Olifantenzorg in Sri Lanka

Vandaag staan we om tien uur te wachten bij het Elephant Transit Home. De chauffeur van de filmploeg kwam ons halen, want er stond een 'wilde' olifant achter een simpel schrikdraadje langs de kant van de weg.
We troffen een aantal busjes aan, waar veel mensen uit kwamen met handen vol fruit voor de olifant.
Dit wilde de filmploeg graag vastleggen. Sensatie dus!
Toen wij bij deze olifant aankwamen, zagen we meteen een grote bult aan zijn buik. Dat zag er helemaal niet goed uit, op verschillende plekken kwam er pus uit. Tragisch genoeg veroorzaakt door kogelwonden! Er waren blaren bij zijn onderkaak en zijn ogen traanden sterk.

Het dier reageerde wel heel rustig op publiek, alsof hij er altijd was op zondag en gewend was om fruit te krijgen. Hij werd gevoerd met hele trossen bananen, mango's , meloenen, suikerriet en zelfs appels. Deze laatste zijn erg kostbaar in Sri Lanka; een kilo bananen kost vijftig cent en een appel dertig cent per stuk.
Nadat dit gefilmd was, reden we naar het Elephant Transit Home, waar we een afspraak hadden met de dierenarts.

Hij gaf ons meer informatie over dit dier. De olifant wordt Rambo genoemd vanwege zijn doortastend optreden. Enkele jaren geleden waren er tientallen olifanten die bedelden langs de weg. Daardoor ontstonden er gevaarlijke situaties. Om die reden is er een dubbele afzetting langs de weg gemaakt over een lengte van ruim tien kilometer.
Rambo is de enige olifant, die er toch regelmatig doorheen komt.
Hij kent geen angst voor mensen en 'bezoekt', tot groot ongenoegen van burgers en boeren, 's nachts ook akkers en plantages. Aan dat 'doortastende' optreden heeft Rambo zijn onfortuinlijke schotwonden te danken.

De dierenarts heeft hem al eens eerder verdoofd en operatief een aantal kogels verwijderd. Er zijn nog enkele kogels achtergebleven in zijn lijf en hij krijgt daarvoor antibiotica in de vorm van pillen verstopt in ( 150 ) broodjes. Hij is dol op die verpakking van zijn medicijn.
De dag erna stond weer een andere minder prettige gebeurtenis op het programma. Maar dat wisten we toen nog niet.

De volgende ochtend werden we namelijk al om kwart over zeven gebeld door Mildred van de filmploeg.
Via de dierenarts wist zij dat er een olifant gewond zou zijn in het Udewalawe National Park en of wij zo snel mogelijk konden komen.Ons hotel ligt er echter bijna een uur rijden vandaan. Toch waren wij na de chauffeur opgespoord te hebben en een snel ontbijtje nog voor half negen ter plekke. Dat is dan wel racen en tegelijkertijd de lopende mensen, slapende honden, snelle scooters, ronkende tuktuks, razende brommers en slingerende fietsers zien te pntwijken. Het zijn vooral smalle, bochtige weggetjes waar dan ook nog de nodige auto's gebruik van maken. Bij het park moesten we een jeep met een andere chauffeur regelen, anders mochten we het park niet in. De anderen ( filmploeg, dierenarts en assistenten ) waren al weg.

Op de plaats des onheils lag een moederolifant met een brullend jong erbij. De dierenarts gaf medicijnen en infuus aan de moeder en het jong werd na een tijdje gelukkig ook rustiger. Toch een heel trieste situatie om te zien en natuurlijk ook niet geheel ongevaarlijk, omdat er meerdere malen andere dieren van de kudde naar deze olifanten kwamen. Met schoten in de lucht werden die op afstand gehouden. Iedereen stond er omheen en de mensen van het Elephant Transit Home bouwden er ter plekke een tent van boomtakken. Met touwen werden daar zeilen overheen gespannen, zodat de olifant niet in de bloedhete zon zou liggen.

Maar met het beetje kracht dat de olifant nog had, probeerde zij het zeil toch weg te trekken. Met water uit een naburig beekje werd de zieke olifant voortdurend nat gehouden.

Na vier uur werd besloten om het jong mee te nemen naar het Transit Home. Daarvoor kwam er een truckje met een kleine olifanten transportkist en zes stevige Sri Lankanen. Zij leidden het jong behendig in de kist. Marjo reed mee op de truck. De moeder werd verder met rust gelaten.We waren allen erg ontdaan bij het zien van de situatie. Maar daar is het uiteindelijk wel allemaal om te doen: enig soulaas bieden in een dergelijke situatie.
Het olifantje is goed aangekomen in het Transit Home en voorlopig op enige afstand bij andere kleintjes gezet. Daar zal ze moeten wennen aan haar verweesde staat en aan de nieuwe manier van melk drinken. De ervaring is dat jonge dieren zich snel aanpassen aan nieuwe situaties.
Er is daarom goede hoop dat het kleintje het zal overleven, ook wanneer zij dat onverhoopt zonder haar moeder moet doen.

Om half vijf zijn we met de hele ploeg terug gegaan naar de plek in het Udawalawe park om te zien hoe het met de moederolifant ging. Ze lag nog steeds op dezelfde plaats en dat is geen goed teken. Met touwen en met een trekker werd geprobeerd om het dier overeind te krijgen. Ondanks alle inzet en dappere pogingen mislukte dat helaas. De mensen zijn er twee en half uur mee bezig geweest. Toen het ondertussen aardedonker geworden was, moesten we het park uit. Ze is nog op haar andere zij gelegd en morgen vroeg gaan we kijken hoe de situatie is.
Al met al weer twee bewogen dagen!


P.s
onder Elephant Transit Home en Udawalawe Nationaal Parc treft u in de bovenstaande tekst verschillende interessante links aan met aanvullende informatie.