook echt inhoudelijk iets bij te dragen aan het functioneren van het centrum, zijn we een drie-jaren plan gestart. Daarvoor bezoek ik ieder jaar het centrum voor een aantal weken.

We hebben met de actie van het afgelopen jaar een stevig programma voor het revalidatiecentrum in de steigers kunnen zetten. Iets waar we in goed onderling overleg met de directie van het centrum, de medische staf en de afdeling fysiotherapie verder aan bouwen. Met gebruikmaking van digitale mogelijkheden als Whatsapp en e-mail kunnen we het contact met Congo, ook op afstand, prima onderhouden. Dit tweede jaar zetten we verder in op het onafhankelijk maken van het Centre Simama van weldoeners. Althans op het minder afhankelijk zijn van hen. Onder het motto:

STA OP

voor gehandicapten in Congo
die op eigen benen willen staan
zij doen het, wij helpen alleen maar ...

Verleden jaar hebben we de afdeling fysiotherapie een boost kunnen geven met de uitbreiding van de behandelingsmogelijkheden. Met technische fysio-materialen die in Congo niet direct voorhanden zijn. Om in teamverband bewegingsprogramma's op te zetten is de sportzaal voorzien van een tiental stevige bobath-ballen. Tevens zijn er goede afspraken gemaakt om een aparte afdeling op te zetten voor de behandeling van gehandicapte kinderen en baby's. Als educatie voor de motorische begeleiding van deze kinderen zijn er enkele iPads met oefeninstructies aangeschaft.

Dit jaar komt de focus op de medische afdeling te liggen. Door het laboratorium en de radio/röntgen afdeling te voorzien van up-to-date instrumentarium, krijgt het centrum een regionale functie voor professionele medische onderzoeken. Hiermee kan het centrum structureel een bron van eigen inkomsten aanboren. Tegelijk draagt deze uitbreiding bij aan de professionele uitstraling van Centre Simama, die tot op 500 kilometer van Kisangani reikt. Zo kan het centrum voorzien in aanvragen van medische centra in de regio voor het onderzoek van de patiënten.

Voor volgend jaar ligt er al een ambitieus plan op de plank. De bedoeling is het hele centrum van zonnecollectoren te voorzien. Het gebruik van zonne-energie staat hier echter nog in de kinderschoenen. Hier en daar wordt op kleine schaal gebruik gemaakt van losse zonnepanelen. Het toepassen van zonne-energie op grote schaal is nieuw in Kisangani. We moeten dus pionieren op dit gebied. Met deze voorziening kan de stabiliteit van het stroomnet van het centrum aanzienlijk verbeterd worden. Tegelijk zal dit de huidige uitgaven voor elektriciteit, die echt fors zijn, drastisch verlagen. Misschien zou het 'overschot' zelfs doorverkocht kunnen worden. Zonne-uren zijn er in ieder geval in overvloed.

Toeval bestaat niet, wordt wel beweerd. Afgelopen december maakten we kennis met Patrick van Alphen, een Belgische ondernemer die samen met zijn vrouw een uitspanning annex recreatieterrein aan de oever van de Congo-rivier heeft opgezet. Hij is met de bouw van een hotel bezig en wil het hele terrein door middel van zonne-energie van stroom voorzien. We hebben afgesproken dat we informatie over de mogelijkheden daarvoor uit zullen wisselen. Voorwaarde daarbij is dat de aanschaf en aanleg zoveel mogelijk lokaal plaatsvindt met zo min mogelijk buitenlandse import of inmenging. Dit ter stimulering van de locale economie.

Met een flyer wordt de actie voor Centre Simama in Kisangani, Congo, onder de aandacht gebracht.

Wij houden u op de hoogte van de verdere ontwikkeling van onze plannen en acties voor Centre Simama.

Nieuwjaar in Kisangani - Congo

Net voor de kerst werden de 11 dozen met materialen voor het Centre Simama door DHL-Express opgehaald. Dat was tevens het sein om met een gerust hart te kunnen vertrekken naar Kisangani. Met twee grote koffers en de sta-op rolstoel als bagage bracht Kees de Kok me naar Brussel.Ruim 16 uur later en 7.654 km verder landde de Boeing 737, met tussenstops in Addis Abeba en Entebbe, op de luchthaven in Kisangani. Het was een rustige vlucht. Als enige blanke word ik snel herkend door Eric, de nieuwe Congolese directeur van het Centrum.  
De kennismaking verloopt vlotjes. De omgeving is bekend, het huis met de riante tuin vertrouwd. Daar maak ik kennis met huisgenoot Jafeth. Met het weerzien van papa Jean, de huiskok, voel ik me snel op mijn gemak. We hebben al twee weken geen stroom, zegt Eric. Dat betekent geen druk op de waterleiding, niet douchen dus, maar ook geen gelegenheid om telefoons op te laden. Basic, as usual! Reden om nu en dan een café met terrassen langs de Congo-rivier op te zoeken om de digitale communicatie op gang te houden en een biertje te drinken. 

Het is weekend. Door de week verzorgt papa Jean het ontbijt, de lunch en het avondeten. Nu koken we zelf op een houtskoolvuurtje en doen we boodschappen op de markt.

De markt ligt midden in Kisangani en is zo'n vier à vijf voetbalvelden groot. Tussen de stalletjes met potten, pannen, bromfietsonderdelen, stapels schoenen, nieuwe en gebruikte kleding, allerlei groenten en exotische fruitsoorten, die ik niet allemaal thuis kan brengen, wordt geen meter onbenut gelaten om kippen, varkens, apen in een kooitje en kant en klare eetwaren te koop aan te bieden. Ze laten me liever in de auto, maar geflankeerd door beide Congolese huisgenoten mag ik mee de markt op. Onder geen enkel beding mag ik op eigen houtje wat rondneuzen. Met een verse zongerijpte ananas, de nodige maniokwortels, bataten, een kilo knoflook, veel flessen water en twee kippen op schoot komen we thuis.

Thuis worden de twee kippen met een touwtje aan een avocadoboom in de tuin vastgebonden om later onder de handen van papa Jean in een pannetje te verdwijnen en als een smakelijke dis terug te keren op tafel. Een culinaire tovertruc van papa Jean. Hij vertelt dat je papayazaden kunt eten als profylaxe tegen malaria. De smaak heeft iets weg van radijs en peper. Ze zijn knettergezond.
Als ik aan tafel mijn zorg uit over het uitblijven van de stroom, antwoordt Eric: op een gegeven moment krijgen we dat wel weer, met de rekening over de hele maand. Wordt die niet direct betaald, dan wordt het licht afgesloten. Hij ligt er niet wakker van; er zijn wel belangrijker zaken.......

Met de Congolese collega fysiotherapeuten is het bijzonder prettig samenwerken, een hecht team dat al jaren enthousiast bijdraagt aan de goede naam van het Centrum. De zorg voor gehandicapten, die met veel toewijding geholpen worden om een zelfstandig bestaan op te bouwen, staat hoog in het vaandel. Wanneer het ook maar enigszins mogelijk is, krijgen gehandicapten - meestentijds oorlogsslachtoffers - een betaalde baan bij het onderhouden van het groen in de tuin, op de timmerwerkplaats of als kracht bij de bouw/verbouwing van projecten, die het centrum op eigen terrein ter hand nemen.

Samen met de administrateur, de medische staf en de directie van het centrum hebben we beleidslijnen uitgezet voor de komende drie jaar. Het doel is het centrum minder afhankelijk te maken van weldoeners en giften. Hierbij denken we aan het inrichten van speciale afdelingen met zorg die in de wijde omtrek niet geboden wordt. Bovenaan het lijstje staat een aparte afdeling voor gehandicapte kinderen en baby's. Een plek waar niet alleen gemasseerd wordt, maar daarnaast ook aandacht besteed kan worden aan het ontwikkelen van motoriek en cognitie van de kinderen. Met de nieuwe fysio-apparatuur krijgt ook de fysio-afdeling een impuls. Men is enthousiast over de extra behandelingsmogelijkheden. 

Als extra bagage in het vliegtuig had ik naast fysio-apparatuur ook een gloednieuwe bijzonder geavanceerde kinderstoel van een collega kinderfysiotherapeute meegekregen, met dank aan Gemma. Men is er van onder de indruk maar voor het gebruik ervan is wel enige uitleg nodig. Al snel wordt er over gedacht om die bijzondere stoel in de timmerwerkplaats na te maken.

De economie van het land laat veel te wensen over. De patiënten van het centrum, met name de gehandicapten, staan niet eens op de onderste treden van de maatschappelijke ladder. Ze staan er helemaal niet op. Op de onderste treden staan de kleine ondernemers, die langs de weg hun koopwaar aanbieden. Vrouwen zitten meestal met fruit of met eigen gefrituurde beignets aan de kant van de straat. Dan heeft de ladder een hele tijd helemaal geen treden. Vervolgens hoog op de bovenste treden staan bekende multinationals als Heineken/Bralima en aanbieders van mobiele telefonie als Vodafone en Orange. Tenslotte op de allerboevenste trede staat op eenzame hoogte de president met zijn entourage.

Zelfredzaamheid is voor de Congolees de enige kans om te overleven. Binnen het Centre Simama vinden de allerarmsten en meest behoeftigen solidariteit, zorg en respect. Ook de kerk is hier een toevluchtsoord. Het is een pragmatische kerk, die haar handen vuil durft te maken. De overheid heeft lege handen. Zij weet dat de kerk populair is bij tachtig procent van de bevolking, en ziet dat met lede ogen aan. De kerk geniet wel van enige privileges, zoals het gratis invoeren van medische hulpmiddelen, maar die worden even vrolijk als serieus  aangetast of moeten zwaar bevochten worden. Bureaucratie en corruptie gaan hand in hand. Ook wij krijgen er mee te maken. De zending materialen wordt in Kinshasa 'in depot' gehouden - zo wordt het althans genoemd - om daar vervolgens een malse rekening voor in de dienen. Terwijl het transport van Nederland naar Kisangani contractueel met DHL is vastgelegd, krijgen we een gepeperde rekening voor het transport van Kinshasa naar Kisangani. Men is er erg laconiek over, leeft er mee; het is immers aan de orde van de dag. Ik vind het stuitend, maar dat zal wel naïef idealisme zijn en breng het voorlopig dus maar onder in de categorie 'zelfredzaamheid'.

We vieren de jaarwisseling in de tuin. Het is donker en tot diep in de nacht bijna dertig graden. Er is nog steeds geen elektriciteit. Maar het kosmische decor is geweldig. Aan het hemelgewelf de Melkweg met in haar magische sluier een waaier van fonkelende sterren en helder zichtbare nevels. Jafeth haalt bier voor ons drieën. We zijn blij dat de materialen onder weg zijn, zegt Eric met een bewonderenswaardig optimisme. Tussen het geronk van de generatoren, die niet genoeg hebben aan de oplichtende sterrenhemel, klinkt gezang en het opzwepende ritme van de rumba in een Afrikaans jasje. Een bijzondere start van 2020. Ik kan me niet heugen eerder een jaarwisseling zonder stroom te hebben meegemaakt, zelfs op je 70ste kun je dus iets verrassends meemaken 😳.

Niemand draagt hier een zonnebril. De Congolezen zien de zon hier zonder probleem schijnen, ondanks dat die het leven hier twaalf uur per dag behoorlijk heftig in het daglicht kan zetten. Dank zij hun optimisme raak ik er ook van overtuigd dat niet alles fout zal gaan; de materialen zijn immers onderweg. Ze zijn in ieder geval al in Kisangani gearriveerd. Kwestie van tijd. Het tempo waarin wij in het westen leven, zadelt ons ook op met ongeduld, realiseer ik me. Langzaamaan leer ik dan ook te kijken, zonder bril die het leven onnodig verduistert 😊.
Aan het eind van mijn verblijf stopt papa Jean als afscheidscadeau een flinke pot met gedroogde papayapitten in mijn handen. Als souvenir een herinnering aan Congo, lacht hij, voor je gezondheid. 

Wanneer we op weg naar het vliegveld de asfaltwegen verlaten, zegt Eric veelbetekenend: nu verlaten we het Zaïre van Mubutu en komen we in het Congo van Kabila en Tshsekedi. We rijden stapvoets verder over hobbelige rode zandwegen vol met diepe kuilen en bezaaid met puin. We passeren een fietser die een varken, levend en wel, achter op zijn fiets vervoert. Iets verder wordt naast de ananassen (illegaal) bushmeat - vlees van dieren die in het bos gevonden worden - te koop aangeboden. Hier kun je voordeliger inkopen doen dan op de markt in de stad, merkt Eric op.

Terug in Kisangani

Voordat de verzending van de 11 dozen voor het Centre Simama de deur uit waren moest er nogal wat geregeld en onderhandeld worden. Gewicht en afmetingen bepalen de prijs van het vervoer via DHL naar Kisangani. Het ging om 143 kg aan goederen. De inhoud diende uitgebreid omschreven te worden in verband met douane controle en invoerrechten. Omdat er rekening mee gehouden werd dat het om een gift ging en de zending geen commerciële handelswaren bevatte, konden we het eens geworden over de kosten van het vervoer. De lading is op het laatste nippertje, vlak voor kerst, opgehaald. Een hele opluchting en een zorg minder. DHL-express is snel, 27 december kwam de zending in Kinshasa aan. Nu wachten we op het doorsturen naar Kisangani.

Met Kees de Kok gingen we op 28 december op weg naar Brussel Airport. De verkeersdrukte rond Antwerpen en Brussel viel gelukkig mee. Twee grote koffers gevuld met de meer kwetsbare fysiotherapie materialen en ook de sta-op rolstoel gingen gemakkelijk in de kofferbak. Ze konden als extra bagage mee op de vlucht via Addis Abeba naar Congo. De rolstoel werd geregistreerd als fiets, dat scheelde aanmerkelijk in de transportkosten. In plaats van € 150,00 werd €100,00 in rekening gebracht. Transport van goederen naar Congo vraagt veel geduld en communicatie om alle formaliteiten, administratie en vaak ingewikkelde import procedures af te wikkelen. Links en rechts kregen we wel veel goodwill en medewerking voor onze activiteiten. Dat gaf het gevoel dat de actie alleszins de moeite waard was.

Vanwege de ervaring van verleden jaar om met een binnenlandse vlucht van Kinshasa naar Kisangani te vliegen, kreeg ik het advies om nu via Ethiopian Airways een directe vlucht  van Brussel naar Kisangani te boeken. Binnenlandse vluchten in Congo zijn voor een 'blanke' bijna een hachelijke onderneming. De lokale vlieghaven van Kisangani heet Bangoka International Airport, waar in een kleine houten barak allerlei formaliteiten worden afgehandeld. Met de mededeling dat ik als vriend voor het Centre Simama kom, verschijnt er een glimlach van herkenning op het gezicht van de ambtenaar en gaan alle deuren open. Iedereen kent hier pater Martien Konings.

Eric is de nieuwe directeur van het centrum. Hij wacht me op en onthaalt me vriendelijk. Van dat moment af aan, ben ik niet meer onderworpen aan ingewikkelde Congolese procedures en vragen. Hij neemt alles met de air van een autoriteit over. Koffers hoeven niet geopend en geïnspecteerd te worden en de gebruikelijke 'entree kosten' om Kisangani (dat als een ander 'land' als Kinshasha beschouwd wordt), binnen te komen hoeven niet betaald te worden.

Het is ruim 35 graden de zon schijnt genadeloos over de stoffige en uitgedroogde rode aarde. Karibu kwetu, roept Eric vrolijk, welkom, welkom. Het heeft weken niet geregend en er is al 15 dagen geen stroom in Kisangani. Energiek vertelt hij over alle veranderingen in de staf en de nieuwe plannen van het Centre Simama. In het huis van de Congolese broeders wordt ik voorgesteld aan Jafeth, een nieuwe sympathieke Congolese medewerker van het centrum.

De hernieuwde kennismaking in het centrum is allerhartelijkst. Alle herinneringen van verleden jaar worden opgehaald. Er wordt uitgebreid en met interesse geïnformeerd naar familie en hoe het in Holland is. Al vlug wordt ik meegetroond naar de afdeling fysiotherapie en krijg ik een rondleiding over de verschillende afdelingen van het centrum. Handen schudden en elkaar traditioneel begroeten door driemaal met de hoofden tegen elkaar aan te raken. Er worden direct afspraken gemaakt om in teamverband uitleg en een demonstratie te krijgen over het nieuw meegebrachte fysio-instrumentarium.  Iedereen is verrukt over de sta-op rolstoel.

De volgende dag neemt Chadrack enigszins verlegen de sta-op rolstoel in ontvangst. Simama betekent STA-OP! De rolstoel is bijna een levens-veranderend instrument voor hem. Hij is er wendbaarder in dan met zijn tri-cycle en omdat hij erin kan staan, hoeft hij niet meer zo vaak naar het centrum te komen voor zijn sta-oefeningen om de circulatie in zijn verlamde benen in conditie te houden. Daarnaast kan hij, staande, gemakkelijker deelnemen aan allerlei praktische bezigheden in het dagelijks leven.
Diezelfde avond nog stuurt hij met veel bedankjes een foto van hem in zijn rolstoel.