Zevende dag: ontmoeting Elina

Van - heel erg - oudsher is de zevende dag een rustdag. Marjo is gewoon gaan marcheren op de dag des Heeren. Ik blijf een dagje binnen het kamp om wat te stoeien met de camera en de computer. Ondertussen verdampt het pre-paid tegoed bij Vodafone in een razend tempo.

Nu zal ik nog, zoals beloofd, iets vertellen, over de Afrikaanse 'familie' van Liesbeth en Marjo. Zij ontmoetten Elina, een vrouw van in de 40, voor de eerste keer op Mooiplaas, een plek in het park net buiten het restcamp. Mooiplaas is een schitterende open plek met grote waterreservoirs, waar de dieren dagelijks komen drinken. Er is daar dus altijd wel wat te zien. Elina beheert nu de camping van Mopani en is een alleen staande moeder van 4 kinderen van verschillende 'onbekende' vaders. De kinderen zijn ondertussen 18, 19, 22, en 26 jaar. Marjo en Liesbeth zijn ongeveer 5 jaar geleden begonnen met een schoolopleiding voor deze kinderen te financieren. Nu helpen zij Elina met het (af)bouwen van haar huis. De oudste dochter heeft inmiddels ook 3 kleine kinderen, waarvan de vaders niet ( meer ) in beeld zijn. Het afgelopen jaar is er een een-kamer woninkje voor haar en haar 3 kinderen gerealiseerd. Dit jaar wordt het dak van het huis van Elina afgebouwd. Door de financiele steun heeft zij haar huis binnen 3 jaar af kunnen bouwen, waar anderen minimaal 10 jaar voor nodig hebben.

Gisteren hebben we Elina bezocht in haar ambswoninkje bij de camping van Mopani. Zij beheert de camping. Vol trots toonde zij ons een grote doos voor driekwart gevuld met gedroogde Mopanirupsen. Zij dienen als snack of tussendoortje, zoals bij ons chips. Daartoe worden deze behoorlijk grote en kleurijke rupsen de kop afgetrokken en leeggeknepen, om ze van hun ingewanden te ontdoen waarna ze in de zon te drogen worden gelegd. Wij werden door Elina vriendelijk uitgenodigd toe te tasten in de doos met lekkernijen, maar moesten haar gulle aanbod beleefd doch resoluut afslaan.
Immers: wat de boer niet kent.............

Bij gebrek aan een kapperssalon, waar op afspraak geknipt wordt vroeg Marjo haar mijn haardos onder handen te nemen. Het werd me te warm onder mijn schedeldak in de Afrikaanse zon. Na 20 minuten braaf en stil op een stoeltje in haar tuintje gezeten te hebben kon ik in een stukje van een gebroken spiegel zien hoe keurig ze had huisgehouden op mijn hoofd. Ik zag er fris geknipt uit en het was weer aangenaam koel rond mijn korte koppie.
Ondertussen vertelde zij andere verhalen, dan mijn kapper in Breda. Zij vertelde dat het hek om haar huisje onlangs verstevigd was met schrikdraad omdat steeds dezelfde 'ondeugende' olifant met grote regelmaat door het hek heen liep om haar tuintje nogal grof te bewerken. Heel wat anders dan de poes van de buren, die onaangekondigd haar behoefte tussen de rozen doet. Even verderop had een klein meisje haar handje door het hek gestoken om het 'hondje' te aaien. Het was een hyena!!! Het dier had haar handje eraf gebeten! Heftig!!! Erg heftig!!! Een steek van een wesp is ook vervelend, maar dit is echt wel andere koek.

Na mijn knipbeurt, die dus gelardeerd was met 'smeuïge' verhalen uit de buurt, verzamelde Elina mijn grijze lokken zorgvuldig in een plastic tasje, zodat Marjo mogelijk volgend jaar een mooi gebreid mutsje van Elina krijgt.
Marjo heeft altijd geluk!