Siwa oase

De Siwa oase ligt midden in de Sàhara, Arabisch voor woestijn. Dit 'niemandsland' van ruim 2.000 km vormt een natuurlijk grens tussen Libië en Egypte. Er lopen (of liever gezegd 'liepen') van oudsher vanuit Sudan tot aan noordelijk gelegen steden aan de kust van Middellandse Zee enkele oude woestijnroutes, ingesleten door karavanen die goederen te voet of met lastdieren als kamelen, die zelf ook handelswaar waren. 

de rechte lijn van noord naar zuid is de formele 'op de tekentafel voorstelde' grens

Er lopen geen dwarswegen van oost naar west, die Libië met Egypte verbinden. En bijgevolg zijn er ook geen echte grensovergangen. Een voor boeven en criminelen fortuinlijk traject, dus. Naar verluid zouden er in dit 'niemandsland' even gevaarlijke als uiterst lucratieve wapen- en drugtransporten plaatsvinden, reden waarom er, overigens op kleine schaal, door het Egyptische leger wordt gepatrouilleerd.  De mazen in de netten van deze schier oneindige zandzee zijn echter zo groot en nagenoeg oncontroleerbaar, dat de vissen, die er doorheen glippen, niet te traceren noch te vangen zijn. 

'Hello', 'How are you', 'Where you from?' en 'What's your name?' is de woordenschat van ieder kind hier, net als 'Welcome' en 'Money'. Soms rennen, vooral kleine meisjes, gillend naar huis als ze een 'vreemde' zien. In een groepje en vergezeld van jongens, durven ze meer en steken ze een handje uit voor een high five. Jochies lopen je eindje met je op. Ook volwassenen knikken in het voorbijgaan vriendelijk en roepen Marhaba, 'welkom!' Regelmatig wordt tijdens een wandeling spontaan een lift aangeboden, meest om er een gesprekje bij aan te knopen en Engels te kunnen spreken. Om niet al te zeer de toerist uit te hangen, reageer ik, voor zover mogelijk, in het Egyptisch dat nog overgebleven is van de tijd dat ik in Qena werkte. Dat wordt hoogst vermakelijk gevonden en breekt het ijs onmiddellijk. Een al te enthousiaste woorden-waterval is dan soms niet meer te volgen 😳.

De eerste paar dagen is het, na een middagwandeling in de omgeving, een uitdaging om Grand Siwa resort terug te vinden. Gelukkig is ook deze regio in kaart gebracht. Met dank aan Google-maps, ben ik op tijd op mijn bestemming, waar het na zonsondergang niet alleen snel koud wordt, maar  zonder straatverlichting, ook echt snel donker. In deze doolhof, waar straten geen naam hebben en huizen geen nummer, is me de fraaie zonsondergang deze keer ontgaan.

Om de weg naar het resort terug te vinden, maak ik, in navolging van Klein Duimpje, die op de heenweg steentjes achterliet om niet verloren te lopen, van elke kruising en elke afslag een foto. Overigens is het hier geen Efteling, zoals hiernaast te zien is. Het lijkt alsof hier, net als in het vertelling van Assepoester, de klok al 12 uur heeft geslagen en de magie voorbij is, maar in sprookjes loopt het altijd goed af. De afgedankte koets wacht op betere tijden en de ezel droomt ervan een fier paard te zijn.

De Siwa-gemeenschap is, mede vanwege haar geïsoleerde ligging, in sterke mate op elkaar aangewezen. Haar economische voorspoed hebben de oase-bewoners vooral te danken aan de export van dadels, olijfolie en zout, dat in gemeenschappelijke samenwerking gewonnen wordt. Voor de oase bewoners een reden te meer om te hechten aan een onderling vreedzaam bestaan. Siwa heeft haar eigen bestuur voor burgeraangelegenheden, waarbij broederschap en gastvrijheid voor vreemden, in belangrijke mate bijdragen aan het gewenste soepele sociale verkeer. De Egyptische politie die, voor de vorm, gestationeerd is, heeft hierbij nauwelijks een taak. In september, aan het eind van een lange hete zomer, worden de dadels geoogst. Te hoog opgelopen en verhitte gemoederen, waar de brandende zon ongetwijfeld ook een rol van betekenis bij speelt, dienen dan onderling gesust te worden.

Om storende geschillen bij te leggen en met een schone lei de winter in te gaan, is er tijdens volle maan in oktober een verzoeningsfeest, het Syaha festival. Een jaarlijks terugkerend festival met een sociale functie, aan de voet van Dakrour mountain. Het wordt drie nachten lang uitbundig gevierd.  Anders dan op andere plaatsen in de wereld waar de traditie van 'oktoberfest' bestaat, ontbreekt hier het gebruik van alcohol.

Het gezelschap dat steeds enkele dagen of langer in Grand Siwa Resort verblijft, is divers. Aan het eind van de dag wanneer de zon ondergaat, koelt het snel af. Dan wordt op de vuurplaats midden in het resort een groot blok geurig olijfhout aangestoken. Onder een flonkerende sterrenhemel warmen we ons op rond het oplaaiende vuur en drinken we kleine glaasjes sterke, mierzoete thee. Een Oekraïner die met zijn Chinese vriendin in Los Angeles woont, haar moeder uit China, die alleen Chinees spreekt, babbelt er lustig op los terwijl niemand, behalve haar dochter, haar verstaat, een jonge vrouw uit Zwitserland, een Egyptische familie uit Caïro en een Hollander, iedereen deelt vermakelijke ervaringen, (sterke) verhalen, vertelt grappige anekdotes of ventileert zijn milde mening, terwijl de nachtwacht van het resort kleine glaasjes zoete thee schenkt, het vuur oppookt en het de hele nacht brandend houdt, wat tevens een praktisch middel is om woestijnhonden op afstand te houden. Zo zaten we ook bij elkaar tijdens oudjaarsnacht, een heldere sterrennacht, waarbij enkele doffe knallen vanuit het dal beneden ons de jaarwisseling inluidden, een uur later dan Nederlandse tijd.

Wordt vervolgd.

Laat het vooral even weten wanneer je van de mailing-lijst afgeschreven wilt worden.