Terug naar de natuur, terug naar Mama Afrika
Aanstaande dinsdag, morgen dus, is het zo ver.
Klokslag vier uur stappen wij gebroederlijk in het vliegtuig om met een tussenstop in de Egyptische hoofdstad de volgende dag iets over zeven in de ochtend te landen op Afrikaanse bodem in Johannesburg. Inch Allah, want je weet het nooit met Caïro als tussenstop, zoals we eind januari 2012 ervaren hebben tijdens de Arabische lente toen we in Cairo geen tussenlanding konden maken vanwege het geweld op de luchthaven.
In ieder geval arriveren we lekker vroeg, als alles goed gaat.
We hebben dan de hele dag de tijd om door het Zuid Afrikaanse landschap te rijden. Afgezien van een noodzakelijke sanitaire of broodnodige culinaire stop rijden we linea recta naar het KRUGERPARK natuurlijk, dat wel.
Voor Marjo dit jaar de tweede keer, voor mij de tweede keer in mijn leven na januari 2012. Overigens, voor Marjo blijft het daar niet bij - hij viert uitbundig zijn pensioen gerechtigde leeftijd! - want er staat voor hem en Liesbeth een Kerstreis op het programma naar................het Krugerpark.
Ik zie er naar uit en hoop ter plekke zo snel mogelijk een dongel ( op op zijn Zuid Afrikaans: dongo ) met voldoende data capiciteit te geregeld te hebben om weer uitgebreid - zo mogelijk dagelijks - verslag te doen op de Ongebaande Paden site. De site wordt trouwens goed bezocht, we zitten al rond de 12.500 bezoekers. Maar dit terzijde.
Wel is het leuk dat er zoveel interesse - wereldwijd! - voor de site getoond wordt en regelmatig met erg positieve reacties.
Het gaat in verschillende opzichten anders worden deze keer.
Op de eerste plaats bezoeken we het park in een ander seizoen.
Ook voor Marjo is het nieuw dat we er in het voorjaar zijn. De seizoenen zijn op het zuidelijk halfrond onder de evenaar tegengesteld aan die in op de noordelijke helft van onze planeet. De natuur maakt zich dan in Zuid Afrika op voor de aankomende zomer. Wildlife gedraagt zich anders in de lente, net zoals de dieren ( en vaak ook de mensen ) bij ons dat doen. Ik verwacht meer geboortes en jonge dieren, maar heb eigenlijk geen idee.
Verder is het Krugerpark afgelopen ( Zuid Afikaanse ) zomer ( op dit zuidelijk halfrond in januari ) getroffen door een behoorlijk rampzalig noodweer met alle vernielingen aan de infra structuur en overige schade van dien. We zijn benieuwd hoe het park er nu bij ligt. De natuur zal zich ongetwijfeld hersteld hebben. We zijn vooral benieuwd in hoeverre de materiele schade aan bruggen en dammen gerestaureerd zal zijn.
We verblijven drie weken, net als anders, onafgebroken in het Krugerpark.
De locaties van de restcamps, waar we logeren zijn deze keer anders en gevarieerder.
Het programma is als volgt:
03 oktober - Restcamp Pretoriuskop
04 oktober - Skukuza Restcamp
05 oktober - Satara Restcamp voor 4 nachten
09 oktober - Mopani Restcamp voor 7 nachten
16 oktober - Letaba Restcamp voor 3 nachten
19 oktober - Satara Restcamp nu voor 1 nacht ( voor ons zusje alvast proficiat )
20 oktober - Skukuza Restcamp voor de laatste twee nachten
22 oktober - Berg en Dal Restcamp voor de laatste nacht
De 23ste stappen we weer in Johannesburg op het vliegtuig om woensdag 24 oktober op Schiphol te landen, opnieuw met een tussenstop in Caïro. Maar daar hebben we het nu niet over.
Een ander seizoen dus en meer verschillende locaties.
Maar dat is nog niet alles.
De bedoeling is ook om een of meer nachten door te brengen in een "hide".
Dat is in ieder geval mijn plan voor deze reis. Marjo en ik bespreken dat nog ter plaatse.
Hides zijn verborgen en beschutte plekken in het park buiten het restcamp. Je schijnt daar met een slaapzak de nacht - very basic - te kunnen doorbrengen. Midden in de natuur. Zo'n hide of hut staat op palen of in ieder geval zorgt een vernuftige constructie ervoor dat je niet verrast wordt door onaangenaam bezoek. Ik ben gek op de natuur maar slangen of andere roofdieren die op pad gaan na zonsondergang en goed kunnen klimmen zie ik liever op afstand terwijl ik in mijn slaapzak lig. Ik stel me zo'n beetje een 'When the lion sleeps tonight' experience voor.
Slapende leeuwen kan ik nog wel aan, denk ik.
Afin... we gaan het meemaken.
En zoals ik beloofd heb, ik houd jullie op de hoogte, wat er ook gebeurt.
Tot in Zuid Afrika!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten