Moholoholo

Na al die tragiek van de vorige blogaflevering, dringt zich de behoefte op aan een positief bericht. Dat komt van een centrum wat zich bezig houdt met de opvang van wild-life, waarvoor de 'struggle for life' in de jungle te zwaar is; dieren die niet zouden overleven zonder de hulp en de steun van mensenhanden.
Het Rehabilitation Centre for Wild-Life MOHOLOHOLO zet zich daar voor in.

Het centrum is in 1991 opgericht door de zakenman Mr. Strijdon met de hulp van Brian Jones, die al op jonge leeftijd betrokken was bij de opvang van gewonde en verweesde dieren. Er worden baby neushoorns, die verlaten zijn door hun ouders, opgevangen en leeuwen, jachtluipaarden of panters, die aangereden zijn door auto's. Soms gaat het om dieren, die vergiftigd zijn omdat zij overlast bezorgen.
Enkele dieren, die niet meer teruggezet kunnen worden in de natuur, worden permanente bewoners van het opvangcentrum.
Moholoholo heeft voor de bewustwording van het belang van wild-life preservation een belangrijke educatieve taak. De rangers helpen probleem-dieren, die ongewenst zijn en verjaagd worden uit de dorpen, waarvan de bewoners in stammenverband van landbouw en veeteeld leven. Ongewenste dieren worden overgebracht naar gebieden waar zij meer in hun natuurlijke omgeving kunnen overleven.
Sommige dieren, zoals luipaarden, worden getagd met gps-banden om hen te kunnen 'volgen'.
Er is een fokprogramma opgezet voor servals, een middelgrote katachtige, die op de Afrikaanse savanne voorkomt. Ook is er een volgprogramma voor verschillende soorten gieren.
'Moholoholo' is Afrikaans voor 'The Very Great One', een mooi en liefdevol beeld, wanneer dat betrekking heeft op het gewonde en verweesde dier in de wildernis.

De foto's uit het volgende filmpje zijn deels gemaakt door Fred - herkenbaar aan de vele vogels - en deels door Marjo, tijdens hun bezoek aan het wildlife reservaat.
Het lied dat door de Zuid Afrikaanse a capella groep Ladysmith Black Mombaza daarbij gezongen wordt is Thalaza: I miss my home, I miss my farm.