Kruger-berichten

Ook Marjo en Liesbeth zijn tegenwoordig erg bij de tijd; zij toeren nu gedigitaliseerd met een state-of-the-art tablet door de wildernis van het Krugerpark. Daaraan hebben we nu deze uitgebreide blogaflevering te danken.

We hebben nu in deze 14 dagen ruim 2500 km gereden door het park. Dat lijkt veel, maar is uiteindelijk niet meer dan 150 km gemiddeld per dag, wat met de verschillende koffie-stops en de 7 á 8 stops om wildlife te spotten neerkomt op zo'n 20 km per uur autorijden. Onze Limburgse reisgenote Bertie, bekend van de reizen naar Galapagos en Oeganda, heeft ons via het lokale vliegveld van Phalaborwa verlaten.


Bertie heeft ruim 2 weken met Marjo en Liesbeth door het Krugerpark gereisd. Zij maakt altijd schitterende fotoreportages getuige haar foto's van de Oeganda gorillareis. Ik zie er naar uit om een paar van de mooiste exemplaren op de blog te plaatsen.

De eerste dagen hebben we rond kamp Mopani gereden. Natuurlijk eerst de bekende route naar Mooiplaas. Onderweg daar naar toe al kruisten enkele olifantenfamilies ons pad. Bij de waterput op Mooiplaas liepen 10-tallen imposante olifantstieren. Het is bemoedigend te zien dat de lierantilopen, die 12 jaar geleden in het kader van een programma zijn uitgezet, nu in redelijke kuddetjes van 8 tot 12 dieren wat vaker in het vizier komen. Een regelrechte verrassing is de grote variëteit aan antilopen, die we in beeld krijgen. Van de kleinste, de klipspringer, tot de grootste, de eland antilope. Die laatste was een bok van wel 600 kilo. Na 8 jaar zien we ook weer een mooie groep sabelantilopen. Ongeveer 15 dieren krijgen we in beeld. Sabelantilopen zijn zeldzaam; in totaal lopen er maar 300 van in het Krugerpark. Daarbij komt dat je ze ook nog zelden te zien krijgt, want ze houden zich graag op in dicht struikgewas. Ook de rietbok is een weinig voorkomende gast. Een exemplaar liet zich op enkele meters van de weg fraai op de gevoelige plaat vastleggen. Soms moet je geluk hebben.

Het is niet de bedoeling dat je uit de de auto stapt in het wildpark. Begrijpelijk, maar nood breekt wetten. Op straffe van een fikse boete stapt Marjo gerust de wagen uit om een kameleon, die in schutkleur over de weg wandelt, op een takje te laten lopen. Die wordt dan behoedzaam langs de kant in het struweel gezet. Het is immers niet de bedoeling dat deze kleurengoochelaars worden platgereden, omdat zij zich zo gemakkelijk aanpassen aan de kleur van het asfalt. Ook kleine ( water- )schildpadjes worden op die manier van een wisse dood gered. Way to go, Marjo.

Even verder zien we de laatste paar meter van een een Afrikaanse rotspython in het struikgewas. Daar zitten nog wel een paar meters voor, maar die kun je beter niet aan zijn staart trekken. Die hebben we dan ook maar met rust gelaten, je hoeft immers niet altijd alles te zien.

Twee keer komen we hyena's in kleine groepjes tegen. Vaak, ook nu weer, draagt er eentje van de roedel een zogenaamde 'collar', dat is een halsband met ingebouwde GPS, zodat de groep via de satelliet gevolgd kan worden. In verschillende kampen ligt bij de receptie een boek, waar de gasten opmerkingen kunnen schrijven over een bepaald gedrag wat hen opgevallen is bij de dieren. Dit allemaal om zoveel mogelijk gegevens te verzamelen. De gevlekte hyena heeft sowieso mijn speciale belangstelling, mede omdat wij in Dierenpark Amersfoort het Europese stamboek voor deze dieren voeren.
Hyena's komen behoorlijk veel voor in het Krugerpark.

 
Bij een duiker, dit is een pijp onder de weg door voor waterafvoer, zagen we een 6-tal jonge hyena's. Vier van ongeveer een half jaar oud en twee puppies, hooguit enkele weken oud, nog bruin van kleur. Het stel liep te sjorren aan een buffelpoot, die ze ongetwijfeld van de prooi van een leeuwengroep gestolen hadden.

Hyena's, leeuwen en panters zitten niet gezellig bij elkaar aan tafel. Ze azen op dezelfde prooi en beconcurreren elkaar heftig over wat er op tafel komt. We zijn op een stil achteraf gelegen zandpad getuige van een scene, waarin een panter - jammer maar helaas - zijn prooi kwijt raakt aan een vijftal hyena's. De luipaard heeft een malse impala geslagen en is bezig daarmee in een boom te klimmen. Panters hebben de gewoonte om hun buit hoog en droog in de boom veilig te stellen. In de haast en onder de druk van het groepje grommende hyena's mislukt het panterplan volledig om met buit en al een veilig heenkomen te vinden: hij laat zijn prooi naar beneden vallen. Op het zelfde moment sleuren er onder een luid gegrom, gehuil en gekraak 5 hyena kaken aan het karkas. Enkele minuten later is de buit verdeeld. Tegelijkertijd komen er zo'n 20 gieren aan zetten. Kap- en witruggieren. Zij wachten geduldig af als lakeien aan een banket, totdat de heren hyena's verzadigd zijn. Zijn ze te haastig dan is de kans groot dat zij zelf ook tussen de hyena kaken verbrijzeld worden. Zo zijn de tafelmanieren in elke samenleving weer anders.

Leeuwen zijn een verhaal apart. Iedereen wil altijd leeuwen in het wild zien. Dat is en blijft ook bijzonder fascinerend. Dat leeuwen zo tot de verbeelding spreken heeft mijns inziens ook te maken met de prachtig uitgevoerde natuurfilms, zoals die onder meer door International Geografic getoond worden. Professionele natuurfilmers volgen met veel technische uitrusting en eindeloos geduld vaak een jaar lang een leeuwenfamilie. Zij maken prachtige documentaires, die in een uurtje afgedraaid worden voor het verwende publiek, dat thuis comfortabel voor de tv op de bank zit. Bezoekers van Kruger zijn dan soms veeleisend; soms verwachten zij vlak voor hun neus een familie leeuwen op jacht te zien of minstens 10 leeuwen die een buffel aan het verorberen zijn. Dat is helaas zelden het geval. Als je al leeuwen ziet, dan liggen zij vaak plat op hun zij in het hoge savannegras uit te buiken van een copieus maal. Vaak zijn het dan leeuwinnen, want die gaan op jacht. De mannen zijn er alleen maar om te imponeren met hun flinke kop met manen, om af en toe te brullen en paniek te zaaien om de prooi schrik aan te jagen. Verder zorgen ze er natuurlijk ook voor dat er welpjes op stapel gezet worden.

Van de bavianen heb ik het idee, dat er hier een bevolkingsexplosie heeft plaatsgevonden. Honderden hebben we er gezien verspreid door heel het Krugerpark. Groepen van 50 tot meer dan 80 dieren kwamen we iedere dag wel tegen, soms spelend op de weg, dan weer zich te goed doend aan een bepaalde stuik die in deze periode vruchten draagt.

Volgende keer meer ...