Zesde dag: museum Letaba en een ontmoeting met oma olifant

De dongo ( een soort pre-paid versie van de Dongel van KPN )blijkt na enig digitaal gestoet-haspel te werken als een tierelier. We zijn nu onafhankelijk van de locatie in de lucht! Voorlopig kan ik nu met de hulp van de techniek van Vodafone ruim 3 gigabite aan internet activiteiten opsouperen. Hoeveel dat is in normale-mensen-taal vind ik gaande weg wel uit.
Ondertussen zit ik nu pontificaal aan tafel in de buitenkeuken van ons huisje via de sateliet onze belevingen in het Krugerpark aan jullie door te seinen. De African drum, als tam-tam, is hier dus duidelijk niet meer in de mode.

Het plan voor vandaag is Letaba, een ander restcamp 47 km. ten zuiden van Mopani, te bezoeken. Er is daar een museum over de geschiedenis van de Afrikaanse olifant. De geschiedenis van de 'magnificient seven' wordt daar verhaald en hun slagtanden worden er tentoongesteld. De 'magnificient seven' zijn de 7 grootste olifanten van het Krugerpark die allemaal, op eentje na, een natuurlijke dood zijn gestorven. We zien slagtanden van ongeveer 75 kg. per stuk. Dus 150 kg. per paar, Er staat te lezen dat de olifant, die daar mee rondliep in zijn laatste jaren - hij werd bijna 60 jaar oud - van tijd tot tijd zijn ivoren werk- en strijdtuig op een omgevallen boom moest laten rusten en met regelmaat een bad nam om de zware last aan zijn kop tot (ver)draagbare proporties te verlichten.

Letaba behoort tot de oudere basiskampen. Het ligt mooi in de natuur en is harmonisch opgenomen in de omliggende omgeving.
Het grote terras bij het restaurant kijkt uit over de Shitsakana, een tamelijk wilde en snelstromende rivier. Hij krijgt met zijn gigantische uiterwaarden de vrije loop. Er worden hier geen dijken opgeworpen om rivieren binnen hun bedding te bedwingen.
We genieten en zitten rustig aan een kopje koffie wanneer we plotseling een luidruchtig geknor van de waterkant horen opstijgen. Nijlpaarden, zegt Marjo. We zien nog niets. Even later doemen er 2 zwartglimmende eilandjes tussen het riet uit het water op. Ze worden ongewoon snel groter. Twee enorme kolossen rijzen uit het wateroppervlak op. Er verschijnt een derde. Het geknor wordt een tiental meters verderop beantwoord met meer geknor. Er zwemmen minstens 6 a 7 nijlpaarden rond op nauwelijks 15 meter afstand van ons terras. Ze zwemmen stroom afwaarts en ik volg ze zo lang ik kan. Enkele honderden meters totdat ik vastloop in het struikgewas, waar een paar bushbokken lopen te grazen.
Ik schiet het bok(je).......... - maar wees gerust -......met mijn camera.

Op onze terugweg naar Mopani krijgen we te maken met een 'close encounter of the dangerous kind' = een intieme ontmoeting van het gevaarlijke soort. Iets waar ik al, voordat we aan onze reis begonnen, intuïtief een bang voorvermoeden van had.
Aan de linkerkant vlak langs de weg waar we rijden ontwaart Marjo een grote groep olifanten in rust. Een bijna idyllisch tafereeltje. De kalveren liggen tussen de poten van hun staande moeders vredig te slapen. Het zijn er in totaal wel 8 of 10. Marjo begint direct duidelijk te maken hoe bijzonder deze scene wel is. Nog voor hij klaar is met mij belerend toe te spreken over hoe voorzichtig je moet zijn in een dergelijke situatie met olifantkoeien die hun jong beschermen - ik zit rustig en nietsvermoedend op de achterbank te fotgraferen - zien we dat de groep nog veel groter is en dat er ook aan de rechterkant van de weg nog zo'n 15 olifanten in het hoge struikgewas verscholen staan. Ineens zie ik alleen nog maar ivoorwitte slagtanden tussen het groen. Tientallen paren!!! Op hetzelfde moment komt er een grote olifantkoe met wapperende oren op de auto af. Zij maakt op niet mis te verstane wijze duidelijk dat we in de weg staan. De kudde, die minsten 30 volwassen olifanten telt, wil de weg oversteken. In het vizier van mijn camera zie ik de olifantkoe met wapperende oren steeds groter worden en dichterbij komen. Ik spoor Marjo aan door te rijden. Hij heeft de gewoonte de motor af te zetten, wanneer we even stil staan om dieren te observeren. Marjo ziet de kudde oversteken en merkt nonchalant op dat je maar beter niet opgesloten kunt raken binnen een kudde olifanten, omdat je dan niet kunt doorrijden. In mijn oren klinkt dat op dat moment als een volledig overbodige opmerking! Ik zie liever enige actie van zijn kant! Dit is genoeg avontuur voor mij en probeer Marjo aan te zetten om haast te maken. Marjo vindt gelukkig bijtijds een opening in de groep om met de auto te ontsnappen. Grootmoeder olifant is nog maar 1,5 meter van de wagen verwijderd en nadert dichterbij. Ik maak een laatste shot en haal opgelucht adem. Het is achteraf een van de mooiste foto's geworden.



Momenteel is het bijna 11 uur geworden in de warme Afrikaanse nacht.
Met de volgende slottekst wil ik een belofte aan Karin inlossen:
...........en nu komt er, volgens de eeuwen oude verteltraditie, een grote olifant met een lange snuit en die blaast dit ( waar gebeurde !!! ) verhaaltje uit. Welterusten allemaal van ons............