Week één in het Krugerpark

Het contact van de Krugergangers met het thuisfront verloopt wat moeizaam. Marjo had al meerdere keren geprobeerd om mij te sms-en en hij zou al verschillende e-mails verzonden hebben. Geen van al die digitale correspondentie heeft ons bereikt. Wie weet komen de berichten met de nodige vertraging alsnog wat later. Ondertussen heb ik Marjo al wel aan de telfoon gehad. Zondagavond heb ik met hem gesproken en hij is, zoals verwacht, weer helemaal in zijn element. De eerste week in het Skukuza kamp zit er ondertussen op. Meer met zijn hoofd bij al het loslopend wild dan bij de noodzakelijke orgisatorische beslommeringen had Marjo zijn portefeuille met paspoort in Kamp Skukuza laten liggen. Daar kwam hij achter toen ze al aangekomen waren in Kamp Satara. Over een afstand van bijna 100 km. moest hij met een 'noodgang' terug om de achtergebleven paperassen op te halen over een weg, waarop de maximaal toegestane snelheid 40 km. per uur is. Het was allemaal net op tijd gelukt om de poorten van het Satara Kamp weer te bereiken, die zich onverbiddelijk en hermetisch sluiten voordat de Afrikaanse nacht invalt.

De eerste indrukken waren weer overweldigend. Marjo sprak over groepen olifanten, leeuwen, panters en jachtluipaarden - in meervoud! - , die ze al gespot hadden. Heel bijzonder! Want met name jachtluipaarden ( of cheetah's ) en vooral ook panters laten zich niet zomaar zien. Mogelijk heeft dat iets te maken met de grote droogte, die Marjo rapporteerde. Het zou kunnen dat deze roofdieren nu actiever en agressiever op jacht moeten, omdat hun potentiële prooien zich door de droogte eerder en meer terugtrekken om hun energie te sparen.
Wildlife is voor hun leeftocht volledig afhankelijk van de omringende natuur. Water maakt daar een essentieel onderdeel van uit. Het zou al 7 of 8 maanden niet of nauwelijks geregend hebben. Het gras is laag, loofbomen hebben blad verloren en er staat veel dood hout. Een aftakking van de Sweni rivier, waar het water tot stilstand komt, was veleden jaar een grote en diepe poel vol met snorkelende nijlpaarden.

Deze foto, die vorig jaar op deze plek gemaakt is van een Jacana wandelend op de neus van een nijlpaard in bad, zou ik er nu dus niet meer kunnen maken, want de poel ligt droog!
Wat echter minstens zo vervelend is, althans voor de nodige afwisseling in de party-sfeer voor de wildlife-bevolking: er hangen geen merula's aan de bomen. Om zichzelf te beschermen tegen vocht tekorten komt het zoete fruit niet tot ontwikkeling. Merula is de vrucht van de merulaboom, een lekkernij, die voor veel dieren niet te versmaden is.
Het rijpe merulafruit zorgt vaak voor dolkomische situaties, want de gistende merula in de maag van de dieren zorgt door organisch-chemische processen voor de productie van alcohol. De dieren worden er vrolijk dronken van.

Femke Roos stuurde me, toeval-of-niet, deze week juist een filmpje met de grappige gevolgen van het merula-festijn. Klik op de onderstreepte tekst "Bekijken op YouTube" om het grappige filmpje te zien.



Verder is Marjo erg tevreden over zijn enthousiaste medereizigers: Agnes, Cees en Claudia. Ze zijn volgens hem niet de auto 'uit-te-branden'. Ze komen ogen en tijd te korten om alles te zien en te fotograferen. Agnes was onder de indruk van een een grote groep koedoe's, die langs de auto trok. Zij meldde ook een close-encounter-of-the-first-kind met een flinke mannetjes olifant. De bull kwam met wapperende oren op de auto af. Dat Marjo dit imponeergedrag maar al te goed kent moest hij - tot grote consternatie van zijn reisgenoten, die met samen geknepen tenen bij hem in de auto zaten - even demonstreren door luidruchtig gas te geven en ostentatief te blijven staan. De zichzelf respecterende olifant nam, zoals gebruikelijk, gedwee 'gas' terug en zette zijn wandeling in de bush rustig voort. Omdat het avontuur weer goed afgelopen is, wordt het natuurlijk later in een ontspannen sfeer thuis als een spannend verhaal uit de wildernis van Zuid Afrika naverteld.
Agnes maakte ook melding van letterlijk 'paradijslijke toestanden'; net terwijl zij een appel zat te eten in de auto verscheen er een levensgrote slang uit de bush. Dan is een associatie met het Bijbelse paradijsverhaal snel gemaakt. Vaak is het zo dat de geschiedenis zich herhaalt, maar of zij ook Cees van haar appeltje heeft laten happen weet ik niet en of Gods' Onzichtbare Hand daar deel aan heeft zal een mysterie blijven. Cees had zich, volgens de berichten, verder gewoon over de braai ontfermd.
Voor het overige had het kwartet safari-gangers de taken onderling goed verdeeld:
Marjo - gids, reisleider en hoofd der dieren, Cees - hoofd afdeling catering, Claudia - hoofd medische medische zaken
Agnes - hoofd animatie en penningmeester

Met zoveel 'hoofden' aan boord zou zelfs een zinkend schip te redden moeten zijn.
Gezien de knusse plaatjes van het illustere gezelschap is de samenwerking spetterend of op zijn minst sprankelend geweest.

Elders in Zuid Afrika werd vandaag het 100-jarig bestaan van het ANC, Afrikaans Nationaal Congres, gevierd. Het was groot feest in het stadion van Bloemfontein, waar 100 jaar geleden het ANC werd opgericht. In 1994 kreeg het ANC politieke macht. Nelson Mandela werd gekozen tot president van Zuid Afrika en de apartheid werd afgeschaft. Toch was er weinig reden tot optimisme want ook het ANC heeft tot op heden de corruptie en het machtsmisbruik onvoldoende kunnen bestrijden.

1 januari een jaar later...

We waren getuige van chaotische taferelen in het afgelopen jaar, die - anders dan de vluchtigheid van alle dag soms ons soms wil laten geloven - geen gebeurtenissen van 'voorbijgaande' aard waren. Ze zijn veel meer dan een vluchtig moment. De politieke oproer van Tunesië breidde zich uit naar Egypte. Onze terugvlucht vanuit Johannesburg met Egypt-Air op 31 januari 2011, die via Cairo gepland was, moest worden omgeboekt voor een rechtstreekse vlucht naar Schiphol met KLM. Onlusten, die de Arabische lente vergezelden, maakten het risico te groot om op Cairo International Airport te landen. Op de luchthaven van de Egyptische hoofdstad werd met scherp geschoten. Er vielen doden. Er woedden burgeroorlogen in Libië, later en nu nog in Syrië. Dictator Moubarak trad noodgedwongen af en Khadaffi werd vermoord. Er was een milieuramp in Moerdijk. In Duitsland werd eind mei een negende slachtoffer van de EHEC-bacterie op fenegriek gemeld. Een aardbeving en een tsunami veroorzaakten een kernramp in Japan, waarvan de gevolgen nog niet te overzien zijn. De revoluties in de Arabische staten zijn slechts het begin van ingrijpende politieke omwentelingen, waarvan de echo nog jaren zal blijven doorklinken. De levens van de nabestaanden van de slachtoffers in Duitsland zijn niet meer zoals voorheen. Onverbiddelijk sloeg in 2011 het laatste uur van Bin Laden. De Hoorn van Afrika werd geteisterd door de ergste hongersnood sinds 60 jaar. Een gruwelijke terreurdaad in Noorwegen schrikte de wereld op. Naast de financiële crisis met een mogelijke wereldwijde economische recessie in haar kielzog, bleken dienaren van de Rooms Katholieke Kerk het vertrouwen in een moreel-ethische voorbeeld voor veel gelovigen ernstig te hebben beschadigd en vielen religieuze leiders van hun voetstuk. Het was een veelbewogen jaar: een jaar, dat ieder van ons ongetwijfeld ook op persoonlijk nivo bewogen heeft......en hopelijk aan zal zetten tot opnieuw bewegen...... en bewogen worden............

Voor Marjo was het ook een bewogen jaar. Hij werd 65 jaar en na 50 jaar trouwe dienst in het park, vanaf dat moment, adviseur van het Dierenpark Amersfoort. Een van de mooie momenten van het afgelopen jaar voor hem was de geboorte van het neushoorntje Sunanda.



Mama Saar en haar gepanserde baby maken het uitstekend. Papa Zino, een potente knaap, komt van onze zuiderburen uit de Zoo van België, die zowel in Antwerpen als in Planckendael zetelt. Marjo is, als geestelijk vader van het neushoorntje, mede verantwoordelijk geweest voor het samenbrengen van Saar en Zino. Nu duidelijk is dat het een vruchtbare samenwerking is geworden kon Marjo opgelucht zijn koffers pakken voor een uitgebreide trip naar Zuid Afrika om onder meer de Afrikaanse tak van de familie van Sunanda te bezoeken.

Exact een jaar geleden begroette ik mijn broer, Marjo, met een koude oliebol - om in het moment te blijven - op Schiphol. Het was vlak voor aanvang van onze reis naar het Krugerpark in Zuid Afrika. Het is een fantastische reis geworden, die velen - getuige het grote aantal bezoekers van de blog - virtueel hebben meebeleefd. Exact 365 dagen later is Marjo weer vertrokken naar het warme zuiden, voor de 16e of 17e keer ondertussen. Helaas zonder mij..snif...snif...! Ik blijf achter, waarbij ik, in goed overleg met Marjo, een niet onaangename taak op me genomen heb, doe ik als een lichte last ervaar. Zo 'leef' ik een beetje 'mee' en zit ik bovenop het nieuws in het Krugerpark en deze ongetwijfeld weer enerverende reis. De bedoeling is dat wekelijks een blogaflevering zal publiceren op de inmiddels welbekende ongebaande-paden-site.
Omdat ik van 14 januari tot 28 januari met Thomas een reis naar Egypte ga maken om onder meer de plaatsen te bezoeken, waar ik ruim 20 jaar geleden gewerkt heb is het nog afwachten of ik die belofte kan waarmaken. Vanuit het Krugerpark lukte het uiteindelijk ook dankzij de dongo, daarom heb ik er alle hoop op dat het ook in de Egyptische woestijn goed gaat komen.

De constructie, die we bedacht hebben is als volgt: Marjo gaat door met het wekelijks publiceren van zijn column, die op de site van het Dierenpark-Amersfoort verschijnt. Hij 'schrijft' die column rechtstreeks vanuit het Krugerpark en geeft die teksten telefonisch door naar Nederland. Aan de hand van die column - met eventueel nog aanvullende 'inside-information' die ik rechtstreeks van hem of zijn medereizigers op mijn mail toegestuurd krijg - publiceer ik een aflevering op de site van de blog. Een beetje tweede-hands, als je het op de keeper beschouwt. Maar in deze tijden van financiële krimp door globale recessie en bezuinigingen is het naast verantwoord te produceren ook zaak verantwoord te publiceren! Ik zie het als een vorm van re-cyclen; terug-fietsen dus. Dat is ook wat ik zal doen, wanneer ik in mijn gedachten terugdenk aan januari 2011. Daar zit nog heel goede en prima bruikbare herinneringen bij.

Marjo is overigens niet zielig - dat is hij namelijk nooit met dieren in zijn omgeving - hij verkeert, tijdens de eerste twee weken, in het aangename gezelschap van zijn zusje Agnes, haar vriend Cees en haar 'baas' Claudia, met wie Agnes in de huisartsenpraktijk van Loon op Zand werkt. Dat is dus allemaal zeer medisch verantwoord, maar het zal ook wel gezellig worden. Na die eerste twee weken wordt dit gezelschap 'afgelost' door drie Belgische dames: Marleen Huyghe met vriendin Dominique, die beiden in de Zoo van Antwerpen en Dierenpark Planckendael werken - waar papa Zino vandaan komt - en fietsvriendin Chris, waarmee het gezelschap een internationaal tintje zal krijgen. Zij blijven volgens de planning vanaf 15 januari bijna een week bij hem in het Krugerpark. Hierna volgt Fred uit het Dierenpark Amersfoort, die zich nu al weer voor de 3e keer bij hem voegt. Deze keer met zijn vriend en reisgenoot Dolf. Die blijven dan weer twee weken in de Zuid Afrikaanse wildtuin en reizen samen met Marjo terug naar Nederland. Voor de oplettende en calculerende lezer zal het opgevallen zijn dat Marjo in totaal zes weken in het park zal zijn. Klopt! Sinds hij het afgelopen jaar de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt blijkt hij niet meer te houden.

N.B.
Klikken op de rood gemarkeerde woorden geeft toegang tot een verwijzende link.

Afrika Kruger-album

Al weer ruim een maand zijn we terug vanuit Zuid Afrika en inmiddels veilig 'geland' in het Hollandse.
Ondertussen zijn onze herinneringen verzameld en fotografisch opgeslagen in een album.
De min of meer mooiste en meest interessante foto's zijn als een filmpje op ons YouTube kanaal geplaatst en nu hier ook op de blog.
De foto's zijn gemaakt door Femke, Fred, Marjo of mij tijdens ons verblijf in het Krugerpark in januari 2011.

Aanvankelijk dacht ik dat de bezoeken aan onze blog wel voorbij zouden zijn aan het eind van onze reis. Niets is minder waar. Waren er eind januari nog ongeveer 5.000 'hits', nu zijn we de 6.000 ruim gepasseerd. Iets waar zelfs de Beatles jalours op zouden zijn - hoewel zij het dan over een ander type hits zouden hebben.
Het blijkt dat er dus nog steeds dagelijks naar gekeken wordt.
Dat is erg leuk om te constateren. Ook de filmpjes op YouTube - ondertussen 36 uploads - worden veelvuldig bekeken.

Nu dus nog een foto album. Verder volgt er later nog een vogel-foto-album voor de 'vogelaars' onder ons.