Rhino poaching campaign

Dit is het mobiel-in-anti-stropers-actie-tenue, waar Marjo en Fred mee rondtoeren door het Krugerparkpark. Het heeft iets weg van een clini-rhino-clowns auto op safari, maar het is een zeer serieuze zaak op leven en dood zelfs, evenals de cliniclowns natuurlijk die een glimlach moeten toveren op kindersmoeltjes in het ziekenhuis; kan ook levensreddend zijn.

Verleden jaar oktober onmoetten wij bij restcamp Punda Maria Tjeerd en Diny de Wit, Groningse Zuid Afrikanen of een Zuid Afrikaanse Groningers die jaren geleden naar Zuid Afrika emigreerden en momenteel in Pretoria wonen.
Zij zijn beiden enthousiaste natuurparkbezoekers.

Hij stuurde onlangs een berichtje met de volgende melding: "Enige tijd geleden is op de Zuid Afrikaanse TV aangekondigd, dat rhino poaching nu hardhandig aangepakt zou worden. SANParks had een gepensioneerde leger generaal (kan ook van de luchtmacht geweest zijn) of zoiets aangetrokken en dat zou wat worden! Intussen al weer zovelen dood wegens een of ander bijgeloof in het verre Oosten."
Zie hiervoor ook de site van Sunday Times en de site Save the Rhino.

De cliniclowns verrichten met hun rode plastic neuzen dagelijks wonderen op de gezichtjes van kinderen in ziekenhuizen. Wie weet wat de rhino-neuzen hier teweeg brengen? We moeten er het beste van blijven geloven.

Het kampleven in Skukuza heeft zo zijn eigen avonturen. Althans zeker voor 'nieuwkomers'.
Bij de buren van Marjo en Fred, trois Françaises, hebben de meerkatten ingebroken. De ongenode snaken hadden al hun eten opgegeten. De meisjes waren zeer ontdaan, stupéfait mag je wel zeggen. Dan scharrelt er - tot overmaat van ramp - ook nog een koppel wrattenzwijnen door het rondavel. Daar hadden de dames ook niet op gerekend en zochten - tres paniqué - achter het horregaas van hun huisje in de rondavel een veilig heenkomen. Duidelijk 'nieuwkomers' dus.

Het wel heel warme weer, met temperaturen boven de 39 graden, laat de dieren ook niet onbewogen. Massaal zoeken ze de schaduw op of de verkoeling van het water. Water is er door de buien van januari in overvloed. Dat heeft hier en daar voor overlast gezorgd in de kampen, maar de natuur en het wildlife vaart er wel bij.
Momenteel gaan zon en regen een vruchtbaar huwelijk aan met weelderige plantengroei en levenslustig wildlife in het bruidsgevolg. Dit zorgt voor fraaie paradijselijke taferelen langs rivieren en bij waterpartijen. Grote groepen olifanten gaan er hun dagelijks bad nemen, soms samen met gnoe's, giraffen en impala's. Die bonte mengeling van wildlife, dat zo vreedzaam samenkomt aan de waterkant is een lust voor het oog.

Wonderlijk is een groep van 20 bavianen zien badderen in een koele poel. Zelf de jonge dieren springen er in het water en gaan kopje onder. Dit is uniek bavianengedrag, dat je nagenoeg nergens anders ziet.
Zo is altijd weer iets nieuws onder de Afrikaanse zon. Het verveelt nooit!

Een ander verrassend spectakel was een kleine insectenkaravaan over de weg.
Een kolonne 'groen-en-het-beweegt' trok in een perfect gedisciplineerde slagorde over het asfalt.
De eerste gedachte was: kikkers!
Bij nader inzien bleken het zo'n 500 sprinkhanen te zijn die in processie de weg overtrokken.
Langzaam schoof de smaragdgroene gordel naar de andere kant en verdween onzichtbaar gecamoufleerd de berm in.
Nog niet eerder gezien. Heel bijzonder.
Zo'n leger groene knapen kan overigens wel, door een niets ontziende kaalslag, jonge vegetatie ruïneren.


Truus en Arend, de Amersfoorters, die naar Zuid Afrika getrokken zijn om in Merloth park te gaan wonen, kamperen momenteel op de campingsite bij Skukuza.
Ze nemen de gelegenheid te baat om 'boven op het wild' te zitten, omdat hun dochter Jannita nu bij hen logeert.
Het is in de avonduren heerlijk toeven bij het kampvuur voor hun tent, met verhalen over dieren en Amersfoort.
Vuurvliegjes zweven als electrische lichtpuntjes door de nacht, een honingdas scharrelt in de buurt.
Kan het nog magischer onder de Afrikaanse sterrenhemel?!

Kamp Skukuza, zo vaak bezocht al, levert toch ook weer verrassingen op.
Er is een hondekerhof. Met wel een 40-tal graven voor trouwe viervoeters. In de periode vanaf rond 1900 tot 1992 zijn het de maatjes van rangers en bewoners van het park geweest. Sommigen zijn van ouderdom overleden, andere zijn tijdens een jacht met het baasje door een panter gepakt of anderszins noodlottig aan hun einde gekomen. Het krugerkerhof is hun eeuwige rustplaats geworden.

Een hondenbegraafplaats getuigt, naar mijn mening, in stilte van oprechte dierenliefde.


De vijf overnachtingen in Skukuza zitten er voor het reislustige duo al weer op.
Kamp Satara, bijna 100 kilometer verder naar het noorden, staat als volgende bestemming op het programma.