A Bat-night at Skukuza

Gisteren was ik tot na middernacht bezig aan de blog. Marjo sliep al. Die nacht is niet geheel en al zonder verrassingen verlopen. Het werd een bad/t night. In de doodse stilte van de slaapkamer was ik volledig in beslag genomen door het oplichtende scherm van de laptop om de belevingen van Pretoriuskop en bij Transportdam te beschrijven toen ik plotseling opgeschikt werd door een onbekend gefladder in mijn nek en op mijn rug. Ik schrok me te pletter. Van de eerste schrik bekomen zag ik een moeilijk te identificeren zwart geval op de grond liggen met de afmeting van een gebruikte zakdoek. Een vleermuis dus!!!, waarvan de sonar kennelijk niet zo goed stond afgesteld, of hij moet een appetijtelijk insecten hapje  op mijn blote rug gesignaleerd hebben.
A fin, Marjo was ondertussen wakker geworden en consteerde doodleuk, "Aardig onderwerp voor je blog. Kun je schrijven dat een vleermuis het enige gevleugelde dier is, dat zijn jongen met melk voedt." ( Altijd handig, zo'n broer die alles dat van nachtelijk gespuis weet. ) "Dit soort, dat in Zuid Afrika voorkomt, voedt zich met insecten in tegenstelling tot de vampier-vleermuis!, die leeft van bloed." Fijn, om te weten, dat ik het dus enorm getroffen had.
Min of meer gerust gesteld viel ik in slaap. De vleermuis was echter op gebleven om rond 03.30 uur rond mijn hoofd te gaan fladderen en even later op mijn kussen te landen.
Niet echt een signaal om me eens lekker om te draaien.

De herinnering, dat Femke en Fred verleden jaar een nacht lang ( ook in Skukuza ) met vleermuizen in de weer zijn geweest, staat me nog vers in mijn geheugen gegrift! Nu weet ik wat zij zo ongeveer beleefd moeten hebben.
Ondanks de 'bat-night', of eigenlijk meer een 'bad-night', toch gezond weer op. Als herboren zaten we vanmorgen op ons comfortabele terras in het zonnetje aan het onbijt en dan ben je alles weer snel vergeten.

Vandaag op weg gegaan naar Kamp Satara. Dat waren 90 onvergetelijke kilometers. Heerlijk koffie gedronken op de pleisterpaats Tjhokwane, waar Femke verleden jaar gebeten werd door een groene meerkat. Er werd nu maar één, niet al te brutale, aap gesignaleerd op de pique-nique plaats. De plek heeft veel te lijden gehad van de waterschade van afgelopen januari maand. De pleisterplaats is lang gesloten geweest en de apen zullen hun versnaperingen elders hebben moeten zoeken.

We paseerden onderweg de Mazithi Dam.

Badende olifanten bij Mazithi Dam

Daar is een natuurlijke waterplas, waar veel dieren samenkomen om te drinken. Een plek waar meestal veel te zien is, met steeds een nieuw en afwisselend decor. Op het moment dat we aankomen, staan er drie olifanten te pootje baden.
Een prachtige scene, een lust voor het oog, waar een ongelooflijke rust van uitgaat, te meer omdat er veel dieren zo vredig samenkomen. We blijven staan om van het idyllische tafereel te genieten. Uiteindelijk hebben we er bijna anderhalf uur gestaan. En kudde van zo'n 60 tot 80 zebra's kwam er drinken, daarnaast een groot aantal waterbokken, impala's, gnoes en even later kwamen er nog zes giraffen gracieus aanwandelen om te drinken. Heel koddig, rent er dan ook nog een wrattenzwijn op zijn korte pootjes tussendoor.

Kudde dorstige zebra's bij Mathizi dam

 

Het hield niet op. Het was een komen en gaan van zoveel verschillende dieren, met daar tussen door watervogels, kivieten en ooievaars.



Het is nu bijna elf uur in de heldere Afrikaanse nacht op het Satarakamp en de 'pret' is nog niet over.  Terwijl ik zit te bloggen op het terras ( met alleen een zoemende koelkast op de achtergrond ) glijdt er geruisloos een donkere schaduw langs mijn benen en tussen de tafelpoten. Wanneer ik benieuwd opkijk en onthutst op sta van mijn stoel schiet er een honingdas - van het kaliber ( kleine ) herdershond - van de afvalbak in de hoek, weg van het terras.
Never a dull moment! Toch overweeg ik maar vanaf nu uitsluitend bij helder daglicht te gaan bloggen.

Groet vanuit surprising Kruger.