Negentiende dag: Sukuza kamp

Er is voor vandaag erg warm weer voorspeld, dat betekent dat de temperaturen plaatselijk tot 40 graden in de zon op kunnen lopen.
Een prettig vooruitzicht, ware het niet dat vandaag ook een verhuisdag is.
Vanmorgen om 07.30 uur - al vroeg dus, om de warmte vóór te zijn - hebben we Satara met enige weemoed achter ons gelaten.
Onze volgende pleisterplaats is in het kamp Skukuza, wat 93 km. meer naar het zuiden gelegen is. Op de plek waar de N'waswitshka uitmondt in de Sabie rivier. We moeten een kleine omweg maken. Vanwege de hevige regenval van enkele dagen terug, wordt de directe overgang over een door watermassa's overspoelde brug, tijdelijk onmogelijk gemaakt.

Vanuit de auto zien we zien een visarend hoog in de boom over de vlakte turen. Een groepje bavianen steekt de weg over en verderop in de berm dartelen een 3 wrattenzwijn biggetjes achter moeder wrattenzwijn aan. Daarna is het weer een hele tijd rustig onderweg.

We stoppen bij Tshokwane, vlak bij Worsbooom waar veldwagter G.C.S. Crous sy modderhut gebou het om even de benen te strekken. Er is gelegenheid om buiten te zitten. In de zelfbediening nemen we een kop koffie. Wanneer we het daarbij gelaten zouden hebben, dan zou ik verder voor vandaag niet veel meer te melden hebben gehad.
Maar er staat een heerlijk uitziende taart te lonken in de vitrine. Bij navraag blijkt dat een 'carrotcake', WORTELTJESTAART! Ja, inderdaad, de worteltjestaart van de bakker en het konijntje uit het welbekende mopje. Je begrijpt dat we die gelegenheid te baat moesten nemen. We willen nu ook echt wel weten of die taart in werkelijkheid zo vies is, als het konijntje uit het mopje beweert.
Nou, hij is VERRUKKELIJK, en echt aanbevelenswaardig. De rondslingerende aapjes daar denken er net zo over. Nu wil het lot dat er bij bij Tshokwane sprake is van een ware apenplaag! Groene meerkatten terroriseren de picknick plaats in grote getalen. Zo zelfs dat er een apenjager met katapult op full time basis is aangesteld om het rondslingerende gespuis op afstand te houden. Bezoekers - verwend of niet - willen ongestoord kunnen lunchen of picknicken, ook in het Krugerpark. Maar apen hebben apestreken, dat is bekend. Er zat er eentje al even te loeren en ondernam vanuit de boom bij het rietendak onophoudelijk pogingen om een stuk worteltjestaart te bemachtigen. Al enkele keren was hij bliksemsnel bij ons op tafel geland. Wij hielden moedig de verdediging in stand. Vooral Femke ontpopte zich als een ware 'worteltjestaartbeschermster'. Dat zat monkey meerkat behoorlijk dwars en in een onverhoedse aanval, lafhartig van achteren, bijt hij haar, op de stoel waar zij zat, gemeen in de bil. Femke bleef er koelbloedig onder. Begripvol voor dieren, als zij is, zet zij het bordje met overgebleven kruimels op het tafeltje achter ons, waar de onverlaat zich ongeremd met een gulzige gretigheid op stortte. Maar Femke had toch een prikje gevoeld van de venijnige tandjes. Op de retirade, de toilet voor dames apart, constateerde zij een paar rode puntjes. Het jeukte enigszins.

We zetten onze rit naar Skukuza voort. Daar heeft de kampdokter onmiddellijk gechecked of Femke een tetanusinjectie had gekregen voor de reis. Omdat dat het geval was konden we gerust zijn. Dat is afdoende voor een dergelijke situatie. Hij had weliswaar even bedenkelijk naar de rode plekjes gekeken, maar we zijn nu gerust gesteld, Femke ook.

Nu hebben we ondertussen we een 4-persoons huis met ruim terras, dat uitzicht biedt op de Sabie rivier, betrokken. Ons onderkomen wordt per verhuizing comfortabeler. Nu wonen we dus gezellig bij elkaar in hetzelfde riante huis. Over de Sabie rivier loopt een oude spoorlijn, die niet meer in gebruik is.We hebben vanaf ons terras met een uitgestrekt gazon een ruim uitzicht op de rivier en de brug.
Het riante huis draagt de belofte van een 10-daagse rustige vakantie in zich. De 10 dagen, die ons nog resteren van een volle maand in het Krugerpark. Het kalme geruis van de stromende rivier op de achtergrond zal daar zeker toe bijdragen.