Eergisteren was het een groep van 21 leeuwen, die hen in oppertste staat van verrukking wist te brengen. Gisteren een troep van tussen de 40 en 50 bavianen, die opmerkelijk genoeg aan het baden waren. Het is niet gebruikelijk dat bavianen het water opzoeken, volgens Marjo. Ze hebben wat watervrees. Op dezelfde dag een gigantische kudde olifanten, ruim over de 100 dieren met tientallen kleintjes, waaronder babykalfjes van nog geen week oud en eentje van nauwelijks 3 dagen. Vanuit de bush staken ze een gravelroad over, die ze onmiskenbaar als hun domein opeisten. Bij de oversteek over een weg kunnen de olifanten een typisch sociaal gedrag vertonen. Soms staan dan een of twee dieren als een soort klaar-over beschermend langs de weg totdat alles dieren veilig zijn overgestoken. Enkele flinke ( meestal ) moeders toonden een niet mis te verstaan dreiggedrag, wanneer hun beschermend optreden niet gerespecteerd wordt. Ze kunnen zelfs tot ( agresieve ) actie overgaan, maar zeg dan niet dat de dieren a-sociaal zijn!
Op zeker moment waren Marjo, Fred en Femke in de wagen opgesloten tussen een schier eindeloze stroom langzaam voortstappende olifanten vóór de auto en enkele ferme knapen en moeders achter de wagen. Een typisch geval van 'case closed'. De natuur maakt op die momenten haar absolute overwicht over de menselijke situatie kenbaar. Dan past alleen nog huiver, een angstvallig en respectvol zwijgen voor het ontzagwekkende en/of een rap schietgebedje. Het heeft geholpen! De auto werd met rust gelaten, waarschijnlijk omdat er geen aanstalte gemaakt werd om te ontsnappen aan de netelige situatie. Vlucht-gedrag is vragen om moeilijkheden in de jungle. Enigszins ontdaan en diep onder de indruk zaten de drie avonturiers huiselijk aan een genoeglijk kopje thee. Ze konden hun spannend avontuur na vertellen. Een avontuur, dat ze zelf opzochten natuurlijk.
Nu nog even iets anders.
De African Sky is weergaloos. De zuivere lucht biedt met name in de heldere Afrikaansee nachten een schitterend schouwspel van 1.000den flonkerende sterren tegen een inktzwart of diepbauw uitspansel. Sterrennevels worden hier zichtbaar die in Nederlandse nachten door de verstrooiing van het alom tegenwoordige kunstmatige licht ongezien blijven.
Gisterenavond was het volle maan. Het hemellichaam zet de nacht met een boven-aards en onverwacht helder schijnsel in een magische gloed. Een maanverlichte nacht is hier van on-aardse schoonheid. In haar zilver-schijnende baan lijkt ze passief rond onze planeet aarde te cirkelen. Maar in haar uiterlijk onbewogen passiviteit beweegt ze in stilte alle wereldzeeën en oceanen op de aarde diep onder haar. Eb en vloed zijn de kinderen van haar mysterieuze krachten, die in ritmische getijden het leven op aarde beïnvloeden. Niet voor niets speelt de maan in mythische verhalen een volksvertellingen een geheimzinnige rol.
Gisterenavond heb ik bij volle maan onder de Afrikaanse sterrenhemel een kleine, snel geïmproviseerde cursus 'maandansen' gegeven. Dat had ik misschien niet moeten doen. Ik dacht dat 'maandansen' een algemeen bekend verschijnsel was en dat alle Nederlandse kinderen, dat op een bepaalde leeftijd doen, wanneer ze in het schijnsel van de maan overspringen van het ene been op andere en ontdekken dat de maan - wanneer je ernaar kijkt - met hen meebeweegt. Het is een ervaring van jewelste om op een zo eenvoudige wijze speelmakkertje met de kosmos te zijn en 'contact' met HET UNIVERSUM te maken.
Dit 'maandansen' heeft zelfs een, niet officieel wetenschappelijk vaststaande, historische link. In oude tijden groeide dit onschuldig volksvermaak soms uit tot onrustbarende proporties, omdat het een heidense praktijk zou zijn, die met hekserij te doen zou hebben. Dweepzieke maan-dansers waren 'maanziek'. De Siciliaanse Vitus ( beschermheilige van dansers, zangers en epileptici / naamdag: 15 juni ) hield zich binnen christelijke kringen in de 4e eeuw bezig met het genezen van de ziekelijke drang om te dansen met de maan. Het verschijnsel is naar die man vernoemd en staat bekend als Vitusdans of sint-jansziekte. Overigens niet te verwarren met de chorea van Sydenham, een zeldzaam neurologisch ziektebeeld, dat ook Vitusdans genoemd wordt.
A fin, zoals gezegd, ik dacht dat het verschijsel algemeen bekend was, maar hier wordt nu door mijn broer en door Fred en Femke ernstig aan mijn mentale gesteldheid getwijfeld. Heimelijk wordt ik sinds gisterenavond zelfs van Afrikaanse kolder verdacht! Ik houd jullie op de hoogte van verdere ontwikkelingen op dit gebied.
Vandaag zijn Marjo, Fred en Femke weer onverdroten op pad gegaan. Ondertussen is er een weersvoorspelling afgegeven dat het kwik dreigt op te lopen tot boven de 35 graden. Het vooruitzicht om bij deze tempuratuur in de auto te zitten is voor mij reden genoeg om 'thuis' te blijven.
Bij het rondavel gebeurt ook altijd wat.
Vandaag wordt de overleden boom opgehaald. Op de 3e dag, na een respectvolle periode van 2 dagen, waarin de door ouderdom gevelde boom in de open lucht lag 'opgebaard', kwam er een vrachtwagen het rondavel oprijden. In die periode van de twee rust-dagen kwamen ondertussen enkele lieden van het groenbeheer zich persoonlijk op de hoogte stellen van het gebeuren. Nu werd de boom zorgvuldig ontleed in stam, schors en takken. Dit werd met de hand tot makkelijk hanteerbare proporties teruggebracht. Er kwam geen machine aan te pas. Er werd luchtig bij gebabbeld en vrolijk bij gelachen door het 'uitvaartpersoneel', ( voor de gelegenheid? )in gepast groen gestoken.
Na ruim anderhalf uur is de klus geklaard. Er wordt bepaald niet in een moordend tempo gewerkt! Rustig en bedaard. Alles met de hand. Met een arbeidsdruk, waar de Arbodienst zich absoluut geen zorgen over hoeft te maken. Ook ergonomisch volledig verantwoord - wat mijn 'fysiotherapeutisch hart' erg goed doet.
Er wordt mij uitgelegd dat de boom terug naar de bush gaat. 'Wij' noemen dat effiënte recycling, de Afrikanen brengen de ziel van de boom terug naar de plaats waar zij opnieuw geboren kan worden. Een boom kan jaren 'kaal' blijven staan staan, hoor ik, ook als die geen bladeren of vruchten meer draagt en wordt niet voortijdig omgeduwd. Het stervensproces evenals het groei en bloeiproces wordt niet kunstmatig versneld. Aldus krijgt hier alles zijn eigen tijd en kan alles in zijn eigen tempo leven. Mooi, vind ik dat.
Wanneer dat al met bomen het geval kan zijn, hoeveel te mooier zou het dan zijn, wanneer dat ook voor mensen kan opgaan.
Dat eigen tempo heb jij blijkbaar ook gevonden met een paar rustige 'thuisdagen'zodat je tmi-syndroom kan genezen. Ongetwijfeld geniet je er erg van. Ik ook van je werkelijk prachtige verhalen (dat boek moet er echt komen hoor!)en de geweldige foto's. Heel veel plezier en rust in die prachtige natuur toegewenst. Hartelijke groeten uit het Dorstse, Marijke
BeantwoordenVerwijderen