Dertiende dag: birds of a feather flock together

Gisterenavond nog even langs het buitenhek van het Satarakamp gewandeld, waar iedere avond een hyena zit te wachten op de botten en het vlees, dat is overgebleven van de 'braai' en, tot ergernis van de kampbeheerders, over de omheining gemikt wordt.

Wanneer we deze ochtend nog maar net op weg zijn gegaan speelt er zich voor onze neus een bijzonder vogel-fenomeen af. Voer voor ornithologen!
Een golvende stroom van honderden, zo niet duizenden, roodbeksijsjes vliegen als een immense zwerm dwars voor ons over de weg heen. Ze duiken langs de kant van de weg in het gras en vliegen weer op om, als een gigantische wolk van kwetterende vleugeltjes, de savanne als het ware af te grazen. Ze stropen in behoorlijk tempo het groen en het gras af voor de ongetwijfeld miljarden zaden. Bij dit massale gekwetter valt het hele mondiaal zo populaire digitale 'getwitter' in het niet. Het is enigszins vergelijkbaar met de spreeuwenzwermen, zoals zij zich in het najaar in Nederlandse bomen en in de lucht verzamelen voordat ze als een overweldigende vogelmassa naar het warme zuiden trekken om te overwinteren. Het leger van roodbeksijsjes is hier echter vele male groter en van nog massalere omvang. Birds of a feather flock together. 'Soort zoekt soort' is een wel beproefde strategie om niet als eenling ten prooi te vallen aan roofvogels; immers in hun massaliteit wekken ze indruk één enorme vogel te zijn. Zo houden ze elkaar in de natuur voor de gek dus en wat belangrijker is: op een afstand. Erg slim van zulke kleine vogeltjes.
Om een indruk te krijgen van het massale getwitter kun je hier klikken op YouTube.

We zijn verder op weg gegaan naar 2 'uitklimpunte', die vlak bij elkaar gelegen zijn.
Deze plekken zijn onder meer bijzonder vanwege hun geologische kenmerken: rotsen van roodkleurig rioliet worden doorsneden met oranje-achtige lagen granofier. Ze liggen wat afgelegen van de afvaltweg in de jungle. Het is er weldadig en hoorbaar stil.
Eerst bezoeken we N'wanetsi, dit is erg rotsachtig. Woon- en broedplaats voor talloze kleurrijke hagedissoorten. Het uitzicht is alweer adembenemend: in de diepte doorsnijdt de N'wanetsi-rivier het rotsmassief. Wij zijn er stil van onder de indruk.
Op enkele kilomters afstand ligt de Sweni-schuilplaats, een afgelegen en afgeschermde plaats, waar je stil op de uitkijk kunt gaan zitten met je verrekijker of fototoestel. Hier is een tak van de rivier zo goed als tot stilstand gekomen. Het wateroppervlak is nagenoeg verdwenen onder het welig tierende kroost en ander groen. We zitten er stil te spieden. Gesnuif en soms wel heel luidruchtig geknor van nijlpaarden is het enige dat de aangename rust en stilte prettig verstoord. Er ligt, net onder de waterspiegel, een tiental kolossen van nijlpaarden. Af en toe komt er een reusachtige rug of een enorme kop met twee kleine oortjes boven het water uit. Op die momenten spuiten hun neusgaten als de Trevi-fonteinen van Rome.
Ik wacht met mijn camera geduldig tot de inerte beesten in beweging komen voor een spectaculair plaatje. Het blijft helaas bij een gapende bek.
Wanneer ik een fraaie foto van een jacana op een kop van een nijlpaard heb geschoten is Marjo daar erg enthousiast over, want het is een zeldzaam beeld, volgens hem.

Beide uitkijklocaties zijn paradijsachtig. Hier heerst het tempo van de eeuwigheid. De tijd lijkt een abstract begrip en lijkt er niet meer toe te doen. De nijlpaarden met hun pre-historisch voorkomen dragen daar in belangrijke mate aan bij. In de 'ogen' en de 'beleving' van het verstilde rotsenmassief moeten de eeuwenoude bomen hier als paddestoelen zo snel uit de aarde uitschieten en omhoog rijzen.

Op de terugweg krijg ik achter in de auto een acute aanval van het nog niet officieel wetenschappelijk in kaart gebrachte TMI-syndroom = Too Much Information: zoiets als een soort van een overbelaste geheugenkaart. Het wordt bij mij gekenmerkt door een rustig genietend 'afwezig' zijn. Hierbij boet ik ook in aan sympathisch inlevingsvermogen voor mijn gids en beminde broeder. Met name vanwege zijn niet aflatend enthousiasmerend commentaar en voortdurende uitleg over wat ik zie of niet zie wordt me dit even te veel.
Overigens kunnen wij het nog steeds goed met elkaar vinden. Dit ter geruststelling van de achtergebleven familieleden in Holland.