Nu Thomas en ik weer behouden thuis zijn uit Egypte kan ik met deze gegevens een nieuwe, actuele blogaflevering publiceren. Soms zal hierbij sprake zijn van elkaar overlappende gebeurtenissen, omdat de informatie van verschillende bronnen tegelijk binnenkomt.
Deze blog brengt verslag uit van 13 tot en met 20 januari, waarbij ik voornamelijk gebruik maak van de informatie van Marleen, naast die van Marjo zelf. Het is de periode waarin Agnes, Cees en Claudia vertrokken naar Nederland met koffers vol dankbare herinneringen. Te gelijker tijd is het de week waarin Marleen, Dominique en Chris vanuit België arriveren. Het is een hartelijk en collegiaal weerzien:
Marjo maakte al eerder melding van de enorme droogte waarmee het Krugerpark te kampen heeft. Er worden beduidend meer roofdieren gespot. ( Bijkomstig voordeel voor de safari-gangers. ) Jachtluipaarden en panters moeten ten gevolge van de droogte actiever en agressiever jagen, omdat hun prooidieren geneigd zijn zich dieper in de bush verschuilen om energie te sparen. Zeven á acht maanden zonder regen heeft impact op het hele ecosysteem van de bush.
Een fraai plaatje van Marleen laat zien dat deze twee cheeta's ( jachtluipaarden ) zich op onbevangen op de 'openbare weg' begeven.
Van Marleen krijg ik op 13 januari het volgende bericht:
"Het weer is schitterend en ik heb ook iets echt prehistorisch meegemaakt; twee nijlpaard mannen hadden schijnbaar zo gevochten dat een ervan het leven liet. Nu is de natuur aan de ene kant prachtig van de andere kant ook keihard. Dit dode nijlpaard kwam stil te liggen in de bocht van de rivier bij het kamp Olifants genaamd. Op zich al mooi genoeg om te zien, maar de volgende dag was het helemaal opgezwollen en kwamen de krokodillen eraan, van echt wel vier tot vijf meter lang. Zij beten zich vast in het lichaam van het nijlpaard en draaiden dan razendsnel rond om een stuk vlees eraf te scheuren. Soms drie of vier tegelijk. Een tiental krokodillen lag op afstand te wachten tot zij ook hun deel mochten pakken. Een heel duidelijk verhaal: de oudsten en de grootsten waren het meest dominant en vraten zich het eerst vol. Bij elkaar heb ik daar zes uur doorgebracht. Dan is de werkelijkheid op 20 meter afstand toch een totaal andere belevenis dan een natuurfilm. Ook - niet te vergeten - vanwege de afschuwelijke stank.
Ander geval van opperste verbazing: we belandden aan de zijkant van een kudde kafferbuffels, die uit de bosjes te voorschijn kwam. Auto uitgezet en rustig blijven kijken. Ruim 300 buffels! We konden ze tellen. We stonden meer dan een uur te kijken volledig omringd door kafferbuffels: zware stieren, koeien met kalveren van allle leeftijden. Ook had een aantal een zogenoemde 'collar' om, een halsband met GPS om de trekroutes te volgen.
Verder ben ik erin getrapt bij de groene meerkatten, een elegant klein apensoort, die op enkele openbare openbare picknick-plaatsen rondstruinen en proberen koekjes en fruit van je tafel te pikken. Eigenwijs als ik ben, ga ik ervan uit: dat overkomt mij niet. Maar toch, plotseling een soort windvlaagje en roets.....mijn heel pakje koekjes verdwenen. Er achteraan! Maar aapje de boom in! De hele familie genoot van mijn koekjes. Ik voelde me diep schuldig. Dat ik dieren in het wilde de gelegenheid gaf om voor hen slecht voedsel te laten eten! Ik zal beter opletten in de toekomst.
Nu even iets anders. Sinds gisteren middag regent het. En HARD mag ik zeggen. Heel vaak en heel veel water. Dat duurt nu ongeveer 18 uur. Werkelijk, ik had nog nooit zo intens gezien wat waterkracht is. Een rivier waarvan we de dag ervoor nog over de betonnen brug reden, waar het water twee meter onderdoor liep, klotst nu met volle snelheid en kracht twee meter hoog over diezelfde betonnen brug heen. Alles meesleurend, rietpollen, dikke wortels, complete bomen en enorme hoeveelheden modder en zand, stort de rivier zich stroomafwaarts naar beneden. Enerzijds fascinerend, anderzijds ziet het er indrukwekkend gevaarlijk uit. Een gedeelte van het Skukuza kamp loopt al onder water en de laagst gelegen huisjes worden ontruimd, omdat het watergeweld niet vertrouwd wordt voor de nacht. Het water stijgt een halve meter per uur. Helicopters vliegen rond om mensen, die nog in het park rijden, aan te sporen naar het kamp te rijden, omdat er steeds meer verbindingsbruggen ontoegankelijk worden. Op dit moment mag niemand meer het kamp uit en van buitenaf is Kruger ook niet meer toegankelijk.
Alles bij elkaar een heel spannend avontuur, dat weer een heel ander licht op een bezoek aan Afrika werpt. Schitterend om mee te maken!
Twee foto's, die Marleen van de watersnood maakte.
Uit de berichten van Marjo lees ik dat hij weer helemaal in zijn sas is. Hij is lyrisch over een aantal van wel 500!!! olifanten, die hij op één dag gezien heeft. Dat zijn dan familiegroepen aan waterplassen, die drinken of aan modderpoelen, die hun hun schoon schuren of die gewoon de weg oversteken.
Op weg naar het toilet voor een sanitaire stop moest hij aansluiten achter een file toiletgangers met hoge nood, dacht hij. In werkelijkheid ging het op een groep mensen, die enkele olifanten op nog geen 12 meter gade sloegen. Je ontkomt niet aan de indruk van je eigen nietigheid in het bijzijn van zo'n kolos, stelt hij. Kennelijk went dat - ook voor hem - niet.
In het volgende kamp komt het weer tot een verrassende close encounter. Een olifant, die op de geur van een braai ( Afrikaans BBQ ) afkomt, respecteert daar keurig de omheinig met electrische draad - wat in feite niets voorstelt voor zo'n dikhuid. Verrassend, hoe de olifant zich gedraagt en zijn eigen kracht en mogelijkheden - natuurgetrouw en simpelweg - onderschat!
Een heuse verkeersopstopping vond op het heetst van de dag plaats vanwege een groep van elf leeuwinnen. Een uitgelezen kans voor de vaak fanatieke fotografen, die het Krugerpark juist voor dergelijke unieke gelegenheden bezoeken. Zij veroorzaakten dan ook flink oponthoud op de weg. Voor de dames was dat geen reden om zich te haasten. Sterker nog; zij lieten zich de aandacht niet ontnemen. Op hun gemak poseerden zijn gewillig flatterend voor de vele cameralenzen. Ook aan wild-life is ijdelheid kennelijk niet vreemd.
Een andere questie is: wees op tijd, voordat het kamp zijn poorten sluiten, want ander kom je er niet meer in. Dat is voor Marjo altijd net op de nipper. Deze keer had hij een goed excuus. Vlak voor de entree van het kamp was er oponthoud vanwege een groep hyenahonden. Opjagen is natuurlijk geen optie in het koninkrijk der dieren. Er werd geduldig gewacht totdat er door de hyena's plaats gemaakt werd voor de moderne heilige koeien uit een ander universum. Iedereen was te laat. Er werd door de anders zo strikte poortwachters voor deze gelegenheid een uitzondering gemaakt.
.........................................volgende keer meer.........................................................................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten