maandag 31 januari 2011

Een zwarte neushoorn ten afscheid

De blog komt vandaag - real time! - rechtstreeks van O R Tambo airport, Johannesburg. Het klinkt bijna 'professioneel' merk ik, nu ik dit nalees.
Cairo is aangekondigd als tussenstop en als locatie om nog een laatste aflevering van de blog te schrijven.
We waren het Krugerpark nog niet uit of er komt een bericht van Yvonne, moeder van Femke, dat er zich op het vliegveld van Cairo taferelen afspelen, waarbij vanwege onlusten zelfs geschoten schijnt te worden.
Dat is pas echt onrustbarend!

Tegelijkertijd ontwaart Marjo, wanneer we op het punt staan het Kruger park uit te rijden, een zwarte neushoorn langs de weg. Dat is de eerste keer in 15 jaar dat hij in het Krugerpark een zwarte neushoorn ziet! Dit is dus ook hééeéél heftig en uitermate bijzonder. Deze dieren zijn zeer zeldzaam, daarbij zijn ze ook nog erg schuw en kunnen ze gevaarlijk agressief zijn. Zij laten zich normaal gesproken al helemaal niet langs de asfaltweg zien! Alsof Gods Onzichtbare Hand Marjo met een royaal gebaar wil belonen voor zijn onaflatende moeite ons een onvergetelijke vakantie te bezorgen. Zijn liefde voor de Afrikaanse natuur wordt beloond. Marjo's vreugde staat op het punt over te gaan in een lichte vorm van extase. Hij valt in ademloze verwondering stil bij zoveel natuurschoon. Een in de haast gemaakt filmpje is te zien, wanneer je hier klikt op YouTube.

Het telefoontje van Yvonne dwingt ons weer met beide voeten op de savanne!
De foto's en de filmpjes zijn geschoten en daar krijgen we later wel weer tijd voor. Nog 500 meter en we rijden met enige weemoed de Krugertuin uit.

Nu we ons niet meer zo welkom voelen op Cairo dient er een ander plan te worden getrokken. Femke gaat flink met haar GSM aan de slag. Reisbureau Nederland en inlichtingendienst Egypt-air worden ingeschakeld om een overboeking te regelen naar KLM. Er is laat in de avond - begin van de nacht - een rechtstreekse vlucht naar Amsterdam - kunnen we daar op ingechecked worden?! Femke ontpopt zich als een bekwame en zeer efficiënte trouble shooter bij verstoorde intercontinentale vliegverbindingen. We krijgen te horen dat we overgeboekt zijn. Cool! Zomaar eventjes onderweg geregeld! We wilden ook niet het risico lopen dat we, aangekomen op O R Tambo, te horen zouden krijgen dat de KLM vlucht volgeboekt zou zijn en of we dan maar op de airport zouden willen overnachten?!

So far, so good.

Het eerste contact met de 'beschaafde' wereld is dat er geschoten wordt op Cairo International Airport. Dat is voor ons, uit de ongerepte wildernis, wel weer even 'acclimatiseren'. Nu weet ik niet of het wel goed is om aan dergelijke situaties te 'wennen' of gewend te raken. De jarenlange onderdrukking en uitbuiting van de onontwikkelde Egyptische bevolking door het Moubarak-regime rechtvaardigt een revolte. De vraag is of er snel een rechtvaardiger en democratische systeem voor in de plaats kan komen. Feitelijk laten we in het Kruger park ook een 'harde' wereld achter ons. Maar de wereld van de natuur volgt toch 'sportievere' wetten, meen ik, en dieren kunnen hun doen en laten niet moreel overzien of beoordelen.

We zullen in ieder geval die wereld gaan missen: de dagelijkse aanblik van al het wild in de vrije natuur, de geluiden, de geuren, het heerlijke klimaat en de schitterende vergezichten.
Maar misschien gaan jullie ook de dagelijkse blogafleveringen missen?
Wij zullen vast en zeker het geknor in het struikgewas missen, de fraaie vogels, de brutale apen, de varaan en de pofadder in onze voortuin van Skukuza restcamp. We zullen de vleermuizen in de slaapkamers missen en de hartelijke Afrikaanse mensen, die zo vol van eigen waardigheid behulpzaam kunnen zijn.
We laten het voorlopig? achter ons.
Maar het is - met onze afwezigheid - niet verdwenen!
Er ligt nog een fantastische wereld aan ongeschonden natuur op onze aarde. Er ligt nog zoveel klaar om van te genieten en van te leren.
En volgens mijn bescheiden mening liggen er, op allerlei terreinen, ook nog tallloze ONGEBAANDE PADEN klaar om ( behoedzaam ) betreden te worden.

P.s.
Foto's behorende bij deze laatste blog (van de exotische zwarte neushoorn) worden zo spoedig mogelijk nagezonden.

zondag 30 januari 2011

Late extra editie.

Dit is helaas dan alweer de laatste blogaflevering vanaf deze schitterende locatie. Alles bij elkaar heeft het geschrijf me aardig bezig gehouden deze maand, maar ik heb er met veel plezier en voldoening aan gewerkt. Niet in de laatste plaats vanwege de verschillende enthousiaste reacties op de blog.
Dank daarvoor.

De bedoeling is om morgen nog een 'laatste?' aflevering te schrijven op het vliegveld van Cairo. Met de dongo zou het moeten lukken. Maar dat is nog even afwachten.
Vandaag nog een nieuw filmpje met Hadeda ibissen op YouTube gezet. Er staan verder nog een flink aantal filmpjes op de wachtlijst om te worden ge-upload naar YouTube. Houdt dat dus in de gaten.
Dat zal thuis in Dorst gaan gebeuren, omdat dat daar via een snellere ( en goedkopere ) verbinding gaat. Je hebt ook nog een soort afsluitende blog-aflevering tegoed, dus houdt dit Kruger-kanaal nog even open.

Maar dan komt er onverbiddelijk een eind aan en dan komt de olifant met zijn grote snuit en die blaast pardoes ons waar gebeurde verhaal uit.................................

Echtelijk speels moment.

 
Posted by Picasa

The royal family at sunrise.

 
Posted by Picasa

Her royal highnes, the queen!

 
Posted by Picasa

Achtentwintigste dag: in het Krugerpark.

Fred en Femke zijn vanmorgen in alle vroegte uit de veren. Na de nodige juridische formaliteiten afgerond te hebben - waarbij zij afstand moeten tekenen van eender welke schadeclaim dan ook op SANPARKS bij een onverhoopt ongelukkige afloop van de excursie - stappen zij om 04.00 uur in de Kruger-jeep voor een morning-drive.
Het is een tour geworden, die hen lang zal heugen.

Al vrij snel houdt de jeep stil vanwege een flinke club van 15 leeuwen, die op de weg de doorgang blokkeren. Het asfalt blijft er in de ochtend nog lang warm en nagloeien van de vorige dag. Dat is de reden waarom de dieren er bij voorkeur de nacht op willen doorbrengen.
Volwassen mannen met markante manenkoppen, vrouwen met een aantal jongen liggen nog half in slaap op de weg. Een uur lang hebben ze de jeep opgehouden. Tijd genoeg dus om het schouwspel op de gevoelige plaat vast te leggen. Een nogal enerverend begin van de dag, zou ik zeggen.

Even verderop verschijnt er een olifant in het blikveld en iets later nog 3 neushoorns van behoorlijk kaliber. Een rustig tafereel. Totdat een neushoorn ongewoon snel op zijn korte pootjes staat; er wandelt plotseling een PANTER ,aan zijn gehoornde neus voorbij! Goede morgen! Ze schrikken van elkaar. De panter verdwijnt weer even ploseling de bush in als hij eruit gekomen is.
Heel bijzonder en een zeldzaam moment; panters laten zich niet zo snel in de kijker nemen.

De middagrit, weer met ons drieën, gaat naar Matekenyane, dit betekent zandvlo. Het is erg fraaie uitkijkpost, waar je - alweer op eigen risico - mag uitstappen.
Onze blikken dwalen ( voorlopig ? ) een laatste keer over een majesteitelijke jungle, die in diepe rust lijkt de verkeren. Het open weer leent zich ervoor om ver te kijken. De hemel is nagenoeg onbewolkt. De aangename stilte klink hoorbaar tot ver over de onmetelijke savanne.
We rijden terug over de weg die Fred en Femke deze ochtend gevolgd hebben met de ochtend drive.
En ja hoor, bingo! Plotselijk staan we oog in oog met een leeuwin. Onverschrokken loopt ze op nauwelijks een meter van de auto, waarvan de raampjes open staan. Even lijkt de wereld op zo'n moment stil te staan. De 'normale' dagelijkse gang van zaken lijkt een extra dimensie te krijgen. Al je zintuigen worden even allemaal tegelijk geprikkeld en je staat op scherp - ook al zit je veilig in de auto. Je beleeft de natuur heel plotseling intens.
Hoe koninklijk kalm en rustig het dier zelf daaronder blijft zie je in het volgende filmpje.



Vanavond eten we ten afscheid in het Salati-restaurant, op loopafstand van ons huis, waar de oude stoomtrein van de 20er jaren uit de vorige eeuw in museum-toestand tot stilstand is gekomen. Symbolisch voor onze reis!
Of het een bonte-avond-boemel-trein wordt valt nog even te bezien.

Dia serie van de vierde week.

zaterdag 29 januari 2011

Bavianen aan het bad.

 
Posted by Picasa

Groeten van Skukuza golfresort.

 
Posted by Picasa

Het gezinnetje Pumba op het golfterras

 
Posted by Picasa

Zevenentwintigste dag: Skukuza Golfbaan

Vanmiddag heb ik me laten droppen op de Skukuza Golfclub. Een 9-holes baan in de wildernis. Er is daar geen omheining, dus alle dieren lopen vrijelijk in en uit. In de lobby hangt een foto van een leeuw op hole 8 en een van een panter, die langs de green wandelt. Ik besluit een kijkje te gaan nemen.
Het is rustig, er is zelfs geen (golf)bal te zien. Nog afgezien van de enorme temperaturen heeft een wandeling hier een totaal andere impact dan een wandelingetje over de Oosterhoutse golfbaan.
Er ruist hier ook weer heel wat in het struikgewas, waarbij het geknor tot in de wijde omtrek te horen is. Ik tel direct al 8 nijlpaarden op een afstand van 10 á 15 meter. Niet vluchten! Dat wekt argwaan, herinner ik me van de bushwalk.
Op het terras scharrelen pa en ma Pumba, met een dartel kotertje. Ze dribbelen koket over het gras tussen de plastic terrasstoelen.
Voor een gefilmd overzicht van de golfbaan, met dieren incluis, kun je hier klikken op youTube.

Buiten de auto heb je meer bewegingsvrijheid, dat is een wereld van verschil. Te voet ben je dichter bij de natuur, waarbij ik me realiseer dat je vanwege je kwetsbaarheid alerter dient te zijn. De regels voor padvinders-in-de-bush dien je dan ook strikt na te leven. Het is daarmee wel een avontuurlijker wild-ervaring.

De ligging van de golfbaan biedt de aanblik van een ansichtkaart. Een enorme natuurlijke waterplas in een glooiend groen landschap onder een licht bewolkte, stralend blauwe lucht.
Wanneer je je 'verloren' bal niet in de rough hoeft te gaan zoeken, is er niets aan de hand, ondanks het bordje: Be carefull, dangerous animals.
Een beetje sportieve golfer laat zijn gemoedsrust natuurlijk niet verstoren of zich afschrikken door het bordje 'beware of crocodiles' aan de waterkant en 'beware of lions' aan het begin van de baan. Aan de rand van de baan kon ik nog een opname van een bonte specht maken, om die te zien kun je hier klikken op YouTube.

In de lobby speelt Amazula tegen Celtic op een wide-screen. Niemand kijkt want er is verder niemand. Het is 1 - 0 voor Amazula na 58 speelminuten, zo heb je hier nog contact met de 'buitenwereld'.

Marjo, Fred en Femke komen opnieuw terug met tientallen foto's. Steeds weer bijzondere plaatjes. Deze keer ook van een grote groep bavianen, die in de rivier aan het badderen zijn en van zandplaat naar zandplaat overspringen.

vrijdag 28 januari 2011

Spider woman weeft haar web.

 
Posted by Picasa

The lion king on the road.

 
Posted by Picasa

Zonsopgang in de bush.

 
Posted by Picasa

Zesentwintigste dag: Skukuza bush walk

Vanmorgen al vroeg de stoute schoenen en de lange broeken aangetrokken. Om 04.15 de lanen af en de ongebaande paden op. Er staat weer een stoere bushwalk op het programma. Dit keer zijn we met 6 gasten en 2 begeleiders.
Nadat we de papieren ingevuld hebben, waarin we opnieuw afstand doen van alle aardse geneugten, worden we aangeraden strikt achter de geweren van de zwaar bewapende gidsen te blijven.
De ranger en de gids zouden voorop lopen en wij moeten, dicht opeen, deze 2 heren op de voet volgen. Niet achterblijven is het advies, want dan ben je een al te gemakkelijke prooi. Ook niet hard gaan rennen om de groep in te halen, wanneer je achtergebleven bent. Immers alles wat hard (weg)loopt is op de vlucht en dat is dan weer een teken voor de 'killers' om de achtervolging in te zetten. 'En je legt het in de bush altijd af tegen de oorspronkelijke bewoners', sprak de gids nog ten overvloede.
Nou, we zijn dus gewaarschuwd!

Dat die welgemeende raad niet overbodig is, blijkt weldra, toen we net in de Kruger-jeep hadden plaats genomen op weg naar de plek waar de wandeling zou beginnen. Dat het geen dagtochtje naar de Hoge Veluwe zou worden, dat had ik al wel vermoed. Een en ander wordt plotseling heel duidelijk wanneer de jeep in het half duister stopt voor 2 leeuwen, die de weg versperren en niet direct van wijken weten.
Moesten we het plan om te gaan wandelen maar niet even opschorten?!
Dat een dergelijke suggestie niet eens ter sprake komt, geeft wel aan hoe dapper iedereen is( of roekeloos natuurlijk ). Er is nog nooit iemand tijdens een safari-onder-begeleiding omgekomen sinds de oprichting van het park in 1898. Er is nog maar één keertje een neushoorn en één keertje een olifant neer geschoten. En dat dan nog maar alleen uit voorzorg. Nou dat is natuurlijk een hele geruststelling voor ons.
Even later dan maar koen uit de jeep gestapt. En daar gaan we: strak in ganzepas achter elkaar aan.
We zien enkele kikkernesten, van schuim gebouwd, boven een poel hangen. Een glad gepoleiste krab-paal voor neushoorns van keihard zwart-wit gekleurd zebra-hout. We worden gewezen op wonderlijke insecten. Vooral veel-kleurige spinnen, die overal in de bush hun web gebouwd hebben. Heel vernuftig en kunstzinnig met draden zo sterk als een zijden draad. De eerste draad wordt gesponnen op geleide van de wind, zodat er een verbinding tussen 2 vaste punten ontstaat. Daarna is het een kwestie van doorweven, erbij blijven en wachten tot er niets vermoedende slachtoffers in vliegen, die vervolgens met gif worden verdoofd. Dan wordt het pantser gekraakt om daarna prompt te worden leeggezogen! De natuur houdt er toch een merkwaardige opvatting over harmonisch samenleven op na, dacht ik. En wat te denken van de natuurwet: Hoe fraaier en feller de kleuren, des te giftiger het exemplaar. Ook dat geeft te denken. Overigens niet te verwarren met de look-alike exemplaren, die een mimicri strategie voeren: ze zijn wel fraai van kleur, maar niet giftig of gevaarlijk. Wij krijgen uitgebreide informatie over allerlei insecten.
Er zijn 2 soorten spinnen: de arachnidae, die een web weven en de gepantserde roofspinnen, die een kuil graven, waar dan een ander in hoort te vallen ( zie de neushoor-baviaan-spin beschrijving op dag negen ). Voorts worden ook nog de slaapkamer geheimen van de diverse andere spinnenkoppels onthuld. Zoals bijvoorbeeld het paar, waarbij het vrouwtje haar liefhebbende echtgenoot direct na de 'daad' doodsimpel opeet. De slimmere rakkers onder hen kunnen hun zoete dood na het moment supreme voorkomen, wanneer ze hun liefdesspel plannen op het moment dat het vrouwtje een prooi aan het verorderen is, onder het eten dus! Wanneer de teerbeminde echtgenoot ietwat vertraagd is bij die gelegenheid, dan dient het mannetje alsnog als nagerecht voor de vrouw des huizes. Een kwestie van listig plannen dus voor de echtgenoot! Voor deze koppels is de 'daad' en de dood, evenals hun web, ingewikkeld verweven.
We houden halt bij heel wat van deze echtparen. Ondertussen raken we aardig op de hoogte van het enorme scala aan sociale vaardigheden van deze species. En we stappen weer opgewekt door in de steeds wonderbaarlijker wordende schone schepping van de onbedorven natuur.

In Mopani ging de bush-walk over een rotsachtige bodem. Hier lopen sommige trajecten door grassen zo hoog, dat het net boven onze schouders uitkomt. Zo zien we niet, wat er op nog geen meter afstand van ons afspeelt. Dat is misschien maar goed ook. Een ander voordeel is dat we dan ook niet gezien worden.
We wandelen een licht glooiend rots plateau op. Na een korte klim ontvouwt zich voor onze ogen een schitterend vergezicht. Kilometers ver kijken we de jungle over. We zien grijsblauwe bergen aan de einder een wazig heiïge hemel raken en naadloos in elkaar overvloeien. Onder aan de voet van het rotsmassief ontdekken we enkele dravende gnoe's. Wanneer zij belaagd worden schijnen zij in draf een omtrekkende beweging te maken totdat ze weer op de plek zijn aangekomen waar ze begonnen zijn. Daaraan danken ze bij de inlandse bevolking hun bijnaam: dolle wildebeesten.

We pauzeren even om te genieten van het uitzicht en een koel drankje aangevuld met crackertjes met kaas. Een lichte picknick op hoog nivo.
Degene, die de weg terug weet mag met het met scherp geladen geweer over de schouder voorop lopen. Dat is tenminste het voorstel van onze gids, maar niemand voelt zich geroepen. We vervolgen ons pad dus weer in ganzepas.
De ruimte, de stilte, de geuren - het blijft allemaal onverminderd boeiend.
Kleine en wat grotere schildpadjes scharrelen, gewapend met hun pantser, zorgeloos aan de voet van het hoge savannegras. Ze worden makkelijk over het hoofd gezien. Net zoals het nog verse spoor van een panter, waar de altijd alerte ranger ons opmerkzaam op maakt: een zachte afdruk in het losse zand van een voetkussentje met 4 tenen, zonder nagels! Een terzake deskundige observatie, die ons direct weer bij de les houdt. Ik houd dan ook het spoor op de grond nauwlettend in de gaten. Totdat de dame, die voor me loopt me tipt: "Je moet juist in de bomen kijken, want van daar uit liggen ze altijd op de loer!" Een blik en liefst een foto van een gerespecteerde telg uit het geslacht van The Big Five zou ik natuurlijk niet willen missen, dus ik houd mijn toestel in de aanslag, met de stiekeme hoop in mijn achterhoofd dat de ranger dat ook doet met zijn geladen, zwaar kaliber geweer. "We willen liever niet op de dieren schieten", hoor ik hem nog zeggen tijdens het instructie-praatje. Voorwaar, een nobel streven. Gelukkig heeft het ook niet zover hoeven komen.

Wanneer we net weer in de jeep zitten zien we een jonge olifant grazen. Even later worden we opmerkzaam gemaakt op een spiedende breedkop-arend in een boomtop. Alles in de natuur is op smakelijke hapjes uit, meimer ik bij melzelf.
We hebben weer veel opgestoken tijdens ons bijna 5 uur durende ochtend uitstapje in de vrije natuur. Met lessen voor de rest van ons leven!

donderdag 27 januari 2011

Geeuw... geeuw....wat is het heet.

 
Posted by Picasa

Familie krokodil ligt te zonnen.

 
Posted by Picasa

Vijfentwintigste dag: familie Vlermuis op jacht

De 'vlermuis' van gisterennacht heeft afgelopen nacht een staartje gekregen. Rond half twee ging 'vlermuis' op zoek naar fouragering. Daartoe werd slaapkamer en douche met sonar afgefladderd en op insecten doorzocht. Het diertje belandde van de gordijnen op bed en vervolgens in een hoekje van de kamer. Ondertussen was Femke abrubt uit haar door-olifanten-bevolkte-dromenland gewekt. Zij ging manmoedig dapper op vleermuizenjacht. Ridderlijk heeft Fred het nachtelijke spookje buiten gezet en het diertje de vrijheid teruggegeven. Inmiddels zijn er ook in onze kamer 4 vrolijke fladderaars ontdekt, die vooralsnog rustig ondersteboven doorhangen aan het rieten plafond.
Tot zover de nachtelijke escapades van de Afrikaanse familie Vlermuis.

Op onze dagtour zagen we aan Lake Sunset 3 monsterlijk grote krokodillen, waarvan Marjo de leeftijd schatte van de oudste op tenminste 80 jaar. Hij lijkt in topconditie! We konden ze op veilige afstand rustig in het vizier houden met alle respect voor hun gezegende leeftijden. Het verhaal gaat dat zo'n knaap met gemak een drinkende giraffe het water in sleurt. Dat moet een titanengevecht zijn, want een giraffe laat zich niet zomaar kopje onder trekken.
Verder kruisten twee giraffen, enkele koekoe's en een enorme groep gazellen ons pad. Het is een lust voor het oog om stil te staan bij hun motorische behendigheid, waarmee ze in meters lange sprongen hoog boven het savannegras lijken te zweven. Een vaardigheid, die ze overigens niet kunnen missen om hun mooie koppies en ranke lijfjes uit de niets ontziende tanden van de altijd en overal rondsluipende vleeseters te redden.

NU EEN TERZIJDE:

Dit om de verschillende zorgzame moeders gerust te stellen.
Ondanks alles slapen en eten we goed. We voelen ons gezond en spreken nog geen wartaal! Dank zij dagelijks een flinke portie vers fruit houden we het vitaminenpeil aardig op nivo. Het fruit is ronduit fantastisch. Er komt geen import aan te pas. Het komt direct, zongerijpt, op tafel! We proeven hier hoe bijvoorbeeld een banaan eigenlijk hoort te smaken.
In een jolige bui kocht Marjo langs de weg 5 kg. mango's. Twee kilo hiervan heb ik voor vanavond in een jelly-toet verwerkt ( waarvan morgen verslag ). Verder zwaait Fred, in nationale drie-kleur ( een schort, die hij met gepaste trots daarbij draagt ) bijna dagelijks vaardig met koksmes en vork boven een authentieke Afrikaanse braai. Deze wordt door hem deskundig met behulp van een speciaal daarvoor bestemde 'braaibox' zonder pardon in lichterlaaie gezet.
We eten dus goed, slapen voldoende en bewaren de vrede onder elkaar.
Dus lieve moeders, maak u geen zorgen om uw teerbeminde kroost. U ziet het; Alles sal regtkom! ( citaat: Paul Kruger. Een goede avond, wel te rusten voor vannacht en tot morgen.

woensdag 26 januari 2011

Ontbijt met uitzicht.

 
Posted by Picasa

Vleermuis op de slaapkamer.

 
Posted by Picasa

H'ond/tbijt.

 
Posted by Picasa

Vierentwintigste dag: picknick bij Mlondozi dam

Eerst werd Freds nachtrust verstoord door een naar beneden zeilende vleermuis, die op zijn hoofdkussen terecht kwam. Daarna zaten we voor dag en dauw om 06.30 uur ( zonder ontbijt! - met een lege maag dus! ) in de wagen, toen er een hyena voorbij drentelde, die in zijn muil een bloederig impala karkas meesleepte.
A fin ik wil maar zeggen: het was een alles behalve saai begin van de dag.
Nou ja, de plannen waren vorige avond dapper doorgesproken en we hadden ze vandaag direct doortastend ter hand genomen.
Over het Salitjepad waren we al vroeg onderweg naar de Mlondozi dam. Dit is fraai en hooggelegen uitkijkpost annex picknickplaats. Hier memoreert de veldwagter-Wolhuter-se-leeu-aanval-gedenk-plaat aan een ongetwijfeld heldhaftige strijd van de veldwagter met een ongekroonde koning van de jungle. Getuige het mes en de leeuwehuid - met gat - heeft heelaas de leeuw het onderspit moeten delven. Een en ander is te bezichtigen in de tentoonstellingsruimte van de Majoor James Stevenson-Hamilton Library van het Skukuza restcamp. ( Een tip voor regenachtige dagen. Voor openings- en sluitingstijden raadpleeg Marjo. )
Het panorama, wat zich voor onze ogen aan de Mlondozi dam ontrolde, deed al snel deze betreurenswaardige gebeurtenis vervagen. Het uitzicht op het enorme stuwmeer en de iets verderop gelegen Muntsche-hoogte op 435 meter is adembenemend te noemen.
Wij waren de eersten, die ons tafeltje gedekt hadden met een fantastisch onbijt, waaraan zelfs de gesneden Peijnenburg ontbijtkoek ( een versnapering ingebracht door Femke ) niet ontbrak. Hierbij overtrof Marjo zich zelf als cateraar-op-grote-hoogte.

Al gauw kwamen de verrekijkers en fototoestellen te voorschijn. In het dal onder ons werden olifanten, neushoorns en nijpaarden waargenomen en voor het nageslacht vastgelegd.

Van onze argeloze, maar erg gefocuste belangstelling voor de ongerepte natuur werd dankbaar misbruik gemaakt door een brutale aap. Femke was al wel steeds op haar hoede voor de rappe rakkers, maar nu was een banaan op tafel het welgekozen mikpunt van een pijlsnelle en succesvolle actie. De banaan verdween onder onze ogen, voordat we goed en wel in de gaten hadden wat er gebeurde.
Apestreken zijn het!

dinsdag 25 januari 2011

Dit ruist er dus door het struikgewas........

 
Posted by Picasa

Wie schrikt van wie?

 
Posted by Picasa

Hadeda ibissen in de hide.

 
Posted by Picasa

Drieëntwintigstedag: Jumbo-attack en Marjo imiteert Steve Irwing

Gisteren was de blog nogal vroeg de lucht in gegaan. Het resterende deel van die dag is evenwel niet ongemerkt voorbij gegaan. Hierbij het relaas van gisteren. De dag werd afgesloten met een bezoek van een hyena ( achter het hek ) in onze voortuin. In de middag was er, verrassend genoeg, een'speelse' maar toch onverhoedse aanval op de auto ingezet door een klein olifantje. De auto stond stil. Geheel tegen elke verwachting in zag de kleine druktemaker het voertuig aan voor een presentje van Bart Smit. Voor Marjo, Fred en Femke, inmiddels doorgewinterde Krugergangers, bleef de schade beperkt tot een memorabel moment.
Femke, alert als altijd in 'animal affairs, heeft een en ander op de film vast kunnen leggen.
Hierbij het filmpje met het verrassende commentaar van Marjo.



Even later bleek een flinke tak op de weg in werkelijkheid een ferme python van zo'n 5 meter lengte, die zonder enige verdere ophef de weg over schuifelde. De zinsbegoocheling komt het het conto van de toeschouwers: vermoeidheid of tropenkolder?
Al met al begint het hier echt op een ware Hof van Eeden te lijken, waarbij zelfs de duivel in zijn Bijbelse vermomming niet ontbreekt. Maar, wees gerust, we zijn op onze hoede en er is voor ons geen enkele reden om verleid en een tweede keer uit het paradijs te verdreven te worden.

Inmiddels weten we ook, ongetwijfeld tot grote vreude van de erven Hermans, wat er in het struikgewas ruist. Vanuit het riet aan de oever van de Sabie-rivier in onze voortuin dook.............een nijlpaard op. De seekoei van enorme afmetingen was al snel voorzien van elke ossenpikkertjes. Voor mij steeds weer een raadselachtig en voorhistorisch dier, dat zowel onder water als op land in zijn element is. Ze schijnen ondanks hun logge voorkomen het toch behoorlijk op een draf te kunnen zetten. Ook schijnen ze je, hun koddige voorkomen ten spijt, echt niet zo vredelievend te verwelkomen op hun territorium. Je moet je nooit tussen een nijlpaard en het water begeven of je ophouden tussen een moeder en haar jong. Het is levensgevaarlijk.
Op dit moment doet een ook nog clubje Hadeda ibissen verwoede pogingen de show van het nijlpaard te stelen.
Het kan niet op!

Op het eind van de middag heb ik me nog ongeveer 2 uur in een 'hide' verstopt, een in het struweel verborgen 'stille' schuilplaats voor vogelliefhebber, op 5 km. afstand van het Skukuza kamp. Lake Panic - bird hide: de naam doet het ergste vermoeden. Je wordt er geacht volkomen stil te zijn. Een tijdje op dezelfde plek blijven is een totaal andere manier van observeren. Er trekt een wereld aan verrassende gebeurtenissen voorbij. Never a dull moment.
Dat ik er naar hartenlust heb kunnen fotograferen en filmen toont het filmpje wel, dat je kunt zien als je klikt op YouTube.
Met een symphonie aan jungle-geluiden op de achtergrond heb ik genoten van de rust, de stilte en het tempo van de dierenwereld, die associaties met tijdloosheid en eeuwigheid opwekken. Een ont-stressende ervaring van de eerste orde, die ten behoeve van een gegarandeerde volksgezondheid in het ziekenfondspakket opgenomen zou moeten worden.

Wanneer Marjo, Fred en Femke me op komen halen uit de hide, rijden we nog even langs de golfbaan. Ja hoor, ook hier wordt gegolfd. Maar dan wel met het ietwat voor-de-hand-liggende bordje: Pas op gevaarlijke dieren! Het wemelt ervan. Er worden met grote regelmaat impala's, giraffen maar ook olifanten, leeuwen en zelfs luipaarden gesignaleerd. Maar, tot aller geruststelling, geen cheetah's, die zijn te schuw. Ongetwijfeld is op de Kruger golfbaan een groot aantal 'local rules' van toepassing. Immers wat te doen wanneer er een olifant op de hole staat of mag je je bal zonder strafpunten oppakken van de green wanneer er een leeuw in de weg ligt.
De baan ligt prachtig in een natuurlijke en idyllische omgeving. Maar toen ik de krokodil zag liggen aan de waterkant was het vooral 'natuurlijk!' en minder idyllisch.

Eerder op de dag was Marjo op dezelfde golfbaan aardig grensverleggend bezig geweest maar dan niet met een golfclub. Aan het einde van onze vakantie lijkt hij wat overmoedig te worden. Hij gaat enige Steve Irwing-achtige ( lees: latent suiciale ) neigingen vertonen. Hij liet zich door de verradelijk inerte motoriek van een crocodil, die in de zon zich lag te warmen, misleiden en erger nog: uitdagen. Een bliksemsnelle reactie met opengesperde muil was voor hem voldoende om de onbetwistbare hegemonie van het ongetemde, brute monster onder ogen te zien.

maandag 24 januari 2011

My name is Flora.

 
Posted by Picasa

Tweeëntwintigste dag: please to meet you, my name is Flora

Zo hier op een afstand van Nederland, bezien vanuit het goed georganiseerde Krugerpark kan de multi-culti samenleving in Nederland soms behoorlijk complex zijn met af en toe zeer primitieve en wilde(riaanse) taferelen.

Kwa-Zulu echtpaar uit Natal
Maar ook Zuid Afrika heeft multicultureel een erg roerig verleden achter de rug. Oorspronkelijk is deze natie gegrondvest op een stammencultuur van onder meer de Thembu en de Nguni, waar de Xhosa stam deel van uitmaakt. De Zulu cultuur is de noordelijke tak, de Zwazi de zuidelijke tak van de Nguni. Deze koninkrijken met een grote hofhouding en uitgebreide administratie beslaan enorm uitgestrekte grondgebieden, waar grote bevolgingsgroepen leven. Iedere stam heeft daarbij een volstrekt eigen taal, die totaal verschilt van de andere 'stamtalen', welke allemaal met een melodieus, zacht en sonoor stemgeluid gesproken worden.


Naast het Xhosa ( isiXhosa )en het Sotho ( Sesotho ) worden er nog 9 andere officieel erkende talen in Zuid Afrika gesproken. Deze oorspronkelijke samenlevingen hebben in de loop van de tijd aan overlevingskracht ingeboet. Hier en daar worden deze culturen om nostalgische en vooral ook economische redenen voor de touristen kunstmatig in standgehouden. Zeevarende Hollanders, Portugezen, Grieken en Engelsen gingen, gelokt door fantastische verhalen, in de achttiende eeuw als fortuinzoekers op jacht naar goud, ivoor, koper, ijzer, exotische dieren en andere handelswaar. Langzaam maar zeker werden de gebieden gekoloniseerd waarbij de bevolking door de koloniale machten gedomineerd werd, uitgebuit en gediscrimineerd.
Nu pas in de twintigste eeuw heeft de oorspronkelijke inmiddels geëmancipeerde, Afrikaanse bevolking, na veel strijd en bloedvergieten haar rechten teruggewonnen. Vooral door toedoen van het African National Congres ( ANC ). Nelson Mandela werd in 1994 de eerste democratisch gekozen president van Zuid Afrika.

De mensen, die wij nu hier ontmoeten, zijn bijzonder vriendelijk en hulpvaardig, bescheiden, hartelijk en enigszins gereserveerd tegelijk. Zonder uitzondering hebben ze een opgewekte natuur en zijn ze vriendelijk van aard. Degenen, die wij ontmoeten, maken weliswaar deel uit van een selecte groep van de locale bevolking; ze hebben de sollicitatie procedure van het Krugerpark doorlopen. Alleen al omdat ze een baan hebben hebben ze een vaste en gewaarborgde bron van inkomsten.

Vanmorgen ontmoette ik de mooie Babongile aan de receptiebalie. Babongile is Zulu voor 'thank you - dank je wel'. Die naam was haar gegeven door haar ouders omdat ze blij waren met de geboorte van een dochter, nadat ze eerst een zoon hadden gekregen. We hebben aardige Afrikaanse medewerkers van het Krugerpark met mooie namen ontmoet. 'Gracious', 'Excellent' en 'Abel' staat er dan op het identiteitskaartje van hun uniform. 'Abel' is de eerste zoon van Adam en Eva die door zijn jaloerse broer Kaïn vermoord werd, maar ' able' - in 't Engels - betekent 'in-staat-tot'.

What's in a name?
Die Afrikaanse namen en vooral de betekenis ervan vind ik erg boeiend.

Erg bevestigend lijkt het mij voor het kind, wanneer de moeder of de vader direct bij de geboorte van zoon of dochter, uitroept: 'You are Gracious', je bent Bekoorlijk! of 'You are excellent' je bent Uitstekend!' of 'You are Abel' 'je bent Capabel!' Een geschenk voor de rest van het soms harde leven, lijkt me. Zeker voor kinderen, die achtergesteld zijn door opleiding, armoede of sociale afkomst.
Het lijkt me sociaal versterkend - als je er tenminste niet mee geplaagd wordt op school of in de buurt en dan nog, kan het je trainen in weerbaar zijn - wanneer je je in een eerste ontmoeting respectvol kunt voorstellen met: 'Ik ben Bekoorlijk' 'ik ben Uitstekend of 'ik ben Capabel'.

Zoals Flora zich voorstelde met 'I am Flora' 'Ik ben een bloem!' Mooi, toch?

zondag 23 januari 2011

De tuin met de verborgen pofadder.

 
Posted by Picasa

De Skukuza spoorbrug.

 
Posted by Picasa

Eenentwintigste dag: een adder in de tuin

Vanmorgen zijn Marjo, Fred en Femke al om 07.00 uur vertrokken via Berg en Dal - er zijn veel plaatsen hier met een Nederlandse naam - in het uiterste zuiden richting Krokodilbrug in de oosthoek van het park. Het is een lange tocht van meer dan 200 km. Voor mij allemaal net iets te vroeg, te ver en te warm. Maar de drie onverschrokkenen hebben genoten van het natuurschoon, tal van aasgieren, neushoorns, giraffen, zebra's, gnoes, impala's en een slapende leeuw.
In de tuin zit vanmorgen vroeg al een heel clubje zebra-mangoestes. Ik hoor nu ook al meerdere nijlpaarden knorren vanuit het riet aan de oever van de rivier, die voor ons terras stroomt.

Daar geniet ik nu van schrijvend op ons onvolprezen terras. Op dit moment valt de stroom uit, maar ik ga rustig door op de accu van mijn laptop. Misschien heeft het iets te maken met de bliksemschichten, die ver aan de horizon door het wolkendek schieten. Het gaat iets meer waaien en er komt gedonder vanuit de lucht. Het blijft warm en is broeierig.

De spoorbrug, waar we vanuit ons terras op uitkijken, heeft een interessante geschiedenis. Het spoortraject tussen Pretoria en Delagoa baai in het westen, aan de Indische oceaan gelegen, speelt een belangwekkende rol in de ontwikkeling van het oude Sabie-reservaat tot aan het huidige Nationale Park. De treinverbinding werd in 1894 voltooid. Een deel van de lijn kwam te lopen aan de zuidgrens van het oude Sabie-reservaat. In eerste instantie is het spoortraject aangelegd om Laeveld te ontsluiten. Het heeft verder bijgedragen aan de opbouw van de industrie in deze regio: mijnbouw en goudwinning. Maar begin 20ste eeuw was er nog nauwelijks enig goud gewonnen noch andere ertsen of mineralen. Om de lijn toch lonend te maken werd er een negen-daagse tour georganiseerd naar Mozambique en Laeveld. Tijdens die rit heeft de trein een nacht stilgestaan op de Huhla-zijlijn bij Skukuza, het kamp waar we nu verblijven. Hierbij stond er een kampvuurconcert en een wildbezichtiging op het programma. De tijd bleek rijp voor een cultuuromslag bij het publiek. De wildbezichtiging was, verrassend genoeg, het opwindenste aspect van de tour. Het feit dat welgestelde reizigers, nu voor het eerst, tevreden waren met 'slechts' te kijken naar het wildbestand in plaats van het te schieten luidde een radicale verandering in voor een meer geciviliseerd wildbeheer. Vanaf die tijd kwam het 'in de mode' om op fotosafari te gaan om plaatjes te schieten in plaats van de dieren zelf neer te knallen.
Majoor James Stevenson- Hamilton signaleerde deze opzienbarende omslag in interesse en op het juiste moment wist hij in het parlement de handen op elkaar te krijgen voor een nieuw concept; het oude Sabie-reservaat werd uitgeroepen tot Nationaal park. Deze idealistische en nieuwe visie werd metterdaad gerealiseerd in de proklamatie van het Krugerpark.
Dit stelde een vreedzaam wildbeheer voor de lange termijn, waar nog tot in lengte van dagen van genoten kan worden ook door vele generaties na ons. Ter herinnering aan deze gebeurtenis staat hier in Skukuza een orginele stoomlocomotief uit 1949 welke tot augustus 1978 in gebruik is geweest ( ketelnummer 3638 van Suid Afrikaanse Spoornet ). Met een wagon wordt hij 'tentoongesteld' aan het orginele perron in een museale setting. Daarbij is het perron ingericht als het Selati restaurant.

Inmiddels is de electriciteit aangesloten en doet de stroom het weer.
De accu van de laptop is bijna leeg, net zoals mijn schrijfinspiratie voor vandaag.

LAATSTE NIEUWS: Er kruipt een adder door de tuin van de buren tot grote opwinding van de kids! Marjo overwint zijn angst voor slangen en zet het addergebroed buiten spel. Het dier wordt over het hek gezet dat ons scheidt van de Sabie-rivier. De kids zijn weer rustig en veilig! Zo is er toch altijd wat te beleven hier!

een aantal foto's van de 3e Krugerweek

zaterdag 22 januari 2011

Drie Pumba biggetjes.

 
Posted by Picasa

Jumbo klimt uit zijn bad.

 
Posted by Picasa

Twintigste dag: swartoogtiptol voël

Vandaag is het weer warm, 'baaie' warm. Maar daar klagen we niet over. Een nauwelijks bewolkte hemel met schitterend zonlicht is gunstig voor fotowerk en filmpjes.

We maken een trip van Skukuza over het Lower Sabiepad, langs de Sabierivier naar restcamp Lower Sabie ( Beneden Sabie ) en via gravelweg, Salitjepad, terug.
Dit kamp is van historische betekenis, omdat hier en rond dit kamp de ontwikkeling van het Krugerpark is begonnen. Paul Kruger indertijd president van de Zuid Afrikaanse Republiek ( Transvaal ), stelde in de Volksraad ( het parlement ) voor, om het wildbestand op bepaalde stukken staatsgrond te behouden. De aanleiding hiertoe lag in het feit dat in dit gebied steeds meer mensen kwamen wonen, waarbij het wild in toenemende mate geëxploiteerd werd. Dit voorstel heeft in 1898 uiteindelijk geleid tot de proklamatie van het Sabie-wildreservaat tussen de Krokodilrivier ( de huidige zuidgrens van het Krugerpark ) en de Sabierivier.

Dit gedeelte van het Krugerpark is uitermate populair en krijgt de meeste bezoekers. Niet alleen vanwege de grote variëteit en het grote aantal dieren, maar ook omdat het relatief dicht bij de internationale luchthaven van Johannesburg, OR Tambo-airport, gelegen is.
Er worden vaak dagtripjes georganiseerd naar het Krugerpark voor Zuid Afrika reizigers. Deze komen dan meestal in het Skukuzakamp. Vandaag is er een touringcar Kras-reizigers aangekomen in het kamp en neergestreken op het terras. Het is alsof er een 'blik' Hollanders is opengetrokken. Landschappelijk is deze regio fantastisch vanwege de, nu ontstuimige, Sabierivier, verschillende grote meren, ruige rotspartijen en prachtige vergezichten.

Op het moment dat we het kamp uitrijden roep Fred: 'blackcap bulbul!' Het blijkt tot mijn verassing een vogel te zijn, hetgeen veel zegt over mijn povere ornitholgische achtergrond in tegenstelling tot de rest van het gezelschap. Zij herkennen direkt de 'swartoogtiptol' in het vogeltje. De andere dieren herkende ik wel. Onder meer een flinke groep olifanten met jongen, die dicht bij elkaar met wapperende oren de koelte opzoeken onder de bomen. Verder een nijlpaard dat met jong langs de oever loopt te grazen en een olifant, die in de rivier een bad neemt. Er verschijnt dan nog een familie Pumba, pa en ma wrattenzwijn, nog ten tonele. Met kroost, een zeven-tal koddige biggetjes. Allemaal herkenbaar voor mij, maar ook buitengewoon en bijzonder; ze oogsten veel belangstelling.

Terug thuis in onze comfortabele residentie heeft Fred in de nok van het buitenterras een zwartpuntvleugel-wespennest opgemerkt. De broedresten worden namelijk zonder enige scrupules op de goed onderhouden tegelvloer gedeponeerd. Het nest mag de pret niet drukken. In de avond trotseren we met liefde en plezier het kikker/cycaden/sprinkhaan/krekel concert aan de oevers van de rustgevend Sabierivier. Het concert wordt in welluidende harmonie met het getjilp en getwitter van het exotische gevogelte incidenteel opgeluisterd door het geknor van de Afrikaanse seekoei/nijlpaard. 'Alles vor die natur' is het motto, waar we de stemming er succesvol mee in houden.

vrijdag 21 januari 2011

BREAKING NEWS.........

SINDS VANDAAG IS HET MOGELIJK GEWORDEN ONZE AVONTUREN OP FILM TE VOLGEN!

In Skukuza hebben we een snellere verbinding, dan in de rest van het park: G3 broadband! Mede dank zij Femke is het gelukt onze filmpjes te uploaden naar YouTube. De YouTube balk van de blog kan maximaal slechts 4 filmpjes bevatten. In onze studio's zijn we, achter de schermen, continu bezig meer en nóg interessantere filmpjes ( van ongekende HD kwaliteit ) te uploaden.

Later, wanneer we terug zijn in Holland, worden de filmjes ook in de bijpassende teksten geplaatst

Met slechts één muisklik raak je op de hoogte van al onze verfilmde ervaringen:
dit is de link naar de Krugervideo's
Of klik op de link: KRUGER FILMPJES UIT EIGEN STUDIO, die - in het rood -boven Jumbo onze reismascotte staat. Dan verschijnen ze allemaal in beeld.

This was the nine o'clock evening edition van Breaking News!

Apestreken.......

 
Posted by Picasa