Een honingdas bij de maaltijd

Punda Maria wordt vandaag in alle vroegte verlaten. Onder een nog laagstaande zon vertrekt het trio op weg naar restcamp Satara dat zo'n 250 kilometer zuidelijker in het park is gelegen.
Onderweg staat een bejaarde olifantbul langs de weg, licht gehavend met een deels afgebroken linker slagtand. Is het verbeelding of worden zij uitgezwaaid door deze oude reus van de jungle? Hij lijkt hen ietwat treurig na te kijken. Je weet nooit wat er in deze dieren omgaat. Hij is vast gewend geraakt aan parkbezoekers en misschien vindt hij mensen wel amusant. Een interessante afleiding in zijn turbulente wildlife-bestaan? Wie weet? Dieren zijn soms net mensen.


Tijdens de tussenstop bij Mopani restcamp worden de benen gestrekt en wordt er koffie gedronken. Het terras staat onder water en Marjo zou Marjo niet zijn, wanneer hij zich niet ter plekke verdienstelijk zou maken. Hollanders hebben immers wat met watermanagement: 'Met de bezem ter hand kom je door het ganse Krugerland' moet hij gedacht hebben en jawel hoor, samen met de tuinman is de klus zo geklaard. De waterloop wordt succesvol gekeerd en het terras is weer bezoekersvriendelijk.

Na de stop wordt er gewisseld van chauffeur. Fred zag geen beren op de weg en nam het stuur dapper over. Toch even slikken om langs een viertal buffels en later een olifantbul met koe heen te moeten manoevreren. Onderweg komen nog diverse vogelsoorten voorbij waaronder een secretarisvogel en een helmparelhoen. Beide soorten waren nog niet eerder gespot.
Vlak bij restcamp Olifants is een grote groep olifanten aan het badderen. Een kostelijk schouwspel. Na een poosje trekt de groep het water uit en komt richting asfaltweg. Een grote bul in de musth steekt wel een halve meter boven de rest uit. 'Musth' is een toestand waarin olifantstieren vanaf de jongvolwassen leeftijd periodiek verkeren. Het is vergelijkbaar met de bronstijd bij herten. Ze hebben dan last van hun hormonen. De dieren zijn tijdens de musth extra prikkelbaar en daarbij vaak agressief. Deze bul komt met opgeheven hoofd op de passerende auto's af. Het blijft bij een dreiging. Hij draait zich om, om vervolgens de groep verder het bos in te volgen. Loos alarm dus.

Satara staat bekend vanwege een rondstruinende honingdas. Hij wordt zo genoemd vanwege zijn vermeende voorkeur voor honing. Maar vergis je niet, het is een ( marterachtig ) roofdier en soms agressief. In het kamp gaat hij bij de invallende duisternis op zoek naar voedsel. In het donker komt hij aan de maaltijd voorbij schuiven om te zien of er iets te halen valt. Met zijn krachtige kaken en stevige klauwen is het beter tijdens die rooftocht uit de buurt te blijven.
Merkwaardig is dat het dier immuun voor het gif van slangen en adders is. Wanneer hij gebeten wordt raakt hij bewusteloos, maar komt hij 2 uur later weer bij zijn positieven. Raar maar waar!
Wetenschappers zoeken naar het geheim van dit afweermechanisme.

Dan komt ook een boskat met jonkie op de geur van gebraden kippenpootjes af.

De volgende ochtend wordt het ontbijt opgeleukt met 2 hoppen in het gras, ijsvogels in de boom en een koppel tortelduiven.

Onderweg komt een impalabok langs met alleen maar één hoorn op zijn kop. Het dier lijkt overigens geen last van hoofdpijn te hebben.

Bij de birdhide aan de N'wetsi rivier wordt de Rode Bisschop gespot en staan een blauwe reiger en een goliathreiger gebroederlijk naast elkaar aan de waterkant te vissen.
Omdat er overal waterplassen staan nemen de dieren niet de moeite om naar de drinkplaatsen te komen.

Een verdekt opgestelde giraffe geeft de indruk de situatie goed te overzien en alles onder controle te hebben, misschien doet hij daarom zo 'uit de hoogte'.