donderdag 30 januari 2025

De laatste dagen in Alexandrië

Ruim drie uur vertraging op Borg-Al-Arab in Alexandrië. Tijd om de blog bij te werken en tegelijk de nieuwe vertrektijd in de gaten te houden.  

De comfortabele West-bus vertrekt stipt op tijd. Direct nadat Siwa achter ons ligt, houdt de bus weer halt. Iedereen de bus uit voor een paspoort- en koffercontrole, die aan de rand van de woestijn op omgekeerde, lege oliedrums plaatsvindt.  Gelukkig wordt er geen verdachte contrabande gevonden. Vanaf dàt moment trekt het nog nieuw ogende asfalt een eindeloos lange zwarte streep door een onmetelijk leeg landschap. De afstanden in Egypte zijn, naar Nederlandse maatstaven, gigantisch. 

pleisterplaats in de westelijke woestijn
Afhankelijk van de actieve controleposten onderweg, varieert de reistijd van zes tot acht uur. Regelmatig dient daarbij bagage opnieuw tevoorschijn te komen en worden vooral buitenlandse paspoorten onder de loep genomen. Tijdens het oponthoud bij de zeldzame  pleisterplaatsen is er naast gelegenheid voor een sanitaire stop, tijd voor koffie en thee. 

De stoelen zijn comfortabel genoeg om te tukken. Op de achtergrond klinkt een wat melancholisch eentonige, maar melodieus reciterende Arabische zanger, die kennelijk erg populair is. Uiteindelijk komen we na achtenhalf uur in de bruisende metropool van ruim 6 miljoen inwoners - niet-geregistreerden niet meegerekend! Het verschil tussen een oase, dat ook 'rustplaats' betekent, en de jachtige stad kan niet groter zijn.  

Ik slaak een zucht van verlichting waneer ik Sabry ontwaar. De broer van Mo uit Helmond staat uitbundig te zwaaien. Een baken van herkenning in een woelige hectiek van reizigers, touringcars, minibusjes, particuliere auto's, taxi's, tuktuks en venters van versnaperingen. Geboren en getogen in Alexandrië manoeuvreert hij in grote snelheid behendig naar het centrum van de metropool. Downtown zijn de straten wat je noemt 'shared space', gedeelde ruimte, voor automobilisten, bussen, trams, taxi's, voetgangers, honden, katten en verkopers die hun handelswaar langs en op de weg etaleren, op de stoep voor de deur van luxe winkels en warenhuizen. 

Aan de corniche komt een verfrissende milde zeebries je aangenaam tegemoet. De ruim 15 km lange promenade met talloze restaurantjes, bars en hotels is tegelijk een dubbelbaanse snelweg langs de oostelijke haven van de stad. Deze zeeboulevard loopt van Qaitbay fort in het westen tot het Montaza paleis. Beide uiteinden van de avenue zijn historisch cultureel erfgoed en populaire toeristische attracties. Het 'heritage' hotel, waar Sabry moeiteloos de weg naar vindt, dateert uit 1906 het begin van de vorige eeuw. Het houdt de herinnering levend aan een 'gouden' periode voor het toenmalige mondaine stadsleven. Tekenend daarvoor is de goed bewaarde klassieke lift uit de Art Deco periode, waarmee je je in een andere eeuw waant. Het contrast met Siwa is groot.

Brazilian Coffee Stores, een vermaard Egyptisch koffiecafé in de buurt van het hotel, stamt uit dezelfde periode. 'Je moet daar zeker een keer naar toe gaan', werd me onderweg door een medereiziger aangeraden. Het staat wijd en zijd bekend om haar 22 verschillende warme, evenzovele koude koffies, hetzelfde aantal alcoholvrije vruchtensappen en haar uitgebreide assortiment gebak en taart. Tot voor kort werden de koffiebonen er ter plekke geroosterd. De oude koffiebrander staat er nog. De prijzen verschillen al naar gelang de drankjes, staande aan de bar, aan een tafeltje op de eerste verdieping of als takeaway bestelt worden bij de kassier, die daarvoor een bonnetje verstrekt. Een eenvoudige espresso kost omgerekend 67 eurocent. Op een oppervlak van nauwelijks 50 mtr2 wurmen zich constant 5 jongens, debrasseurs, door de opeengepakte cliënten om asbakken te legen en glazen en kopjes op te ruimen. Tussen alle bedrijvigheid door, wordt de vloer gedweild, kapotte lampen vervangen en de airco gerepareerd. Van 07.00 uur is de zaak zeven dagen in de week tot middernacht open. Rond dat tijdstip sluiten ook de winkels in de buurt en is het op zijn drukst. Ouders met slapende baby's in hun armen, dreinende dreumesen en oververmoeid jengelende peuters maken dan nog deel uit van het publiek. Dit alles draagt bij aan de naam en faam van het etablissement. 

Hapi, de Egyptische Nijlgod
Verleden jaar is het Grieks-Romeinse Museum, na ruim 18 jaar renovatie, heropend. Het brengt de betrekkingen van oud Egypte met de Grieks-Romeinse cultuur in kaart, met veel aandacht voor de rol die Alexander de Grote daarbij speelt. De stad dankt zijn naam aan hem. Samen met Yasser en zijn zoon Mohaned, een getalenteerd kunstenaar, bezoeken we het gloednieuwe museum. Het herbergt talloze beeldhouwwerken, fresco's, munten en mozaïekvloeren. Opweg naar waar Yasser woont met zijn vrouw Rehab en zijn andere twee kinderen Majaar en Mezin, wandelen wij door het oudste en autovrije deel van de stad. Archeologen leggen hier oude straten uit de tijd van Alexander de Grote bloot. Bij Yasser thuis laat Rehab ons genieten haar kookkunst: kushari, een heerlijke maaltijd.

Een andere bezienswaardigheid in de stad is de Abu Al Abbas moskee.

Voor deze 'must-see' komt Sabry met zijn tweeling zonen, Yehja en Yasien, mij de volgende dag ophalen. De moskee staat bekend als een van de meest recent historische en prachtigste gebouwen van Egypte en trekt jaarlijks op de sterfdag van Abu Al Abas, een Soefi-heilige, miljoenen bedevaartgangers uit heel de Arabische wereld. Het is qua omvang en decoratie een indrukwekkend gebedshuis. Sabry bewoont met zijn vrouw Lobna een appartement met zeezicht. Dochter Lamies, volgt een opleiding tot fysiotherapeut en de beide jongens van 13 jaar zijn zwemkampioenen in hun leeftijdsgroep. Na een bijzonder smakelijk vismaal gaan we naar de sportclub waar de tweeling bijna dagelijks traint. Ze hebben Olympische aspiraties.

langs de corniche van Alexandrië
De broers Yasser en Sabry maken de reputatie van gastvrijheid, die Egyptenaren hoog in het vaandel dragen, meer dan waar. Dagelijks nemen ze contact op, om te informeren of alles naar wens verloopt. Op de laatste avond brengen ze mij via een spaghetti aan 4- en 5-baanswegen, waar hier en daar de bewegwijzering nog aan ontbreekt, naar Borg-Al-Arab, de splinternieuwe, gigantische airport, die ruim 60 km buiten de stad ligt. Het is nog niet helemaal operationeel. De terugreis begint met een vertraging van ruim 3 uur. Tijd om een blogaflevering te schrijven en het vuistdikke Jozef en zijn broers van Thomas Mann weer ter hand te nemen. Een ongeëvenaarde navertelling van het Bijbelse verhaal over de geschiedenis van de zwervende Hebreeën in de tijden van faraonisch Egypte. 

Tijdens de terugvlucht staat de gloedvolle oranje-rode dageraad op het punt de afnemende, oplichtende maansikkel te verblinden.


Een bijzondere reiservaring, mede dankzij de drie Egyptische broers, Yasser, Sabry en Mo en de medewerkers van Grand Siwa Resort.

Laatste blog-aflevering van een winterreis naar Egypte.

dinsdag 21 januari 2025

De laatste dagen in Siwa

Tijdens de laatste dag bezoeken we het oudste gedeelte van de stad met het beroemde Shali fort, dat uitzicht biedt op de woestijn, met als helder blauwe blikvanger het enorme Lake  Siwa. Het fort is in de 12e en 13e eeuw gebouwd als verdedigingswerk van lemen baksteen om invallen van opdringerige woestijnstammen te voorkomen en tegen te gaan. De winkeltjes, met de typisch kleurrijke Siwa-producten, op weg naar het fort, zijn op dezelfde traditionele wijze gebouwd als het oude fort. Het geeft de wijk een authentieke sfeer. Voor toeristen draagt dit bij aan de attractiviteit van de plek.  Daarnaast is het fort populair om het op het einde van de dag te beklimmen en de zon roze-rood in de zee van zand te zien ondergaan.

Het laat zich raden dat het leven in een woestijn-oase niet met een moderne stenen stad te vergelijken is. Omdat leefstijl en gewoonten hier vooral 'gedicteerd' worden door omgevingsfactoren en de natuur, eet men wat het land voortbrengt, worden huizen ingericht en gedecoreerd met wat in de direct omgeving voor handen is. Dat resulteert onder meer in kleurrijke wollen kleden, houtsnijwerk, fraai aardewerk en meubilair en manden van gevlochten palmriet. Allemaal handwerk, dat in de souvenirwinkeltjes te koop wordt aangeboden. De bewoners stemmen hun levensritme af op de natuurlijke afwisseling van licht en donker, zomer en winter. Siwans geven de voorkeur aan de winter, wanneer de zon aangenaam mild is en de temperatuur overdag op zo'n 20 graden brengt. Bij deze temperatuur is het werk op het land goed te doen. Daarbij kleden zij zich vaak in het zwart, dat zonnewarmte absorbeert. 

In de zomer waarbij het kwik al snel koortsig oploopt tot 40 en wel 50 graden, worden er veelal witte djellaba's gedragen. Wit weerkaatst de straling van de zon. Door de traditionele bouw met klei, palmhout en stro, zijn de huizen koel en bieden zij beschutting tegen de zinderende hitte. Activiteiten buitenshuis worden in die periode beperkt tot vlak voordat de zon opkomt en hooguit een uur daarna, om vervolgens weer te worden hervat wanneer de zon ondergedoken is en de temperatuur weer dragelijk genoeg is om buiten te komen. Zeker, op het heetst van de dag is het, met name ook voor kinderen en oudere mensen, geraden binnenhuis te blijven. Men slaapt dan overdag, om het leven na zonsondergang weer op te pakken. Dan gaat het tot diep in de nacht door.

Als het donker wordt, de muezzin voor de vijfde en laatste keer van de dag met welluidende stem tot gebed heeft opgeroepen, staken de Siwans hun werkzaamheden en komt de medina (het stadscentrum) van Siwa tot leven. Een sfeer die het midden houdt tussen de sprookjeswereld van Ali Baba, de verhalen van Sheherazade uit Duizend-en-een-nacht, de Fata Morgana van de Efteling en een druk bezochte Xenos-winkel. 

Voor jongeren is het leven in Siwa relaxter en minder gereglementeerd dan in Caïro of Alexandrië. Studenten uit de grote steden komen in Siwa studeren of een opleiding volgen, omdat zij hier meer vrijheid krijgen om hun eigen lesprogramma samen te stellen. Tussen alle orthodoxe doctrines door, lijkt daarbij de alledaagse Islam - ten minste in Siwan - pluriformer en genuanceerder dan de mainstream media haar volgelingen in Nederland ten aanzien van dé Islam, meent te moeten voorschotelen. De huidige jongere stadsgeneratie lijkt zich aan een al te strikte en alleen op uiterlijke praktijken gerichte Islam te willen ontworstelen.

Faiza, een uiterst vriendelijke medewerkster van Grand Siwa resort, vertelt dat, zij evenals veel jonge mensen, zich door de spiritualiteit van Soefi en de poëzie van de Perzische dichter Jalal ad-Din dichter Rumi laat inspireren. Deze 'verlichte' vorm van Islam predikt geweldloosheid en biedt ruimte voor individuele vrijheid en een meer persoonlijke ontwikkeling. 
In dit opzicht lijkt Siwa dan ook een oase van onderlinge verdraagzaamheid en voor de lokale bevolking is het een autonome regio, onafhankelijk van 'Big Brother Caïro'. 

Het gebruik om gesluierd te gaan wordt vaak toegeschreven aan religieuze normen. Jong en ongetrouwd dragen vrouwen over het algemeen geen hoofddoek. Hier krijg ik sterk de indruk dat deze dracht vooral met praktische overwegingen te maken heeft, te meer omdat ook mannen vaak hoofddoeken dragen, die deels tevens het gezicht bedekken en de ogen afschermen. Het beschermt mond en neus tegen stof en stuifzand uit de woestijn en de ogen tegen verblindend zonlicht. Een veel toegepast alternatief om de ogen te beschermen tegen het felle zonlicht, is het gebruik van kohl, dat werkt als een zonnebril. Het voorkomt uitdroging van de ogen en er wordt bovendien een antibacteriële werking aan toegeschreven.

Rond vrouwen met een niqaab, gesluierd waarbij de ogen zichtbaar blijven, of gehuld in een boerka, die het rechtstreeks in de ogen kijken verhindert, dartelen vaak kleine kinderen. Hierdoor krijg je onwillekeurig de indruk dat het vooral jonggehuwde vrouwen zijn, die deze kleding  dragen. Het gebruik wordt wel toegeschreven aan de zogenoemde seksen-scheiding, waarbij (tactiel) contact tussen man en vrouw strikt genormeerd is. 

Elkaar recht in de ogen zien, is non-verbale communicatie die alleen in de privésfeer en met intimi gepast is. Oogcontact tussen de seksen in de publieke ruimte buiten familieverband, is in orthodoxe kringen een inbreuk op de privacy en wordt als brutaal, ongepast en ongeoorloofd beschouwd. Vrouwen, die deze regels in een al te paternalistisch milieu als opgelegd en afgedwongen ervaarden, wisten, zo wordt wel beweerd, ondeugend slim, met rinkelende enkelbanden aan hun voet, versierd met belletjes, toch in het openbaar de aandacht van mannen te trekken en konden zo aan hun sociale beperkingen ontsnappen.  

Omdat ook mannen zich gesluierd 'onzichtbaar' konden voordoen om daarmee hun clandestiene handelingsvrijheid te vergroten, namelijk door wapentuig onder niqaab of boerka te verbergen, werd deze dracht, in verband met de dreiging van terroristische aanslagen, in veel Europese maar ook in verlichte Islamistische landen, zoals onder andere Marokko, verboden. 

Op een avond deed zich een bijzonder natuurverschijnsel voor. Bij volle maan was de sterrenhemel boven donkere woestijnbergen  bevolkt met oplichtende schaapswolken. Dat leverde een bijzonder plaatje op. 

Er zal in de volksmond zeker betekenis aan dit verschijnsel worden toegeschreven, want bijzonder is het. Het duurde ongeveer een uur. Grappig is overigens ook hoe huisdieren als ezels, schapen, kippen en hanen hier worden gekarakteriseerd. Ezels hebben een voortreffelijk geheugen; zij stoten zich immers niet andermaal aan dezelfde steen, zoals wel bekend is. Sinds de invoering van tuktuks uit China, wordt er steeds minder van diensten van ezels als lastdier gebruik gemaakt. Dat de dieren zich die goede oude tijden nog herinneren zou de reden zijn van hun klagelijk gebalk. Hanengekraai horen Siwans daarentegen veel liever.  Een haan weet precies hoe laat het is; eerder nog dan dat de zon opkomt, kondigt hij het licht aan. 


Wordt vervolgd.
Laat het vooral weten wanner je van de mailing-lijst afgeschreven wilt worden.


zaterdag 11 januari 2025

De ongerepte natuur van Siwa

Siwa, een van de meest geïsoleerde nederzettingen in Egypte, telt ruim 25.000 bewoners en is van oudsher een berber gemeenschap. Deze oase is met 80 km lang en zo'n 25 km breed in oppervlakte vergelijkbaar met de provincie Utrecht. Haar geschiedenis gaat terug tot ver vóór onze jaartelling. De eerste bewoners zouden er zich al 10.000 jaar v. Chr. gevestigd hebben. De eerste historische verslagen dateren uit faraonische tijden van rond 2.000 v. Chr. Momenteel lijkt de oase een bescheiden plaats in te nemen onder kleinschalig en duurzaam toerisme. 

Voor ruïnes uit de verre oudheid hebben Egyptische toeristen weinig tot geen interesse. De  Temple of Om Obaida dateert uit de 4e eeuw v. Chr. en was gewijd aan de eredienst van Amun, een belangrijke schepper-god uit de Egyptische mythologie.
Ook de orakel-tempel van Amun, die historische waarde heeft vanwege het bezoek van Alexander de Grote in 331 v. Chr., trekt nauwelijks belangstelling bij Egyptenaren. 

Waar Egyptenaren wel voor naar Siwa komen, is de aanwezigheid van geneeskrachtige bronnen. Vanwege haar natuurlijke rijkdommen is de regio sinds jaar en dag populair als kuuroord. De ongerepte natuur blijkt heilzaam voor lichaam en geest. Zout-baden, warm-water bronnen en het zachte goudgele woestijnzand, dat rijk is aan mineralen, zijn ontspannend en worden ingezet om te fysieke weerstand tegen kwalen en aandoeningen te verhogen. Gezondheid uit de natuur wordt hier meer gewaardeerd, dan medicijnen uit de reguliere geneeskunde, die overigens niet altijd en niet voor iedereen voor beschikbaar is. Met name die zandbaden zijn een bijzonder verschijnsel. Siwans laten zich daarvoor, decent ontkleed, in het goudgele, zachte woestijnzand 'begraven' - het hoofd blijft daarbij, beschut tegen de zon, boven aarde. Afhankelijk van de klachten ondergaan patiënten zo'n zandkuur 20 à 30 minuten tot maximaal een paar uur per dag voor een periode van 7 tot 10 dagen. 

Cleopatra's bad
Het zwavelhoudende water van de zoutbaden verlicht pijn, is 
ontstekingsremmend en verbetert bloedcirculatie. Het zou ook heilzaam zijn bij artrose en reuma. Siwans zweren erbij. De baden lokken met name in de zomer veel Egyptenaren uit de grote steden. De warmwaterbronnen hier in de buurt zijn, nu, in de winter, bijzonder populair. Het bad waarin Cleopatra gepoedeld zou hebben staat daarbij hoog genoteerd. Er wordt bij verteld, dat, wie baddert in Cleopatra's poel, aan haar schoonheid deelachtig wordt. Dat verklaart mijns inziens grotendeels de belangstelling ervoor 😉.  Het ligt op loopafstand van Grand Siwa Resort. De winkeltjes met lokale producten en de restaurantjes met terrassen maken het tot een populaire stop voor toeristenbussen uit Alexandrië een Caïro.

Om deel te nemen aan de culturele diversiteit van het leven hier, dien je, om geen buitenstaander te blijven, tenminste toch af en toe de toerist uit te hangen. De Chinese vrouw, die met haar vriend uit Oekraïne in Los Angeles woont, heeft een lokale gids gecharterd die ons samen haar moeder naar zoutbaden rijdt. We hobbelen ongeveer 30 km over onverharde wegen door een onbewoond gedeelte van de woestijn naar Lake Zeitun. 


Die zoutmeren zijn een even merkwaardig als fantastisch natuurverschijnsel. Het heldere water is zo mogelijk nog blauwer dan de strakblauwe lucht, waarin een onophoudelijk stralende zon een aangename gevoelswarmte geeft. Het ziet er ook in dit jaargetijde op een plaatje, tropisch uit. De verkoelende bries herinnert je wel aan de winter. 

De geneeskrachtige zoutbaden zijn, met name voor reumapatiënten, bijzonder heilzaam. Verrassend genoeg staan Egyptenaren hier nu, in het winterseizoen - 
anders dan in de zomer - niet voor te trappelen. Via spekgladde randen van puur zout, waar je geen grip op krijgt, moet je je voorzichtig te water begeven. Eenmaal in het water zweef je gewichtloos in een zilte zee. 'Super cool' in alle betekenissen van het woord. Erin duiken of je hoofd onder water is zeker niet de bedoeling; mond, neus en ogen verdragen het zoutgehalte niet. Eenmaal uit het bad is het de bedoeling dat de zoutkristallen tenminste 20 minuten op de huid inwerken, om daarna het witte poederlaagje ter plekke weg te spoelen met zoet water. Alles bijeen een prikkelende: a-once-in-a-lifetime-experience.  

Onze gids heeft meer in petto voor zijn buitenlandse gasten. Hij rijdt even langs huis om gedroogd palmboomhout en een geslachte kip te scoren. We kunnen immers niet in Siwa zijn geweest, zonder een authentieke woestijnervaring.

Deze bestaat uit sandboarding op de goudgele hellingen van de woestijnduinen en, bij een gloedvolle zonsondergang, rond een geïmproviseerd houtskoolvuurtje, een gebraden kip afkluiven.  
Overigens zijn we niet de enigen. Ook de lokale jeugd geeft hier in de zandduinen op luidruchtig wijze acte de présence. Het geneeskrachtige  woestijnzand, waarin hun vaders zich therapeutisch laten ingraven, is voor hen een fantastisch circuit om met knetterende motoren van Chinese makelij, uitgerust met blokbanden, in rond te racen. Wanneer het echt donker en stil geworden is, hebben wij ruimschoots aan de toeristische norm voldaan en komen de woestijnhonden op de geur van de gebraden kip af. Hen rest de afgekloven botten.

woestijn honden
 zeeën van zand


Wordt vervolgd.
Laat het vooral weten, wanneer je van de mailinglijst afgeschreven wilt worden. 


zaterdag 4 januari 2025

Siwa oase

De Siwa oase ligt midden in de Sàhara, Arabisch voor woestijn. Dit 'niemandsland' van ruim 2.000 km vormt een natuurlijk grens tussen Libië en Egypte. Er lopen (of liever gezegd 'liepen') van oudsher vanuit Sudan tot aan noordelijk gelegen steden aan de kust van Middellandse Zee enkele oude woestijnroutes, ingesleten door karavanen die goederen te voet of met lastdieren als kamelen, die zelf ook handelswaar waren. 


de rechte lijn van noord naar zuid is de formele 'op de tekentafel voorstelde' grens

Er lopen geen dwarswegen van oost naar west, die Libië met Egypte verbinden. En bijgevolg zijn er ook geen echte grensovergangen. Een voor boeven en criminelen fortuinlijk traject, dus. Naar verluid zouden er in dit 'niemandsland' even gevaarlijke als uiterst lucratieve wapen- en drugtransporten plaatsvinden, reden waarom er, overigens op kleine schaal, door het Egyptische leger wordt gepatrouilleerd.  De mazen in de netten van deze schier oneindige zandzee zijn echter zo groot en nagenoeg oncontroleerbaar, dat de vissen, die er doorheen glippen, niet te traceren noch te vangen zijn. 


'Hello', 'How are you', 'Where you from?' en 'What's your name?' is de woordenschat van ieder kind hier, net als 'Welcome' en 'Money'. Soms rennen, vooral kleine meisjes, gillend naar huis als ze een 'vreemde' zien. In een groepje en vergezeld van jongens, durven ze meer en steken ze een handje uit voor een high five. Jochies lopen je eindje met je op. Ook volwassenen knikken in het voorbijgaan vriendelijk en roepen Marhaba, 'welkom!' Regelmatig wordt tijdens een wandeling spontaan een lift aangeboden, meest om er een gesprekje bij aan te knopen en Engels te kunnen spreken. Om niet al te zeer de toerist uit te hangen, reageer ik, voor zover mogelijk, in het Egyptisch dat nog overgebleven is van de tijd dat ik in Qena werkte. Dat wordt hoogst vermakelijk gevonden en breekt het ijs onmiddellijk. Een al te enthousiaste woorden-waterval is dan soms niet meer te volgen 😳.

De eerste paar dagen is het, na een middagwandeling in de omgeving, een uitdaging om Grand Siwa resort terug te vinden. Gelukkig is ook deze regio in kaart gebracht. Met dank aan Google-maps, ben ik op tijd op mijn bestemming, waar het na zonsondergang niet alleen snel koud wordt, maar  zonder straatverlichting, ook echt snel donker. In deze doolhof, waar straten geen naam hebben en huizen geen nummer, is me de fraaie zonsondergang deze keer ontgaan.

Om de weg naar het resort terug te vinden, maak ik, in navolging van Klein Duimpje, die op de heenweg steentjes achterliet om niet verloren te lopen, van elke kruising en elke afslag een foto. Overigens is het hier geen Efteling, zoals hiernaast te zien is. Het lijkt alsof hier, net als in het vertelling van Assepoester, de klok al 12 uur heeft geslagen en de magie voorbij is, maar in sprookjes loopt het altijd goed af. De afgedankte koets wacht op betere tijden en de ezel droomt ervan een fier paard te zijn.

De Siwa-gemeenschap is, mede vanwege haar geïsoleerde ligging, in sterke mate op elkaar aangewezen. Haar economische voorspoed hebben de oase-bewoners vooral te danken aan de export van dadels, olijfolie en zout, dat in gemeenschappelijke samenwerking gewonnen wordt. Voor de oase bewoners een reden te meer om te hechten aan een onderling vreedzaam bestaan. Siwa heeft haar eigen bestuur voor burgeraangelegenheden, waarbij broederschap en gastvrijheid voor vreemden, in belangrijke mate bijdragen aan het gewenste soepele sociale verkeer. De Egyptische politie die, voor de vorm, gestationeerd is, heeft hierbij nauwelijks een taak. In september, aan het eind van een lange hete zomer, worden de dadels geoogst. Te hoog opgelopen en verhitte gemoederen, waar de brandende zon ongetwijfeld ook een rol van betekenis bij speelt, dienen dan onderling gesust te worden.

Om storende geschillen bij te leggen en met een schone lei de winter in te gaan, is er tijdens volle maan in oktober een verzoeningsfeest, het Syaha festival. Een jaarlijks terugkerend festival met een sociale functie, aan de voet van Dakrour mountain. Het wordt drie nachten lang uitbundig gevierd.  Anders dan op andere plaatsen in de wereld waar de traditie van 'oktoberfest' bestaat, ontbreekt hier het gebruik van alcohol.

Het gezelschap dat steeds enkele dagen of langer in Grand Siwa Resort verblijft, is divers. Aan het eind van de dag wanneer de zon ondergaat, koelt het snel af. Dan wordt op de vuurplaats midden in het resort een groot blok geurig olijfhout aangestoken. Onder een flonkerende sterrenhemel warmen we ons op rond het oplaaiende vuur en drinken we kleine glaasjes sterke, mierzoete thee. Een Oekraïner die met zijn Chinese vriendin in Los Angeles woont, haar moeder uit China, die alleen Chinees spreekt, babbelt er lustig op los terwijl niemand, behalve haar dochter, haar verstaat, een jonge vrouw uit Zwitserland, een Egyptische familie uit Caïro en een Hollander, iedereen deelt vermakelijke ervaringen, (sterke) verhalen, vertelt grappige anekdotes of ventileert zijn milde mening, terwijl de nachtwacht van het resort kleine glaasjes zoete thee schenkt, het vuur oppookt en het de hele nacht brandend houdt, wat tevens een praktisch middel is om woestijnhonden op afstand te houden. Zo zaten we ook bij elkaar tijdens oudjaarsnacht, een heldere sterrennacht, waarbij e
nkele doffe knallen vanuit het dal beneden ons de jaarwisseling inluidden, een uur later dan Nederlandse tijd.



Wordt vervolgd.
Laat het vooral even weten wanneer je van de mailing-lijst afgeschreven wilt worden.