Vandaag zouden we om acht uur bij de zieke moederolifant gaan kijken in Udawalawe, maar dat plan veranderde, omdat een ranger ergens iets verder in het park een ziek olifantje had zien liggen. Dit kreeg voorrang.
Het olifantje lag verscholen onder een boom en had een heel dikke buik. Onmiddellijk werd een infuus met medicijnen toegediend en kreeg het enige injecties.
Na een tijdje kwam ze zowaar overeind, maar zakte alras weer door haar verzwakte pootjes.
Er werd besloten om het nog maar even aan te zien. Er bleven twee rangers bij haar met geweer en vuurpijlen.
Daarna gingen we op pad naar de moederolifant, die we gisteren zo ziek achter hadden gelaten. Ze lag er nog steeds en zowaar, ze leefde nog, maar leek ook erg vermoeid. Er werd weer een nieuwe tent opgezet met zeilen en takken om haar te beschermen voor de zon, maar ze trok deze ook nu weer steeds weg. Verder werd er voedsel gebracht en kreeg ze via een infuus zo'n vijftien liter aan vocht. Het leek precies een veldhospitaal.
De dierenarts en de verzorgers doen er alles aan om dit dier te redden, dus wie weet...
Terug naar de kleine olifant werd besloten om haar toch maar mee te nemen naar het Transit Home. Ze leek te zwak om achter gelaten te worden. Ze werd op een tracktortje geladen, wat nogal moeizaam ging. Marjo hielp kranig mee en begeleidde ook het transport, dat met zo'n 15 kilometer per uur ruim vijf kwartier duurde.
Aangekomen in het Transit Home werd het zwakke dier tot onze verbazing meteen naar het meer gereden en te water gelaten in het halve meter diepe meer. Dat bleek een goede zet, want door de opwaartse druk van het water kon het olifantje meteen op zijn pootjes staan. Deze keer kreeg Marjo niet de gelegenheid om zijn broekspijpen af te ritsen en liep hij voor het goede doel dus een nat pak op.
Af en toe is het echt wel werken voor de filmster, die al zijn stunts zelf doet....
Soms ook best wel vermoeiend natuurlijk om zo uren in de zon bezig te zijn of te moeten wachten. Dat noemen we dan maar de tol van het stardom!!!! Wel heel boeiend allemaal.
Een nieuwe dag.
's Ochtends zijn we eerst naar Elefant Transit Home gegaan in verband met een interview met dierenarts dokter Parera. Uit respect noemt niemand hem bij zijn voornaam.
We zagen het zieke olifantje van gisteren in banden hangen. Zwak als het jonge dier nog is, kan hij zo een beetje gesteund staan en af en toe zich laten dragen door de banden.
Het andere jonge olifantje, dat eergisteren aangetroffen werd bij de zieke moeder, was al een keer los gebroken. Nu stond het aan een boom bij het meer. Bij de voedertijd - voor haar melk - kwam het wel met de kudde meelopen, maar het is nog moeilijk om haar melk te geven. Ze is het contact met mensen ( nog ) niet gewend.
De ervaring leert dat dit binnen enkele dagen verandert.
Daarna zijn we naar Hambatota gegaan. Daar zijn veel boomhutten en er is onlangs een incident met een olifant geweest. Boomhutten zijn hutten gebouwd op palen, of zo'n 6 tot 8 meter hoog in de bomen. Die worden gebruikt om olifanten in de gaten te houden om te voorkomen dat zij de oogst van de boeren komen opeten.
We hebben verschillende boeren bezocht en zij wilden heel graag laten zien welke voorzorgsmaatregelen ze treffen om de olifanten te weren. Simpele maar doelmatige waarschuwingslijnen, waar flessen aan worden vastgebonden. Die flessen gaan rammelen en dienen zodoende als een waarschuwingssignaal. Ook worden er hondjes getraind om te blaffen en te waarschuwen wannneer er olifanten in zicht komen.
Als ( letterlijke ) klap op de vuurpijl wordt ook heus vuurwerk ingezet. Dat knalt enorm en dient om de olifanten af te schrikken. Een boer liet het ons horen.
Door zijn trieste verhaal waren wij getuigen van een recent human elephant conflict, dat hem overkomen was. Een olifant kwam zijn plantage plunderen. De boer trachtte hem met vuurwerk weg te jagen, waarop de olifant hem achterna kwam en het huis ramde. Zijn huisje was vorige week volledig in elkaar gebeukt.
Zijn relaas onderstreept de trieste actualiteit van het probleem.
De gedupeerde boeren en burgers worden direct in hun bestaan bedreigd door de schade die olifanten kunnen aanrichten. Van het ene op het andere moment is de oogst of hun onderkomen vernield.
Op de weg naar huis zagen we in het donker olifanten langs de snelweg. Ze lopen er dus echt gewoon rond met alle mogelijke gevaren van dien, want ze steken onverwacht ook de weg over.
Een probleem op Sri Lanka is, dat minder dan de helft van de olifanten in de nationale parken leeft en de rest vrij rondloopt!......
We hoorden de volgende ochtend al heel vroeg, dat de zieke moederolifant in het Udewalawe National Park het helaas niet heeft gered.
Haar kind maakt het daarentegen goed. Het kleintje loopt keurig mee in de kudde, maar is nog niet aan mensen gewend. Dat maakt het moeilijk om haar de melk te geven, die ze node kan missen. Met veel geduld en liefde van de verzorgers krijgt ze overigens wel wat melk binnen.
Het andere zorgenkindje staat weliswaar nog in de banden in het Transit Home en is nog erg zwak, maar ze eet wel en heeft ook gepoept, wat heel belangrijk en een goed teken is.
Haar vooruitzichten om te zijner tijd in een kudde te worden opgenomen zijn daarmee heel realistisch te noemen.
Marjo heeft vandaag voor de snorrende camera een twee uur durend interview gegeven. Grappig was dat op de achtergrond alle olifantjes passeerden, want het was ook voedertijd en dan zit wachten voor de filmopnames er echt niet in.
Vandaag was het tevens de laatste filmdag.
Morgen gaan we weer eens wandelen in Embilipitiya, waar we nu logeren. Ook leuk.
Zondag gaan we met een busje terug naar Colombo. De filmploeg, Annegre en Mildred, vliegt 's nachts naar huis en wij blijven nog enige dagen in ons hotel Mount Lavinia.
Met alvast de hartelijke kerstgroeten op z'n Sri Lankaans van ons.
We gaan 21 december terug naar Nederland. Dus de 22ste wel weer home for Christmas, denk ik.
We kijken terug op een fijne tijd.
Het olifantje lag verscholen onder een boom en had een heel dikke buik. Onmiddellijk werd een infuus met medicijnen toegediend en kreeg het enige injecties.
Na een tijdje kwam ze zowaar overeind, maar zakte alras weer door haar verzwakte pootjes.
Er werd besloten om het nog maar even aan te zien. Er bleven twee rangers bij haar met geweer en vuurpijlen.
Daarna gingen we op pad naar de moederolifant, die we gisteren zo ziek achter hadden gelaten. Ze lag er nog steeds en zowaar, ze leefde nog, maar leek ook erg vermoeid. Er werd weer een nieuwe tent opgezet met zeilen en takken om haar te beschermen voor de zon, maar ze trok deze ook nu weer steeds weg. Verder werd er voedsel gebracht en kreeg ze via een infuus zo'n vijftien liter aan vocht. Het leek precies een veldhospitaal.
De dierenarts en de verzorgers doen er alles aan om dit dier te redden, dus wie weet...
Terug naar de kleine olifant werd besloten om haar toch maar mee te nemen naar het Transit Home. Ze leek te zwak om achter gelaten te worden. Ze werd op een tracktortje geladen, wat nogal moeizaam ging. Marjo hielp kranig mee en begeleidde ook het transport, dat met zo'n 15 kilometer per uur ruim vijf kwartier duurde.
Aangekomen in het Transit Home werd het zwakke dier tot onze verbazing meteen naar het meer gereden en te water gelaten in het halve meter diepe meer. Dat bleek een goede zet, want door de opwaartse druk van het water kon het olifantje meteen op zijn pootjes staan. Deze keer kreeg Marjo niet de gelegenheid om zijn broekspijpen af te ritsen en liep hij voor het goede doel dus een nat pak op.
Af en toe is het echt wel werken voor de filmster, die al zijn stunts zelf doet....
Soms ook best wel vermoeiend natuurlijk om zo uren in de zon bezig te zijn of te moeten wachten. Dat noemen we dan maar de tol van het stardom!!!! Wel heel boeiend allemaal.
Een nieuwe dag.
's Ochtends zijn we eerst naar Elefant Transit Home gegaan in verband met een interview met dierenarts dokter Parera. Uit respect noemt niemand hem bij zijn voornaam.
We zagen het zieke olifantje van gisteren in banden hangen. Zwak als het jonge dier nog is, kan hij zo een beetje gesteund staan en af en toe zich laten dragen door de banden.
Het andere jonge olifantje, dat eergisteren aangetroffen werd bij de zieke moeder, was al een keer los gebroken. Nu stond het aan een boom bij het meer. Bij de voedertijd - voor haar melk - kwam het wel met de kudde meelopen, maar het is nog moeilijk om haar melk te geven. Ze is het contact met mensen ( nog ) niet gewend.
De ervaring leert dat dit binnen enkele dagen verandert.
Daarna zijn we naar Hambatota gegaan. Daar zijn veel boomhutten en er is onlangs een incident met een olifant geweest. Boomhutten zijn hutten gebouwd op palen, of zo'n 6 tot 8 meter hoog in de bomen. Die worden gebruikt om olifanten in de gaten te houden om te voorkomen dat zij de oogst van de boeren komen opeten.
We hebben verschillende boeren bezocht en zij wilden heel graag laten zien welke voorzorgsmaatregelen ze treffen om de olifanten te weren. Simpele maar doelmatige waarschuwingslijnen, waar flessen aan worden vastgebonden. Die flessen gaan rammelen en dienen zodoende als een waarschuwingssignaal. Ook worden er hondjes getraind om te blaffen en te waarschuwen wannneer er olifanten in zicht komen.
Als ( letterlijke ) klap op de vuurpijl wordt ook heus vuurwerk ingezet. Dat knalt enorm en dient om de olifanten af te schrikken. Een boer liet het ons horen.
Door zijn trieste verhaal waren wij getuigen van een recent human elephant conflict, dat hem overkomen was. Een olifant kwam zijn plantage plunderen. De boer trachtte hem met vuurwerk weg te jagen, waarop de olifant hem achterna kwam en het huis ramde. Zijn huisje was vorige week volledig in elkaar gebeukt.
Zijn relaas onderstreept de trieste actualiteit van het probleem.
De gedupeerde boeren en burgers worden direct in hun bestaan bedreigd door de schade die olifanten kunnen aanrichten. Van het ene op het andere moment is de oogst of hun onderkomen vernield.
Op de weg naar huis zagen we in het donker olifanten langs de snelweg. Ze lopen er dus echt gewoon rond met alle mogelijke gevaren van dien, want ze steken onverwacht ook de weg over.
Een probleem op Sri Lanka is, dat minder dan de helft van de olifanten in de nationale parken leeft en de rest vrij rondloopt!......
We hoorden de volgende ochtend al heel vroeg, dat de zieke moederolifant in het Udewalawe National Park het helaas niet heeft gered.
Haar kind maakt het daarentegen goed. Het kleintje loopt keurig mee in de kudde, maar is nog niet aan mensen gewend. Dat maakt het moeilijk om haar de melk te geven, die ze node kan missen. Met veel geduld en liefde van de verzorgers krijgt ze overigens wel wat melk binnen.
Het andere zorgenkindje staat weliswaar nog in de banden in het Transit Home en is nog erg zwak, maar ze eet wel en heeft ook gepoept, wat heel belangrijk en een goed teken is.
Haar vooruitzichten om te zijner tijd in een kudde te worden opgenomen zijn daarmee heel realistisch te noemen.
Marjo heeft vandaag voor de snorrende camera een twee uur durend interview gegeven. Grappig was dat op de achtergrond alle olifantjes passeerden, want het was ook voedertijd en dan zit wachten voor de filmopnames er echt niet in.
Vandaag was het tevens de laatste filmdag.
Morgen gaan we weer eens wandelen in Embilipitiya, waar we nu logeren. Ook leuk.
Zondag gaan we met een busje terug naar Colombo. De filmploeg, Annegre en Mildred, vliegt 's nachts naar huis en wij blijven nog enige dagen in ons hotel Mount Lavinia.
Met alvast de hartelijke kerstgroeten op z'n Sri Lankaans van ons.
We gaan 21 december terug naar Nederland. Dus de 22ste wel weer home for Christmas, denk ik.
We kijken terug op een fijne tijd.
Ontroerend verhaal over moeder en kind. Mooie, avontuurlijke reis hebben jullie gehad. Heimwee? Zal nog lang op je netvlies blijven, denk ik.
BeantwoordenVerwijderen