Drieëntwintigstedag: Jumbo-attack en Marjo imiteert Steve Irwing

Gisteren was de blog nogal vroeg de lucht in gegaan. Het resterende deel van die dag is evenwel niet ongemerkt voorbij gegaan. Hierbij het relaas van gisteren. De dag werd afgesloten met een bezoek van een hyena ( achter het hek ) in onze voortuin. In de middag was er, verrassend genoeg, een'speelse' maar toch onverhoedse aanval op de auto ingezet door een klein olifantje. De auto stond stil. Geheel tegen elke verwachting in zag de kleine druktemaker het voertuig aan voor een presentje van Bart Smit. Voor Marjo, Fred en Femke, inmiddels doorgewinterde Krugergangers, bleef de schade beperkt tot een memorabel moment.
Femke, alert als altijd in 'animal affairs, heeft een en ander op de film vast kunnen leggen.
Hierbij het filmpje met het verrassende commentaar van Marjo.



Even later bleek een flinke tak op de weg in werkelijkheid een ferme python van zo'n 5 meter lengte, die zonder enige verdere ophef de weg over schuifelde. De zinsbegoocheling komt het het conto van de toeschouwers: vermoeidheid of tropenkolder?
Al met al begint het hier echt op een ware Hof van Eeden te lijken, waarbij zelfs de duivel in zijn Bijbelse vermomming niet ontbreekt. Maar, wees gerust, we zijn op onze hoede en er is voor ons geen enkele reden om verleid en een tweede keer uit het paradijs te verdreven te worden.

Inmiddels weten we ook, ongetwijfeld tot grote vreude van de erven Hermans, wat er in het struikgewas ruist. Vanuit het riet aan de oever van de Sabie-rivier in onze voortuin dook.............een nijlpaard op. De seekoei van enorme afmetingen was al snel voorzien van elke ossenpikkertjes. Voor mij steeds weer een raadselachtig en voorhistorisch dier, dat zowel onder water als op land in zijn element is. Ze schijnen ondanks hun logge voorkomen het toch behoorlijk op een draf te kunnen zetten. Ook schijnen ze je, hun koddige voorkomen ten spijt, echt niet zo vredelievend te verwelkomen op hun territorium. Je moet je nooit tussen een nijlpaard en het water begeven of je ophouden tussen een moeder en haar jong. Het is levensgevaarlijk.
Op dit moment doet een ook nog clubje Hadeda ibissen verwoede pogingen de show van het nijlpaard te stelen.
Het kan niet op!

Op het eind van de middag heb ik me nog ongeveer 2 uur in een 'hide' verstopt, een in het struweel verborgen 'stille' schuilplaats voor vogelliefhebber, op 5 km. afstand van het Skukuza kamp. Lake Panic - bird hide: de naam doet het ergste vermoeden. Je wordt er geacht volkomen stil te zijn. Een tijdje op dezelfde plek blijven is een totaal andere manier van observeren. Er trekt een wereld aan verrassende gebeurtenissen voorbij. Never a dull moment.
Dat ik er naar hartenlust heb kunnen fotograferen en filmen toont het filmpje wel, dat je kunt zien als je klikt op YouTube.
Met een symphonie aan jungle-geluiden op de achtergrond heb ik genoten van de rust, de stilte en het tempo van de dierenwereld, die associaties met tijdloosheid en eeuwigheid opwekken. Een ont-stressende ervaring van de eerste orde, die ten behoeve van een gegarandeerde volksgezondheid in het ziekenfondspakket opgenomen zou moeten worden.

Wanneer Marjo, Fred en Femke me op komen halen uit de hide, rijden we nog even langs de golfbaan. Ja hoor, ook hier wordt gegolfd. Maar dan wel met het ietwat voor-de-hand-liggende bordje: Pas op gevaarlijke dieren! Het wemelt ervan. Er worden met grote regelmaat impala's, giraffen maar ook olifanten, leeuwen en zelfs luipaarden gesignaleerd. Maar, tot aller geruststelling, geen cheetah's, die zijn te schuw. Ongetwijfeld is op de Kruger golfbaan een groot aantal 'local rules' van toepassing. Immers wat te doen wanneer er een olifant op de hole staat of mag je je bal zonder strafpunten oppakken van de green wanneer er een leeuw in de weg ligt.
De baan ligt prachtig in een natuurlijke en idyllische omgeving. Maar toen ik de krokodil zag liggen aan de waterkant was het vooral 'natuurlijk!' en minder idyllisch.

Eerder op de dag was Marjo op dezelfde golfbaan aardig grensverleggend bezig geweest maar dan niet met een golfclub. Aan het einde van onze vakantie lijkt hij wat overmoedig te worden. Hij gaat enige Steve Irwing-achtige ( lees: latent suiciale ) neigingen vertonen. Hij liet zich door de verradelijk inerte motoriek van een crocodil, die in de zon zich lag te warmen, misleiden en erger nog: uitdagen. Een bliksemsnelle reactie met opengesperde muil was voor hem voldoende om de onbetwistbare hegemonie van het ongetemde, brute monster onder ogen te zien.