Achtentwintigste dag: in het Krugerpark.

Fred en Femke zijn vanmorgen in alle vroegte uit de veren. Na de nodige juridische formaliteiten afgerond te hebben - waarbij zij afstand moeten tekenen van eender welke schadeclaim dan ook op SANPARKS bij een onverhoopt ongelukkige afloop van de excursie - stappen zij om 04.00 uur in de Kruger-jeep voor een morning-drive.
Het is een tour geworden, die hen lang zal heugen.

Al vrij snel houdt de jeep stil vanwege een flinke club van 15 leeuwen, die op de weg de doorgang blokkeren. Het asfalt blijft er in de ochtend nog lang warm en nagloeien van de vorige dag. Dat is de reden waarom de dieren er bij voorkeur de nacht op willen doorbrengen.
Volwassen mannen met markante manenkoppen, vrouwen met een aantal jongen liggen nog half in slaap op de weg. Een uur lang hebben ze de jeep opgehouden. Tijd genoeg dus om het schouwspel op de gevoelige plaat vast te leggen. Een nogal enerverend begin van de dag, zou ik zeggen.

Even verderop verschijnt er een olifant in het blikveld en iets later nog 3 neushoorns van behoorlijk kaliber. Een rustig tafereel. Totdat een neushoorn ongewoon snel op zijn korte pootjes staat; er wandelt plotseling een PANTER ,aan zijn gehoornde neus voorbij! Goede morgen! Ze schrikken van elkaar. De panter verdwijnt weer even ploseling de bush in als hij eruit gekomen is.
Heel bijzonder en een zeldzaam moment; panters laten zich niet zo snel in de kijker nemen.

De middagrit, weer met ons drieën, gaat naar Matekenyane, dit betekent zandvlo. Het is erg fraaie uitkijkpost, waar je - alweer op eigen risico - mag uitstappen.
Onze blikken dwalen ( voorlopig ? ) een laatste keer over een majesteitelijke jungle, die in diepe rust lijkt de verkeren. Het open weer leent zich ervoor om ver te kijken. De hemel is nagenoeg onbewolkt. De aangename stilte klink hoorbaar tot ver over de onmetelijke savanne.
We rijden terug over de weg die Fred en Femke deze ochtend gevolgd hebben met de ochtend drive.
En ja hoor, bingo! Plotselijk staan we oog in oog met een leeuwin. Onverschrokken loopt ze op nauwelijks een meter van de auto, waarvan de raampjes open staan. Even lijkt de wereld op zo'n moment stil te staan. De 'normale' dagelijkse gang van zaken lijkt een extra dimensie te krijgen. Al je zintuigen worden even allemaal tegelijk geprikkeld en je staat op scherp - ook al zit je veilig in de auto. Je beleeft de natuur heel plotseling intens.
Hoe koninklijk kalm en rustig het dier zelf daaronder blijft zie je in het volgende filmpje.



Vanavond eten we ten afscheid in het Salati-restaurant, op loopafstand van ons huis, waar de oude stoomtrein van de 20er jaren uit de vorige eeuw in museum-toestand tot stilstand is gekomen. Symbolisch voor onze reis!
Of het een bonte-avond-boemel-trein wordt valt nog even te bezien.