Na een fantastische roadtrip langs de westkust van Marokko heeft uw blogger weer plaatsgenomen achter zijn laptop in Dorst. We hebben daarbij onder meer het nationale (vogel)park Souss Massa ten zuiden van Agadir bezocht. Dieper naar het zuiden zijn we de westelijke sahara in getrokken. De verhalen daarover hebben jullie nog tegoed.
Nu eerst volgen we broerlief met zijn vrouw verder op hun reis door Sri Lanka. Marjo en Liesbeth worden daar immers druk in beslag genomen met het maken van een documentaire over lokale human-elephant conflicten.
Hierbij een eerste samenvatting van de berichten van Liesbeth, waar mijn mailbox ondertussen aardig mee volgestroomd is.
Het filmen is begonnen. Op 5 december hebben we eerst in Bundala gefilmd. Er zijn op verschillende plaatsen opnames gemaakt bij de 'fence'. Dit is de afzetting die met steun van de MHEF geplaatst is om ongewenst olifanten bezoek in dorpen en op boerenakkers te voorkómen.
De volgende dag hebben we het Elefant Transit Home bezocht om er te filmen. Dat is de plaats waar verweesde of zieke olifanten tijdelijk opgevangen worden om er te kunnen aansterken alvorens zij weer in de vrije natuur kunnen worden teruggeplaatst en zich weer kunnen aansluiten bij een kudde.
Omdat Jayantha en Sudath, de begeleiders die ons rondrijden, naar Colombo zijn vertrokken hadden wij een vrije dag. Een mooie gelegenheid om Embilipitiya, de plaats waar we momenteel zitten, eens te verkennen. Drie en een half uur gelopen, waarbij ik wel honderden plaatjes had kunnen maken....
Zoveel drukte op het busstation, de markt en in de straten ... met overal ambachtslieden langs de weg, waar we uitgebreid naar hebben staan kijken. Zelfs kogellagers worden nog met de hand gemaakt. Er zijn nog heel oude smederijen, horlogemakers en bakkerijen. Er is veel handwerk, ook op straat en alles wat nog enigszins bruikbaar is, wordt zorgvuldig gerepareerd. Het is geen weggooimaatschappij. Volop betel-nootverkopers ook, die vriendelijk lachen met hun oranje tandjes... De betel-noot is een geliefd, niet erg gezond en behoorlijk verslavend genotsmiddel, waar de lokale bevolking dol op is.
De couleur locale is boeiend en interessant. Er zijn opvallend weinig toeristen. Ik zag alleen een Chinees en een paar backpackers op het busstation. De bussen zitten tjokvol, er wordt in- en uitgestapt terwijl de bus nog rijdt. Chaotische taferelen, waar niemand zich aan lijkt te storen en waar vooralsnog ook geen orde in lijkt te gaan komen.
Tussen de stalletjes met vooral groente en exotisch fruit lopen de koeien en de talrijke marktbezoekers door elkaar en scharrelen vooral héél veel wilde hondjes op zoek naar voedselresten...
Iedereen wil met ons praten, hoewel ze nauwelijks Engels kunnen.
Wel erg vriendelijk allemaal. Geweldig!
Ook in het hotel is men behulpzaam en erg vriendelijk.
Het is een behoorlijk groot oud hotel, dat op dit moment wordt gerenoveerd. Gedeeltelijk is het al klaar. Momenteel zijn er erg weinig gasten. Van de gastvrije general manager krijg ik de gelegenheid om op zijn kantoor de mail te versturen. Op ons bed ligt een olifant, gevouwen van de handdoeken.... De jongen van de house keeping straalt, als ik hem daarover een compliment maak.
Deze dag zijn we al om acht uur op stap gegaan om samen met Jayantha en Sudath 'schoolbooks', dat zijn schriften, pennen en andere schoolbenodigdheden, voor de kinderen te brengen bij families waarvan de vader of de moeder is gedood door een ongeluk met een olifant.
Het was een schitterende rit door landelijk Sri Lanka. Zoals ik het me altijd herinner, met veel groen en kleine huisjes. Vaak zijn de wegen, hoewel erg smal, al wel geasfalteerd. Heel veel zien er nog uit als dertig jaar geleden. De vriendelijke bevolking en een stralend zonnetje maakt het allemaal heel lieflijk. Jayantha vertelde dat vorig jaar op ongeveer dezelfde tijd alles overstroomd was en onder water stond. Er zijn ook nu nog 'dipjes' waar het water rijkelijk over de weg stroomt. Het is regentijd.
Om half twaalf komen we aan bij het Elefant Transit Home. Helaas, de dierenarts is er niet.
Er wordt een interview met Jayantha gefilmd.
Tegen de tijd dat de dierenarts, Vithja Parera, aankwam was het te laat om op pad te gaan, dit in verband met de lunch om één uur. ( sic!)
Plan B: baby olifantjes in het water filmen. De vier kleinste olifantjes worden dagelijks met twee verzorgers meegenomen het meer in. De dames van de filmploeg wilden dit graag filmen en het liefst met Marjo erbij.
Eigenlijk wordt hier nooit toestemming voor gegeven, maar de dierenarts ging toch overstag. Hij filmde zelf ook hoe Marjo spontaan uit de kleren stapte en blijmoedig te water ging om met de olifantjes te zwemmen. Toen hij ook nog - heel ongebruikelijk - de olifantjes melk mocht geven kon zijn dag niet meer stuk.
Ruim dertig jaar geleden deed hij dit ook in Pinewala, maar daar waren toen slechts 8 olifanten terwijl er nu ongeveer 75 zijn. Alles mag voor de film en het goede doel: geld inzamelen voor een olifantenziekenhuis.
Marjo genoot, maar ook de filmploeg die alles vastlegde.
Daarna werd het tijd om naar het aangrenzende Udawalewe Park te gaan om te filmen. We zouden op zoek gaan naar olifanten, die een halsband met gps-volgsysteem om de nek dragen. Klokslag half drie vertrokken Marjo en Vithja, de dierenarts, in open jeep met ranger en geweer. De filmploeg met chauffeur en ik volgden, waarbij de meisjes bijna de hele tijd op het dak gezeten hebben om te filmen.
Na enkele pogingen om olifanten met een soort antenne te traceren, zagen we plotseling meerdere olifanten die in het transit home bleken te zijn grootgebracht. De dieren waren los van elkaar over verschillende jaren in het park vrij gelaten.
De onderzoekers verwonderden zich dat deze olifanten elkaar 'gevonden' hadden en een familiegroep hadden gevormd. Verrassend succesvol vonden ze er waren namelijk ook baby's in de groep
Via een hobbelig weggetje reden we naar een rots, waar we onder toeziend oog van de ranger op mochten klimmen en zo een prachtig uitzicht hadden... Prima voor de opnamen van de filmploeg.
Helaas waren de batterijen van de audio snel leeg en moeten er morgen nog shots over gedaan worden. Het gaat dus niet allemaal even vlot. Maar uiteindelijk waren we dik tevreden met de dikhuidenshots.
Ik heb geen olifantenhuid en ben weer gestoken door kleine vliegjes, die door de kleren heen kunnen prikken.
Dat werd dus een fijne douche met dettol....en zo weer kakelfris.
Marjo was ook blij met zijn schrobbeurtje na het zwemmen in het meer met de olifantjes...
Nu eerst volgen we broerlief met zijn vrouw verder op hun reis door Sri Lanka. Marjo en Liesbeth worden daar immers druk in beslag genomen met het maken van een documentaire over lokale human-elephant conflicten.
Hierbij een eerste samenvatting van de berichten van Liesbeth, waar mijn mailbox ondertussen aardig mee volgestroomd is.
De volgende dag hebben we het Elefant Transit Home bezocht om er te filmen. Dat is de plaats waar verweesde of zieke olifanten tijdelijk opgevangen worden om er te kunnen aansterken alvorens zij weer in de vrije natuur kunnen worden teruggeplaatst en zich weer kunnen aansluiten bij een kudde.
Omdat Jayantha en Sudath, de begeleiders die ons rondrijden, naar Colombo zijn vertrokken hadden wij een vrije dag. Een mooie gelegenheid om Embilipitiya, de plaats waar we momenteel zitten, eens te verkennen. Drie en een half uur gelopen, waarbij ik wel honderden plaatjes had kunnen maken....
Zoveel drukte op het busstation, de markt en in de straten ... met overal ambachtslieden langs de weg, waar we uitgebreid naar hebben staan kijken. Zelfs kogellagers worden nog met de hand gemaakt. Er zijn nog heel oude smederijen, horlogemakers en bakkerijen. Er is veel handwerk, ook op straat en alles wat nog enigszins bruikbaar is, wordt zorgvuldig gerepareerd. Het is geen weggooimaatschappij. Volop betel-nootverkopers ook, die vriendelijk lachen met hun oranje tandjes... De betel-noot is een geliefd, niet erg gezond en behoorlijk verslavend genotsmiddel, waar de lokale bevolking dol op is.
Tussen de stalletjes met vooral groente en exotisch fruit lopen de koeien en de talrijke marktbezoekers door elkaar en scharrelen vooral héél veel wilde hondjes op zoek naar voedselresten...
Iedereen wil met ons praten, hoewel ze nauwelijks Engels kunnen.
Wel erg vriendelijk allemaal. Geweldig!
Ook in het hotel is men behulpzaam en erg vriendelijk.
Het is een behoorlijk groot oud hotel, dat op dit moment wordt gerenoveerd. Gedeeltelijk is het al klaar. Momenteel zijn er erg weinig gasten. Van de gastvrije general manager krijg ik de gelegenheid om op zijn kantoor de mail te versturen. Op ons bed ligt een olifant, gevouwen van de handdoeken.... De jongen van de house keeping straalt, als ik hem daarover een compliment maak.
Deze dag zijn we al om acht uur op stap gegaan om samen met Jayantha en Sudath 'schoolbooks', dat zijn schriften, pennen en andere schoolbenodigdheden, voor de kinderen te brengen bij families waarvan de vader of de moeder is gedood door een ongeluk met een olifant.
Het was een schitterende rit door landelijk Sri Lanka. Zoals ik het me altijd herinner, met veel groen en kleine huisjes. Vaak zijn de wegen, hoewel erg smal, al wel geasfalteerd. Heel veel zien er nog uit als dertig jaar geleden. De vriendelijke bevolking en een stralend zonnetje maakt het allemaal heel lieflijk. Jayantha vertelde dat vorig jaar op ongeveer dezelfde tijd alles overstroomd was en onder water stond. Er zijn ook nu nog 'dipjes' waar het water rijkelijk over de weg stroomt. Het is regentijd.
Om half twaalf komen we aan bij het Elefant Transit Home. Helaas, de dierenarts is er niet.
Er wordt een interview met Jayantha gefilmd.
Tegen de tijd dat de dierenarts, Vithja Parera, aankwam was het te laat om op pad te gaan, dit in verband met de lunch om één uur. ( sic!)
Eigenlijk wordt hier nooit toestemming voor gegeven, maar de dierenarts ging toch overstag. Hij filmde zelf ook hoe Marjo spontaan uit de kleren stapte en blijmoedig te water ging om met de olifantjes te zwemmen. Toen hij ook nog - heel ongebruikelijk - de olifantjes melk mocht geven kon zijn dag niet meer stuk.
Ruim dertig jaar geleden deed hij dit ook in Pinewala, maar daar waren toen slechts 8 olifanten terwijl er nu ongeveer 75 zijn. Alles mag voor de film en het goede doel: geld inzamelen voor een olifantenziekenhuis.
Marjo genoot, maar ook de filmploeg die alles vastlegde.
Na enkele pogingen om olifanten met een soort antenne te traceren, zagen we plotseling meerdere olifanten die in het transit home bleken te zijn grootgebracht. De dieren waren los van elkaar over verschillende jaren in het park vrij gelaten.
De onderzoekers verwonderden zich dat deze olifanten elkaar 'gevonden' hadden en een familiegroep hadden gevormd. Verrassend succesvol vonden ze er waren namelijk ook baby's in de groep
Via een hobbelig weggetje reden we naar een rots, waar we onder toeziend oog van de ranger op mochten klimmen en zo een prachtig uitzicht hadden... Prima voor de opnamen van de filmploeg.
Helaas waren de batterijen van de audio snel leeg en moeten er morgen nog shots over gedaan worden. Het gaat dus niet allemaal even vlot. Maar uiteindelijk waren we dik tevreden met de dikhuidenshots.
Ik heb geen olifantenhuid en ben weer gestoken door kleine vliegjes, die door de kleren heen kunnen prikken.
Dat werd dus een fijne douche met dettol....en zo weer kakelfris.
Marjo was ook blij met zijn schrobbeurtje na het zwemmen in het meer met de olifantjes...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten