Geschiedenis van het Krugerpark

In januari 2011 ging ik voor het eerst met Marjo naar het Krugerpark. Wij logeerden de eerste nacht in Het Protea Hotel vlak voor de poort van het Krugerpark die naar kamp Skukuza leidde. We kwamen daar in de namiddag aan en de volgende dag zouden we het park in gaan. Die volgende dag rijdt Marjo naar de ingang om voor de hele maand januari in te checken. De ingang ligt op loopafstand van het hotel en ik ga te voet.
Het eerste wat ik zie - nog voordat we het park in rijden - is een olifant die in een slootje langs de kant in de berm zijn dorst staat te lessen. Ik ben op slag verkocht.

Ik ben verrukt; dit is waar ik op gehoopt had. Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar in ieder geval géén keurig aangelegd en aangeharkt park, waar de wilde dieren zich 'correct' en gedisciplineerd achter dranghekken ophouden. Ik maakte mijn eerste wild-life foto .... buiten de poorten van het Krugerpark! Ik wist, dit is echt, want de natuur houdt zich niet aan door mensenhand aangelegde grenzen.

Ik probeer het Krugerpark nog steeds te zien als een stukje ongerepte natuur. Maar dat is een wat geromantiseerde voorstelling van zaken en eigenlijk maar gedeeltelijk waar. In vervolg op de Overpeinzingen bij het Krugerpark van de vorige blogaflevering, sta ik deze keer stil bij de Geschiedenis van het Krugerpark.

Vanwege de toenemende jacht met steeds modernere wapens, ontstond eind negentiende eeuw de behoefte aan bescherming van de natuur in het algemeen en het wild in het bijzonder. De volksraad van de Zuid-Afrikaansche Republiek (Transvaal) verbood daarom de jacht tussen de Sabie- en de Krokodilrivier. President Paul Kruger had in 1898 de vooruitziende blik om het Sabie Wildreservaat in leven te roepen. Dat kwam er op neer dat een groot natuurgebied afgebakend werd. Er waren nederzettingen waar mensen woonden en er kwam heel veel wild voor. Van menselijk ingrijpen was verder nauwelijks sprake.

Kort daarop breekt de Tweede Boerenoorlog (1899-1902) uit. Van natuurbescherming komt weinig meer terecht. In 1903 - nadat Transvaal intussen na de verloren oorlog een Britse kolonie geworden was - werd de Britse majoor James Stevenson-Hamilton de eerste hoofdveldwachter van het gebied. Hij was een gepassioneerd natuurliefhebber en zette zich in voor de uitbreiding van het gebied. Jaar na jaar kwamen onder zijn leiding steeds meer gebieden bij het reservaat. In 1916 werd een spoorlijn aangelegd, waardoor het grote publiek het park gemakkelijker kon bereiken en het voor toeristen interessanter werd. Er mochten geen jachtsafari's meer gehouden worden. De nieuwe toeristen waren in plaats van met geweren, meer en meer uitgerust met camera's en filmtoestellen. Nieuw en populair in die tijd.

De Unie van Zuid-Afrika werd opgericht op 31 mei 1910, toen, na de Boerenoorlog, de overwonnen Zuid-Afrikaanse Republiek en de Oranje Vrijstaat werden samengevoegd met de Kaapkolonie en Natal.
Een derde mijlpaal werd bereikt in 1926, toen UZA-minister van Lande Piet Grobler besloot hier het eerste nationale park van Zuid-Afrika in te stellen. Het werd vernoemd naar een van de grondleggers van het park, Paul Kruger ( 1825 - 1904 ). Dat deze vijfde president van Transvaal geliefd was blijkt ook wel uit zijn koosnaam Oom Paul.
In 1961 werd de Unie de Republiek van Zuid-Afrika.

In de loop der jaren is er aan gewerkt om het natuurreservaat meer en meer toegankelijk en aantrekkelijk te maken voor de gestaag toenemende toeristenstroom. Geasfalteerde wegen en omheinde kampen om te overnachten droegen steeds verder bij aan het comfort, dat de meestal gefortuneerde bezoekers verwachtten van hun wildlife-experience. Gelukkig heeft het Krugerpark nog heel veel van zijn oorspronkelijke natuurlijke charme weten te bewaren. Dit in tegenstelling tot verschillende particuliere, privaat-parken, die er alles aan doen om zelfs de meest verwende ( lees: verveelde ) gasten ter wille te zijn. Tegen ( grove ) betaling worden er jachtpartijen in scene gezet, waarbij er enkele zebra's of ander argeloos wild wordt losgelaten bij een groep hongerige leeuwen. Ontaarde vertoningen vergelijkbaar met de decadente voorstellingen in het Colosseum uit de tijd dat het antieke Romeinse Rijk en haar beschaving in verval raakte.

Sinds enkele jaren is het park onderdeel van het grensoverschrijdende Groter Limpopo Oorgrenspark, waarin ook parken gelegen in Mozambique en Zimbabwe zijn opgenomen. Door op deze link te klikken, kunt u in sappig Zuid-Afrikaans iets te weten komen over de totstandkoming van dit grensoverschrijdend reservaat.